Կորյուն Մանուկյան. «Մայիսի 5–ին ԲՀԿ–ի, ՀԱԿ–ի, «Ժառանգության» և ՀՅԴ–ի միասնական ու հաստատակամ լինելն իշխանափոխության և անարյուն հեղափոխության հնարավորություն կստեղծի, ու մենք էլ կունենանք մեր քաղաքական և հաղթանակած գարունը՝ Երևանյան գարունը»։

Սևակ Մինասյան. «Օլիգարխ կոչվածները հիմա իշխանության հետ վեճ ունեն ոչ թե «Կարֆուրի», այլ իրենց «ատկատների» մասով։ «Օլիգարխները» շատ հաստակ խնդիր են դնում Սերժ Սարգսյանի առաջ և պահանջում, որպեսզի նա զսպի իր ու իր փեսայի ախորժակը։ Բացի այդ՝ բիզնես դաշտի խոշորները դեմ չեն «Կարֆուրի» մուտքին՝ պայմանով, որ Բաղրամյան 26–ը պետք է հրաժարվի իրենցից «ատկատներ» պահանջելուց»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հայկական գանդիզմի առանձնահատկությունն այն է, որ իշխանությունն ու ընդդիմությունը համատեղ են գործում և միասնական ջանքերով են պայքարում անընդունելի ու անհանդուրժելի երևույթների դեմ։ Կողմերը «ջան» են ասում ու «ջան» լսում։ Այսինքն՝ գործում է հայկական «win-win» տարբերակը, որի շրջանակներում հաղթողն ու պարտվողը ոչ թե «չոռ–չոռ» են խաղում, այլ «ջան–ջան»։ Մի խոսքով, «գանդիզմ»»։

Սևակ Մինասյան. «Պարզվում է, որ իշխանությունների նախաձեռնած «Մարտի 1» օպերացիան չի սահմանափակվել միայն Րաֆֆի Հովհաննիսյանի ներգրավմամբ շոու–ծրագիր իրականացնելով։ Այդ շոուին զուգահեռ Բաղրամյան 26–ը նաև իրավական դաշտում էր շոու պլանավորել, բայց արդեն Նիկոլ Փաշինյանի՛ մասնակցությամբ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ճակատագրի հեգնանքով՝ «կադրային բարեշրջման» զոհ կարող է դառնալ տխրահռչակ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը։ Հարցն այն չէ, թե նա կամակատար չէ, կամ «ատկատային» համակարգը լավ չի կառավարում։ Տվյալ դեպքում վարչապետը կարող է կատարել քավության նոխազի դերը։ Համ էլ նախագահականում կասկածներ ունեն, որ Տիգրանի ձեռքերը նախատեսվածից շատ են «ատկատոտվում» մինչև վերև հասցնելը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ռուստամյանն, ըստ էության, խոստովանեց, որ հաշվի առնելով մի շարք հանգամանքներ՝ համապետական լուծման որևէ տարբերակի հնարավոր չէ հասնել ու պետք է պատրաստվել մայիսի 5–ին կայանալիք Երևանի ավագանու ընտրություններին։ Իսկ դա նշանակում է, որ «զադնի» չդնելու խոստման տակ Րաֆֆին փորձում է փետրվարի 18–ից հետո իներցիայով մնալիք ձայների օգնությամբ մայրաքաղաքի ավագանու կազմում ներկայացված լինելու ծրագիր իրականացնել»։

Սևակ Մինասյան. «Հերիք էր՝ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հանդիպեր Գագիկ Ծառուկյանի հետ, երբ Բաղրամյան 26–ում սկսեցին անհանգիստ շարժումներ անել և ջղաձգվել։ Քանզի Սերժը շատ լավ հասկանում է, որ եթե Րաֆֆուն հաջողվի «Կոնսենսուս մինուս Սերժի» վերականգնման մերանի դեր կատարել, ապա Բաղրամյան 26–ը կդառնա ոչ թե Սերժի նստավայր, այլ ՀՀ քաղաքացիների կողմից պաշարված խոցելի ամրոց»։

Արտակ Հակոբյան. «Մենք չենք քննարկում, թե ինչու է այդպես ստացվել, մենք պարզապես արձանագրում ենք այս փաստը, որն ամոթալի է մեզ եւ մեր պատմության համար, քանի որ դժվար է պատկերացնել մեկ այլ նման օրինակ, որ ասենք երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Շարլ դը Գոլը կամ Գեորգի Ժուկովը կամ էյզենհաուերը, դավադիր սպանվեին կամ հեռացվեին իրենց հայրենիքից»։

Կորյուն Մանուկյան. «Անհրաժեշտ է փողոցը «տաքացնել» և օրինականություն պարտադրել ՍԴ–ին։ Ընտրակեղծարարների շահերի ներկայացուցիչների այն առաջարկները, թե պետք է մինչև ՍԴ որոշումը Րաֆֆին դադարեցնի հանրահավաքները, որպեսզի ՍԴ–ն զերծ լինի ճնշումներից, դեմագոգիայի ոլորտից է։ ՍԴ–ն արդեն իսկ Բաղրամյան 26–ի ճնշման տակ է, և այդ ճնշմանը պետք է հակադրել հանրային ճնշում»։

Կորյուն Մանուկյան. «Հիմա ամեն ինչ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի ձեռքերում է։ Նա պետք է վերջ տա անորոշությանը, հանդիպում նախաձեռնի նաև Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հետ, դադարեցնի 2008–ից ձևավորված շարժման դեմ պայքարը և նպաստի իշխանության ջանքերով պառակտված քառյակի միավորմանը (ինքն առաջինը լքեց 4–ի ձևաչափը, ինքն էլ պարտավոր է մերանի ֆունկցիա կատարել)։ Մենք այդ հարցերում 100 տոկոսով կաջակցենք նրան։ Հակառակ պարագայում՝ «քլնգոցի» պակաս Րաֆֆին չի զգա»։

Սևակ Մինասյան. «Իշխանական քարոզչամեքենան շրջանառության մեջ է դրել մի նոր հեքիաթ, իսկ ավելի ճիշտ՝ հին հեքիաթի «բարեշրջված» տարբերակը (հինը՝ «արևմտամետ» Սերժի մասին էր)։ Սերժին, ըստ այդմ, վերապահված է չար ՀՀԿ–ականների ու մարզպետների կողմից Բաղրամյան 26–ում բանտարկված բարի գեղեցկուհու դերը, ում պետք է փրկության հասնի երիտասարդ արքայազնը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Եթե Րաֆֆին, իրոք, ուզում է ընտրությունների դե ֆակտո արդյունքները դե յուրե ամրագրել կամ գնալ համապետական այլ լուծումների, ապա պետք է ձգտի քաղաքական ու հասարակական լայն կոնսոլիդացիայի, ինչը ենթադրում է ոչ միան Ծառուկյանի, այլև Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հետ հանդիպման նախաձեռնում և կոնսուլտացիաներ»։

Յուրի Հովսեփյան. «Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանում իշխանափոխության մի ծրագիր էր գրել իր համար, որ կոչվում էր «Քաղաքացիական պայմանագիր»։ Ըստ այդ ծրագրի՝ ամբողջ հայ ազգը (որ կա «ի Հայաստան, ի Ղարաբաղ և ի Սփյուռս աշխարհի») անհատապես պետք է ստորագրեր այդ պայմանագիրն անձամբ Նիկոլ Փաշինյանի հետ՝ նրան պատվիրակելով որոշակի լիազորություններ։ Այժմ նա հրապարակել է Հայաստանում իշխանափոխության մի երկրորդ ծրագիր, այս անգամ՝ Ր. Հովհաննիսյանի համար։ Այն կոչվում է «Նոր կառավարության մասին»»։

Կորյուն Մանուկյան. «Ձախողելով նախագահության առաջին հնգամյակը՝ Սերժն ընտրակեղծիքների միջոցով գնում է երկրորդ ժամկետի։ Նրա թիմը հիմա նոր առաքելություն է ուզում ձևակերպել։ Ուզում են համոզել, թե նախորդ հինգ տարիներին նա տապալվեց ՀՀ ներքին ու արտաքին քաղաքական հարցերում, քանի որ շրջապատված էր չար օլիգարխներով, իսկ Ռոբերտ Քոչարյանը, Գագիկ Ծառուկյանն ու Լևոն Տեր–Պետրոսյանը չէին թողնում, որ մարդն աշխատի»։

Կորյուն Մանուկյան. « Փետրվարի 18-ի քվեարկությունը ցույց տվեց, որ իշխանությունը հանձնել փեսային Ս. Սարգսյանին չի հաջողվելու: Ոմանք կարծում են, որ միշիկական համակարգը հենց այս գաղափարից է ցայտնոտի մեջ ընկել ու հապճեպորեն նոր մարտավարություն կառուցել»։

Սևակ Մինասյան. «Րաֆֆի Հովհաննիսյանի՝ ընտրությունների արդյունքների հետ կապված Սահմանադրական դատարան դիմել–չդիմելու գործընթացը նմանվում է ընտրությունները հետաձգելու հարցով Պարույր Հայրիկյանի ՍԴ դիմել–չդիմելու «ոդիսականին»։ Թե ինչպիսի որոշում կկայացնի Րաֆֆին, դժվար է ասել։ Հայտնի է միայն, որ Րաֆֆին էլ Պարույրի նման Սերժին հանդիպելու և բարևելու խասիաթ ունի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Տեսնելով, որ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի պահով իշխանությունների ծրագրած թատրոնը չի ստացվելու, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը փետրվարի 28–ի հանրահավաքում հայտարարեց, թե մարտի 1–ին՝ ժամը 12–ին, ինքն ասուլիս կտա ու հետո կգնա Մյասնիկյանի արձանի մոտ։ Այսինքն՝ Րաֆֆին հրաժարվեց հանրահավաք անցկացնելու իր նախնական մտադրությունից՝ այդպիսով վերջնականապես հաստատելով, որ իրականում ցանկացել է կյանքի կոչել իշխանական «մուտիլովկան»»։

Կորյուն Մանուկյան. «Քաղաքական դաշտի ազդեցիկ սուբյեկտներից միայն Լևոն Տեր–Պետրոսյանն է առանց խուճուճ ձևակերպումների ճանաչել Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հաղթանակը։ Ո՛չ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, ո՛չ Րաֆֆիի հարթակային գործընկերոջ դերում հայտնված ՀՅԴ ներկայացուցիչները, ո՛չ մյուսները միանշանակորեն չեն հայտարարել, որ ճանաչում են Րաֆֆու հաղթանակն ու ոչ լեգիտիմ համարում Սերժ Սարգսյանին»։