Կարեն Հակոբջանյան. «Րաֆֆի Հովհաննիսյանի թեթև ձեռքով հայաստանյան քաղաքական կյանքը տեղափոխվեց անդրշիրիմյան հարթություն։ Քաղաքական գործընթացներն արդեն գնահատվում են չարի և բարու, դժոխքի և դրախտի կտրվածքներով»։

Սևակ Մինասյան. «Րաֆֆին հընթացս վերախմբագրում է ՀՀ սահմանադրությունը։ Եթե նա համոզված է, որ ինքն է հաղթել (Րաֆֆին, կրկին համեստաբար, մշտապես հայտարարում է, որ փետրվարի 18–ին ժողովուրդն է հաղթել), եթե նա առաջարկում է կիսել իշխանությունը ժողովրդի հետ, ապա ստացվում է, որ Րաֆֆու ցանկությունների կատարման դեպքում իշխանությունը կիսով չափ է պատկանելու ժողովրդին, ինչը կիսով չափ հղի լինելու պես մի բան է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հայաստանի ոչ մի վարչապետ որոշումներ կայացնելու այս չափի ազատություն չի ունեցել, որքան դա կա Տիգրան Սարգսյանի մոտ, բայց արի ու տես, որ հիմա սկսել են տարածել, թե բա չեք ասի, վարչապետին չեն թողել, որ աշխատի և այդ իսկ պատճառով է երկրի տնտեսությունն այս օրին»։

Սևակ Մինասյան. ««Բազե» հավաքների ժամանակ առավոտյան Աշոտյանին տեսնողները չեն նկատել, որ նրա աչքերն ուռած են եղել լացի հետևանքով։ Արմենն անգամ մտերիմների շրջանում չի բողոքել ստրկատիրական կարգերի դեմ, այլ անսահմանորեն քծնել է «ստրկատերերին»։ Հետևաբար՝ բաց է մնում այն հարցը, թե ինչու է Աշոտյանը բողոքում մի շրջանից, երբ ինքը «շորտիկը» հագին ազատորեն թռչկոտելու հնարավորություն է ունեցել»։

Սևակ Մինասյան. «Ֆեյսբուքում վխտացող «ֆեյքերի» կարծիքով՝ Տարոն Մարգարյանը շատ լավ քաղաքապետ է, իսկ իրական օգտատերերի մեծ մասը հակառակ կարծիքին է։ Թվային գերակշռությունը, բնականաբար, «ֆեյքերի» կողմն է։ Իրականում շատ դժվար է գնահատել Տարոն Մարգարյանի գործունեությունը, քանզի նա «ֆեյք» քաղաքապետ է, այսինքն՝ դրածո»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ՀՀԿ ղեկավարի ցանկությունն այն է, որ ընտրությունները, հետընտրական գործընթացները և ընդհանրապես ամեն ինչ լինի ապաքաղաքական։ Պատահական չէ, որ իշխանությունների սիրած կոչը «Մի՛ քաղաքականացրեք»–ն է։ Չքաղաքականացումն, ըստ իշխող ռեժիմի, բարիի հոմանիշն է։ Ի դեպ, Րաֆֆին ամբողջությամբ տեղավորվել է իշխանության գծած սցենարի մեջ և դիրքավորվել ապաքաղաքական, այն է՝ «բարի» դաշտում»։

Կորյուն Մանուկյան. «Մայիսի 5–ին Տարոնը, ի տարբերություն 2009–ի, արդեն որպես ՀՀԿ ցուցակի առաջին համար է ներկայանում ընտրողներին և ֆորմալ առումով հայտ ներկայացնում ընտրովի դառնալ, բայց քանի որ նրա «ընտրությունը» փորձ է արվելու ապահովել Րաֆֆիի կողմից շատ հարգված «զորավարի» պետական ոստիկանական մեքենայի օգնությամբ, ապա մենք կրկին հնարավորություն չենք ունենա մայրաքաղաքի ղեկին տեսնել սեփական «ես»–ն ունեցող քաղաքապետ, եթե, իհարկե, ոչիշխանական ուժերին չհաջողվի խափանել Տարոնի համար տոկոս «խփելու» ծրագրերը»։

Կորյուն Մանուկյան. «Սերժ Սարգսյանից «վաստակավոր մրցակիցներ» կոչումը ստացած Րաֆֆին ու Հրանտը հետընտրական շրջանում պայքարում են Սերժին իր վատ շրջապատից փրկելու համար։ «ժառանգության» ղեկավարը մասնագիտացել է մարզպետների (հատկապես՝ Լիսկայի), իսկ «Ազատության» ղեկավարը՝ օլիգարխների հարցում։ Ինչ վերաբերում է Սերժի մյուս «վաստակավոր մրցակցին»՝ Պարույր Հայրիկյանին, ապա նա նույնպես սիրում է պայքարել մութ ուժերի դեմ։ Բնականաբար՝ Սերժն այդ մութ ուժերի մեջ չի մտնում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Առջևում Երևանի ավագանու ընտրություններն են։ Մասնակցության հայտ է ներկայացրել նաև «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունը։ Իսկ դա նշանակում է, որ աշխատանքային լայն ճակատ է բացվում ոչ միայն կարմիրշորտիկավոր Արմեն Աշոտյանի, այլև հին ու նոր, բացահայտված ու սկսնակ «դհոլների»՝ Արտաշես Գեղամյանի հոգեզավակների համար»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Որքան էլ Րաֆֆին հիմա փորձի բոցաշունչ ճառեր արտասանել և «թունդ ընդդիմադիր» խաղալ, նրա գործողությունները հստակորեն տեղավորվում են Սերժի առաջարկած սխեմաների մեջ։ Նույնիսկ հրապարակից դուրս գալն ու հացադուլը դադարեցնելը տեղի ունեցավ այն բանից հետո, երբ Սարգսյանն իր մամլո խոսնակի շուրթերով սպառնաց, թե Րաֆֆիի «կապրիզները» ժամ առ ժամ պակասեցնում են նրա՝ «երկխոսացված» լինելու շանսերը»։

Սևակ Մինասյան. ««Քաղաքագետ» դառնալու համար ավելի հեշտ ձև էլ կա։ Ընդամենը պետք է դեմքի լուրջ արտահայտությամբ և «բազեական» խորաթափանցությամբ օգտագործել, օրինակ, «տրանզիտային ժողովրդավարություն» տերմինն ու դու պաթոլոգ–անատոմից վերածվում ես «թույն» քաղաքագետի։ Մնացածն արդեն լեզվանիության և տեխնիկայի հարց է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Նախագահական ընտրություններում Սերժ Սարգսյանի համար «ֆեյք» մրցակցի ֆունկցիա կատարած Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հետընտրական շրջանում շարունակում է «ֆեյքի» իր դերակատարումը։ Նա հիմա «ֆեյք» ընդդիմություն է խաղում և փորձում հանրության ուշադրությունը շեղել Երևանի ավագանու ընտրություններից»։

Սևակ Մինասյան. «Եթե Վլադիմիր Գասպարյանին այդքան մտահոգված է ոստիկանության իմիջով, ապա ավելի լավ է իր խոսնակի միջոցով պատասխանի Սերժ Սարգսյանի՛ ասածներին, այլ ոչ թե Բաղրամյան 26–ի տակ կքած լրատվամիջոցների համար արտահաստիքային մամլո խոսնակի դեր կատարի։ Ի վերջո «զորավարի» կոչումը պարտավորեցնող է»։

Կորյուն Մանուկյան. «ՀՅԴ–ն, հաշվի առնելով Րաֆֆի Հովհաննիսյանի կայծակնային արագությամբ «խուրդվելու» ներկայիս գործընթացը, հիմա պետք է «մաղարիչ» անի, որ համատեղ ցուցակ չի կազմել «Ժառանգության» հետ։ Ինչպես ասում են՝ չկա չարիք՝ առանց բարիք։ Րաֆֆու «մեյմունություններից» հետո «Բարև Երևանը» հազիվ թե կարողանա հատել նվազագույն տոկոսային շեմը, քանզի երևանցիներն անպայման իր տեղը կդնեն մանր ժուլիկությամբ զբաղվող «իրավատիրոջը»»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Րաֆֆին հիմա ոչ թե «զադնի» է դնում, այլ սրընթաց արագությամբ գնում է ՕԵԿ–ի հետևից, բայց զավեշտն այն է, որ Սերժ Սարգսյանը չի ուզում, քանզի Րաֆֆին նրան որպես Գեղամյան է պետք Երևանի ավագանու ընտրություններում»։

Սևակ Մինասյան. «Վերջապես Արմեն Աշոտյանը գիտի, թե ինչ պետք է անել աշխատանքի վայրում։ Վերջապես նա հնարավորություն ունի «վերևներին» ցույց տալու, որ արդարացված էր իրեն «կարմիրշորտիկավորների» բրիգադիրից աճեցնելն ու նախարարի աթոռին նստեցնելը։ Վերջապես Աշոտյանը կարող է դադարեցնել Կրթության նախարարի աթոռի վրա աչք ունեցող Րաֆֆի Հովհաննիսյանի PR–ն անելու նվաստացուցիչ գործը և անցնել իր բուն պարտականությանը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Եթե հաշվի ենք առնում այն հանգամանքը, որ Հայրիկյանի դեմ մահափորձը երիտօլիգարխիան ուզում էր օգտագործել քաղաքական հաշիվներ մաքրելու համար, ապա Սերժ Սարգսյանն իր հաճախորդներին պաշտոնապես բացահայտելով և պետբյուջեից վճարումներ կատարելով՝ իրոք արժեզրկում է մահափորձի միջոցով ուղղորդվելիք «բացահայտումը»։ Մահափորձը, իրոք, արժեզրկվում է երիտօլիգարխիայի համար, քանզի չի կարող «մուտիլովկայի» աղբյուր դառնալ»։

Սևակ Մինասյան. «Սերժ Սարգսյանը Տարոն Մարգարյանին կրկին առաջադրել է քաղաքապետի թեկնածու և փորձելու է Րաֆֆի Հովհաննիսյանի սիրելի «զորավարի» օգնությամբ նրան պահել աթոռին, քանզի միայն այդ դեպքում է հնարավոր «Տարո՛ն ջան, սիրու՛ն չի» տիպի էժանագին PR–ակցիաներ իրականացնելը։ Սեփական «Ես»–ը չունեցող Տարոնը ձեռնտու է նախագահական նստավայրին նաև այն պատճառով, որ քաղաքականապես անմեղսունակ է»։