Կորյուն Մանուկյան. «Եթե ՀԱԿ համագումարում ելույթ ունենալը և ՀՀԿ–ի քաղաքական մենաշնորհի դեմ պայքարի կոչ անելը, ինչպես նաև Տիգրան Սարգսյանի վարչապետ մնալու դեմ Սերժ Սարգսյանին փաստարկներ ներկայացնելն ամբողջությամբ տեղավորվում են ՀՅԴ–ի առողջ թևի որդեգրած գծի և անձամբ Արմեն Ռուստամյանի մոտեցումների մեջ, ապա անհասկանալի է, թե ինչ էր անում նույն Ռուստամյանը Րաֆֆու հավաքին և ինչու էր այնտեղ ելույթ ունենում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ԱԺ ընտրություններից հետո «Ժառանգության» մի շարք անդամներ աշխատանք ստացան ՀՀԿ–ական կրթության և գիտության նախարարից, իսկ ԲՀԿ–ն դուրս եկավ իշխող կոալիցիայից։ Նախագահական ընտրություններից հետո Րաֆֆին խնդրում էր, որ կոալիցիա կազմի Սերժի հետ, սակայն վերջինս չհամաձայնեց։ Իր հերթին Սերժն ուզում էր կոալիցիա կազմել ԲՀԿ–ի հետ, սակայն մերժում ստացավ»։

Սևակ Մինասյան. «Ներսիկը «քցեց» Ալիկին, իսկ Ներսիկին էլ «քցեց» Վլադիմիրը։ ժանրի կանոնների համաձայն՝ գալիս է «զորավարի՛» «քցվելու» ժամանակը։ «Միլիցա–պեպելնիցա» ձևակերպումն օգտագործող Գասպարյանը պետք է որ լավ իմանար այս կանոնի մասին, սակայն դատելով ամենից՝ էյֆորիայի մեջ է և չի զգում, որ անցանկալի անձ է դարձել Սերժ Սարգսյանի համար այն պարզ պատճառով, որ վերջինս վարկանիշ չունի ո՛չ հանրային, ո՛չ պետական կառավարման համակարգում, ինչը չես ասի Վովայի մասին»։

Կորյուն Մանուկյան. «Տարոն Մարգարյանին որպես զիբիլ հավաքող ձյաձյա Վանյա ներկայացնելով՝ իշխանությունները նախ իրական գնահատական են տալիս իրենց քաղաքապետացուին և միևնույն ժամանակ խոստովանում, որ Բաղրամյան 26–ում ուզում են ունենալ նշանակովի քաղաքապետ, որպեսզի ցանկացած պահի թաշկինակի պես փոխեն նրան՝ եթե, իհարկե, Տարոնը թերանա «ատկատների» կանոնակարգման և «Երևան» հիմնադրամի «ճիշտ» տնօրինման հարցերում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանին, իրականում, հաստիքային մամլո խոսնակ պետք չէ։ Քաղաքական դաշտում հաճախորդների ինստիտուտի ներդրման ռահվիրային պետք են արտահաստիքային խոսնակներ, ովքեր «ընդդիմադիր» դիրքերից կասեն այն, ինչ իրականում ուզում է ասել կամ իրականացնել Բաղրամյան 26–ը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Տիգրան Սարգսյանի մնալը նշանակում է, որ իշխանության և բիզնեսի տարանջատման մասին խոսակցությունները պարզապես բլեֆ են, քանզի վարչապետը բիզնեսի և իշխանության սերտաճման քայլող մարմնավորումներից է ու կոռուպցիայի խորհրդանիշը»։

Եթե Բագրատյանի քաղաքական պատկերացումները հերիքեին, և նա պաթոլոգիկ ինքնագնահատական չունենար, ապա չէր մտնի «Սերժ Սարգսյանը մեղավոր չէ, Տիգրանն է ամեն ինչ փչացնում» տիպի էժանագին խաղերի մեջ և «լայթ» գեղամյանություն չէր անի։ Դրա փոխարեն նա պետք է իրատեսորեն գնահատեր սեփական հնարավորություններն ու ամեն ինչ աներ, որպեսզի իշխանության դեմ միասնական ճակատ ձևավորվեր նախագահական ընտրություններից առաջ, այլ ոչ թե քաղաքական ժուլիկությամբ զբաղվեր։

Սևակ Մինասյան. «Իհարկե, «զորավարի» ենթակաների կողմից ապրիլի 9–ին ծեծի ենթարկված Արմենի իրավունքն է Աշոտյանին դրական գնահատականներ տալն ու նրան ապաքաղաքական կուսակիցներից զերծ հանգիստ աշխատանքային ապագա մաղթելը, սակայն հարց է առաջանում, թե այդ դեպքում ինչո՞ւ է Րաֆֆի Հովհաննիսյանը «ժողովրդի» անունից, այլ պաշտոնների շարքում, Սերժ Սարգսյանից պահանջում նաև Աշոտյանի աթոռը»։

Կորյուն Մանուկյան. «2010թ. սկսած Երևանում դե ֆակտո նշանակովի քաղաքապետի ինստիտուտ է ներդրվել։ ՀՀԿ–ական ավագանին կազմված է «անլեզու» և «մեծապատիվ» մտավորականներից, որոնք դակում են Բաղրամյան 26–ից իջեցրեծ ցանկացած որոշման օգին ու քաղաքապետ «ընտրում» ըստ հրահանգի։ Սկզբում դա Կարեն Կարապետյանն էր, ում թողեցին մի քիչ «դրայվ» անել, բայց երբ զգացին, որ «ատկատների» հարցում այնքան էլ կարգապահ չէ և ժամանակին ու ճիշտ չափաբաժնով չի հասցնում վերև, անմիջապես փոխեցին՝ քաղաքապետ նշանակելով Տարոնին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Օրերս ՀՅԴ–ական Աղվան Վարդանյանն առաջարկել էր բանավեճ կազմակերպել Արմեն Ռուստամյանի և Տարոն Մարգարյանի միջև։ Վերջինիս ճամբարից, բնականաբար, հրաժարվել էին։ Հո չէի՞ն կարող Տարոնին «փուռը» տալ։ Բանավիճել՝ նշանակում է բան ասել ու սեփական տեսակետները պաշտպանելու համար վիճել դիմացինի հետ։ Տարոնը ոչ մեկը կարող է անել, ոչ՝ մյուսը»։

Նկարում պատկերված երիտասարդը 35-ամյա Տարոն Մարգարյանն է՝ Երեւանի գործող քաղաքապետը: Նա պետական եւ համայնքային ծառայության մեջ է ավելի քան տասը տարի: Եվ չնայած դրան (կամ գուցե դրա շնորհի՞վ) նա իր երիտասարդ կյանքի ընթացքում հասցրել է հսկայական ունեցվածքի տեր դառնալ, ինչն ամրագրված է նրա ներկայացրած գույքի եւ ունեցվածքի պաշտոնական հայտարարագրում: Սակայն, ինչպես դժվար չէր կռահել, պաշտոնական հայտարարագիրը սառցալեռան միայն երեւացող մասն է:

Կարեն Հակոբջանյան. «Վերջնականապես համոզվելով, որ անգամ դիակի սպառնալիքով հնարավոր չէ բան պոկել Սերժ Սարգսյանից՝ Րաֆֆին մեկ րոպե լռությամբ հարգեց Հիսուսի խաչելության և թաղման ցավն ու դադարեցրեց ծոմի վերածված «կեղծիքադուլը»։ Դրան հաջորդած իրադարձություններում արդեն կինոյի մեջի տղան «զորավարն» էր. մոմ, կորցրած կոշիկ, ջարդած քիթ, Ծիծեռնակաբերդ, աղոթք և վերջում առողջարարական քայլք Բաղրամյան փողոցով»։

Կորյուն Մանուկյան. «ՀԱԿ համագումարի ժամանակ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը զուգահեռներ անցկացրեց Գագիկ Ծառուկյանի և Խաչատուր Սուքիասյանի միջև։ Դա առիթ տվեց ոմանց քննարկել այս երկու խոշոր սեփականատերերի անցած ուղիները և համեմատել նրանց քաղաքական վարքագիծը։ Նկատենք, սակայն, որ քաղաքական առումով համեմատությունն այնքան էլ տեղին չէ, և ահա թե ինչու»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանը վերարտադրվել է Վովայի օգնությամբ։ Իսկ դա նշանակում է, որ վերջինս դառնում է անցանկալի անձ Բաղրամյան 26–ի համար։ Մանավանդ որ Ծիծեռնակաբերդում «տերտերություն» անելուց հետո «զորավարի» վարկանիշը բարձրացել է պետական ապարատի ներսում և հանրության որոշակի շրջանակներում, ինչը չի կարող չնյարդայնացնել «ազատամարտի ռահվիրային»։ Զրոյական վարկանիշ ունեցող Ս. Սարգսյանին նման պաշտոնյաները դուր չեն գալիս»։

Կորյուն Մանուկյան. «Երևանի ավագանու ընտրությունները մեկնարկեցին ապրիլի 12–ին Րաֆֆու՝ հրաժեշտի երեկո հիշեցնող մինի–հանրահավաքի ավարտից և դրան հաջորդած ՀԱԿ համագումարից սկսած։ Լևոն Տեր–Պետրոսյանին հաջողվեց իր ելույթով քաղաքական և ոչիմիտացիոն տիրույթ տեղափոխել իշխանություն–ընդդիմություն պայքարը, որի դեպքում Րաֆֆին արդեն մղվում է երկրորդ պլան»։

Սևակ Մինասյան. «Ապրիլի 9–ին Րաֆֆի Հովհաննիսյանի կազմակերպած շոուն ավարտվեց, բայց նստվածքը մնաց։ Հիմա սկսվել է ոստիկանների հետ բախումը հրահրողների,սադրիչների և «սարքիչների» փնտրտուքը։ Առայժմ կոնկրետ անուններ չեն տրվում։ Րաֆֆիականներից մեկը միայն պատվեր կատարեց Ռոբերտ Քոչարյանի դեմ։ Մնացածները խոսում են ակնարկներով։ Նկատենք, սակայն, որ այդքան էլ բարդ գործ չէ այդ օրվա սադրիչներին փնտրելն ու գտնելը»։

Կորյուն Մանուկյան. «Վերջին մի քանի ամիսների ընթացքում քաղաքական հստակ խոսքն ու կապակցված միտքն իր տեղը զիջել էր անհոդաբաշխ ձևակերպումներին, էժանագին թատրոնին և կեղծ պաթոսին։ Տեղի ունեցածը կարելի է բնութագրել որպես «Ձոն ապուշության»։ ՀԱԿ համագումարում ունեցած իր ելույթով Լևոն Տեր–Պետրոսյանը լցրեց վերջին ամիսներին ստեղծված քաղաքական վակուումը։ Նա քաղաքականությունը դարձրեց քաղաքական»։

Կորյուն Մանուկյան. «Շատերիս համար է պարզ, որ Րաֆֆու խնդիրը ՀՀԿ–ի թիկունքն ապահովելն ու կրակն իր վրա վերցնելն է, այսինքն՝ իշխանության դեմ երկրորդ ճակատի բացելը թույլ չտալը։ «Բարև Երևանը» դրա համար էլ մտել է ընտրապայքարի մեջ, որպեսզի շեղի հարվածի թիրախը ՀՀԿ–ից և գեղամյանաբար պայքարի ԲՀԿ–ի ու ՀԱԿ–ի դեմ։ Հիմա եթե ՀԱԿ–ը մտնի այդ խաղի մեջ ու հիմնականում զբաղվի Րաֆֆու անմեղսունակ կերպարի բացահայտմամբ, ապա գնացքը կարող է գնալ»։