Սևակ Մինասյան. «Եթե հավատալու լինենք Տարոնի PR–շիկներին, ապա հանգամանքների բերումով Երևանի քաղաքապետի պաշտոնում հայտնված այդ երիտասարդն առավոտից երեկո մայրաքաղաքի փողոցներն է մաքրում և թափում աղբը։ Լևոն Իգիթյանի խոսքերով՝ Տարոնը շան պես աշխատում է։ Մի խոսքով՝ Տարոնը փողկապավոր հավաքարար է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հայաստանում տիրող գաղջ մթնոլորտի պատճառներից մեկն այն է, որ քաղաքական դաշտը լցված է փարիսեցիներով, ովքեր Աստծո անունը տալով՝ անաստված գործունեություն են ծավալում և իրականում ծառայում մամոնային։ Ուշագրավ է, որ բոլոր այդ մարդիկ այս կամ այն չափով ծառայում են Սերժ Սարգսյանին»։

Կորյուն Մանուկյան. «Բուրժուադեմկորտական հեղափոխությանը դեմ արտահայտվող, բայց միևնույն ժամանակ իրեն ազատական համարող Բագրատյանը քաղաքական ասպարեզից պետք է հեռանա Րաֆֆու ձեռքը բռնած, քանզի բովանդակային ու ֆունկցիոնալ առումով ոչնչնով չի տարբերվում «զորավարի» հետ միասին զբոսնելու և աղոթք անելու մեծ սիրահար «իրավատիրոջից»»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հայոց Ցեղասպանության 98–րդ տարելիցի օրն իսկական տոնի վերածվեց «անկախ» լրատվամիջոցների, սոցիալական ցանցում վխտացող «ֆեյք» ու համարյա «ֆեյք» դեմքերի համար։ Բանն այն է, որ սովորական սադրիչի դեր կատարող ոստիկաններից մեկը թույլ չէր տվել ԲՀԿ առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանին գնալ պաշտոնյաների ու պատգամավորների համար նախատեսված ճանապարհով»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Երեկվանից շրջանառության մեջ դրված «Կյանք 1 500 000» երգի և տեսահոլովակի էսթետիկական և բովանդակային կողմերին չեմ ուզում անդրադառնալ։ Ինձ ավելի շատ այլ հարց է հետաքրքրում։ Որտե՞ղ էին այն «աստղերն» ու «աստղիկները», ովքեր այսօր խոսում են վրեժից, բայց երբ ապրիլի 24–ից մեկ օր առաջ նախաստորագրվեցին հայ–թուրքական արձանագրությունները, ծպտուն անգամ չհանեցին»։

Սևակ Մինասյան. «Այսօր առավոտվանից համացանցն ու հեռուստաեթերը ողողված են Հայոց ցեղասպանության տարելիցին նվիրված էժանագին տեսահոլովակով։ Ռեպա–պոպախառը ոճի մեջ հանդես եկող Հայկո–Մկոները, հաստիքային «ծտերը», պալատական «աշուղները», խրոնիկ իշխանամետ երգչուհի–պատգամավորուհի Շուշան Պետրոսյանը և մյուս «աստղերն» այնպիսի կեղծ պաթոս էին մատուցում, որ անգամ այդ գործի մեծ վարպետ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը կնախանձեր։ Հայկական «գլամուռը» հերթական անգամ ցույց տվեց իր արտաքին պերճանք ու ներքին թշվառությունը»։

Սևակ Մինասյան. «Նիկոլը, հավաբար, ականջալուր է եղել ՕԵԿ–ից հնչած խորհրդին ու որոշել է «Հաղթահարենք գաղջ մթնոլորտը» ծրագրի շրջանակներում տարածք տրամադրել Ա. Բաղդասարյանին։ Իր հերթին Բաղդասարյանն էլ մոռացել է «ընտանեպիղծ» որակումն ու դարձել «ՀԺ»–ի հատուկ թղթակիցը։ Կողմերն իրար արժեն»։

Սևակ Մինասյան. «Արդեն բազմաթիվ ահազանգեր են ստացվում այն մասին, որ խոչընդոտվում է մասնավորապես ՀԱԿ ակտիվիստների քարոզչական գործունեությունը, իսկ երեկ մի քանի հոգու կողմից դաժան ծեծի է ենթարկվել կոնգրեսը ներկայացնող Ալիկ Հախվերդյանը։ Տարոն Մարգարյանն այս ամենի հետ ընդհանրապես կապ չի կարող ունենալ, քանզի նա առավոտից–երեկո, ինչպես պնդում են նրա PR–շիկները, զբաղված է աղբահանությամբ ու փողոցները մաքրելով»։

Կորյուն Մանուկյան. «Երկրի բնակչության մի ստվար հատված արտագաղթել է, Հայաստանում մնացածների 1/3–ն աղքատ է, տնտեսությունը տեղում դոփում է, բայց փոխարենը մի քանի անգամ ավելացել են Տիգրան Սարգսյանի անձնական եկամուտները։ Խոսքս հայտարարագրվածի մասին է։ Իրականում նա շատ ավելի մեծ գումարների է տիրապետում, այլապես հնարավորություն չէր ունենա Րաֆֆի Հովհաննիսյան խաղացնել և լրատվամիջոցներ պահել»։

Կորյուն Մանուկյան. «Եթե ՀԱԿ համագումարում ելույթ ունենալը և ՀՀԿ–ի քաղաքական մենաշնորհի դեմ պայքարի կոչ անելը, ինչպես նաև Տիգրան Սարգսյանի վարչապետ մնալու դեմ Սերժ Սարգսյանին փաստարկներ ներկայացնելն ամբողջությամբ տեղավորվում են ՀՅԴ–ի առողջ թևի որդեգրած գծի և անձամբ Արմեն Ռուստամյանի մոտեցումների մեջ, ապա անհասկանալի է, թե ինչ էր անում նույն Ռուստամյանը Րաֆֆու հավաքին և ինչու էր այնտեղ ելույթ ունենում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ԱԺ ընտրություններից հետո «Ժառանգության» մի շարք անդամներ աշխատանք ստացան ՀՀԿ–ական կրթության և գիտության նախարարից, իսկ ԲՀԿ–ն դուրս եկավ իշխող կոալիցիայից։ Նախագահական ընտրություններից հետո Րաֆֆին խնդրում էր, որ կոալիցիա կազմի Սերժի հետ, սակայն վերջինս չհամաձայնեց։ Իր հերթին Սերժն ուզում էր կոալիցիա կազմել ԲՀԿ–ի հետ, սակայն մերժում ստացավ»։

Սևակ Մինասյան. «Ներսիկը «քցեց» Ալիկին, իսկ Ներսիկին էլ «քցեց» Վլադիմիրը։ ժանրի կանոնների համաձայն՝ գալիս է «զորավարի՛» «քցվելու» ժամանակը։ «Միլիցա–պեպելնիցա» ձևակերպումն օգտագործող Գասպարյանը պետք է որ լավ իմանար այս կանոնի մասին, սակայն դատելով ամենից՝ էյֆորիայի մեջ է և չի զգում, որ անցանկալի անձ է դարձել Սերժ Սարգսյանի համար այն պարզ պատճառով, որ վերջինս վարկանիշ չունի ո՛չ հանրային, ո՛չ պետական կառավարման համակարգում, ինչը չես ասի Վովայի մասին»։

Կորյուն Մանուկյան. «Տարոն Մարգարյանին որպես զիբիլ հավաքող ձյաձյա Վանյա ներկայացնելով՝ իշխանությունները նախ իրական գնահատական են տալիս իրենց քաղաքապետացուին և միևնույն ժամանակ խոստովանում, որ Բաղրամյան 26–ում ուզում են ունենալ նշանակովի քաղաքապետ, որպեսզի ցանկացած պահի թաշկինակի պես փոխեն նրան՝ եթե, իհարկե, Տարոնը թերանա «ատկատների» կանոնակարգման և «Երևան» հիմնադրամի «ճիշտ» տնօրինման հարցերում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանին, իրականում, հաստիքային մամլո խոսնակ պետք չէ։ Քաղաքական դաշտում հաճախորդների ինստիտուտի ներդրման ռահվիրային պետք են արտահաստիքային խոսնակներ, ովքեր «ընդդիմադիր» դիրքերից կասեն այն, ինչ իրականում ուզում է ասել կամ իրականացնել Բաղրամյան 26–ը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Տիգրան Սարգսյանի մնալը նշանակում է, որ իշխանության և բիզնեսի տարանջատման մասին խոսակցությունները պարզապես բլեֆ են, քանզի վարչապետը բիզնեսի և իշխանության սերտաճման քայլող մարմնավորումներից է ու կոռուպցիայի խորհրդանիշը»։

Եթե Բագրատյանի քաղաքական պատկերացումները հերիքեին, և նա պաթոլոգիկ ինքնագնահատական չունենար, ապա չէր մտնի «Սերժ Սարգսյանը մեղավոր չէ, Տիգրանն է ամեն ինչ փչացնում» տիպի էժանագին խաղերի մեջ և «լայթ» գեղամյանություն չէր անի։ Դրա փոխարեն նա պետք է իրատեսորեն գնահատեր սեփական հնարավորություններն ու ամեն ինչ աներ, որպեսզի իշխանության դեմ միասնական ճակատ ձևավորվեր նախագահական ընտրություններից առաջ, այլ ոչ թե քաղաքական ժուլիկությամբ զբաղվեր։

Սևակ Մինասյան. «Իհարկե, «զորավարի» ենթակաների կողմից ապրիլի 9–ին ծեծի ենթարկված Արմենի իրավունքն է Աշոտյանին դրական գնահատականներ տալն ու նրան ապաքաղաքական կուսակիցներից զերծ հանգիստ աշխատանքային ապագա մաղթելը, սակայն հարց է առաջանում, թե այդ դեպքում ինչո՞ւ է Րաֆֆի Հովհաննիսյանը «ժողովրդի» անունից, այլ պաշտոնների շարքում, Սերժ Սարգսյանից պահանջում նաև Աշոտյանի աթոռը»։

Կորյուն Մանուկյան. «2010թ. սկսած Երևանում դե ֆակտո նշանակովի քաղաքապետի ինստիտուտ է ներդրվել։ ՀՀԿ–ական ավագանին կազմված է «անլեզու» և «մեծապատիվ» մտավորականներից, որոնք դակում են Բաղրամյան 26–ից իջեցրեծ ցանկացած որոշման օգին ու քաղաքապետ «ընտրում» ըստ հրահանգի։ Սկզբում դա Կարեն Կարապետյանն էր, ում թողեցին մի քիչ «դրայվ» անել, բայց երբ զգացին, որ «ատկատների» հարցում այնքան էլ կարգապահ չէ և ժամանակին ու ճիշտ չափաբաժնով չի հասցնում վերև, անմիջապես փոխեցին՝ քաղաքապետ նշանակելով Տարոնին»։