Կարեն Հակոբջանյան. ««Կիսաբաց դռնով» ներս սողոսկելու «միաբանական» հաճախորդացումն էականորեն տարբերվելու է Գեղամյանինից ու Բաղդասարյանինից, քանի որ «մեկ մարդու ընդդիմության» պարագայում, ուզեն թե չուզեն, ժողգործիքի են վերածվում նաև պապիին կից շատ ու շատ գործիչներ, գրչակներ, թրաշով ու անթրաշ «մտքի տիտաններ» և բազում այլք»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Տեր–Պետրոսյանը դեմ չէր լինի հեղափոխության միջոցով ու «ռոմանտիկների» աջակցությամբ Հայաստանի Ֆիդել Կաստրոն դառնալ, եթե իհարկե ինքն այդ պահին տանը մնա, բայց «մարտի 1–ի» տիպի գործընթացն այլ՝ իրեն իշխանության բերող արդյունքի հանգեցնի։ Քանի դա չի ստացվում՝ ճիշտը Սերժ Սարգսյանի հետ «երկխոսելն» է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Նկատենք, որ ապրիլի 28–ն իրոք դարձավ ջրբաժանային. մի կողմում Սերժ Սարգսյանը և իր հին ու նոր հաճախորդներն են, իսկ մյուս կողմում՝ երկրում իրական փոփոխությունների ձգտող քաղաքական ուժերն ու հանրության լայն շրջանակները»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ՀԱԿ առաջնորդը, բնականաբար, ձգտում է հլու–հնազանդ «միաբանության» դիմաց ստանալ առավելագույնը, իսկ Սերժ Սարգսյանն, իր «նագլի խասիաթի» համաձայն, փորձում է գին գցել և այդ իսկ նպատակով Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հետ «երկխոսության» միջնորդ «մեյդան» հանեց՝ ի դեմս Բաղրամյան 26–ի խունվեյբինական շարքերից ՄԻՊ դարձած Կարեն Անդրեասյանի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Քանի դեռ պաշտոնական Երևանի ստորագրությունները հետ չեն վերցվել հայ–թուրքական այդ չարաբաստիկ արձանագրություններից՝ Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացը վտանգվելու է: Թուրքիան, օգտվելով Սարգսյանի կոպիտ սխալից, հնարավորություն է ստանալու ակտիվորեն մխրճվել Ղարաբաղի հարցի մեջ, իսկ Հայաստանը կորցնելու է իր ինքնուրույնությունը և ստիպված է լինելու միջազգային բոլոր խոշոր խաղացողների հետ գնալ վասալային հարաբերությունների»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանը շարունակ մերժում էր այդ «ֆուտբոլը», բայց հիմա որոշեց օգտագործել ՀԱԿ առաջնորդին այնպես, ինչպես Թուրքիան էր իրեն օգտագործում։ Ներքին «ֆուտբոլում» Գյուլի դերում հիմա Ս. Սարգսյանն է, իսկ Սերժ Սարգսյանի դերում՝ Տեր–Պետրոսյանը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Փաստորեն, մենք հիմա ականատես ենք դառնում վատ բեմադրած մի թատրոնի, որի մասնակիցները փորձում են իրար «պաս» տալով «ներքաղաքական լարվածության հաղթահարում» խաղալ, բայց միայն զոմբի կամ Լևոնի «վկա» պետք է լինել՝ չհասկանալու համար այն, որ սերժա–լևոնական «երկխոսությունը» ոչ թե 3 «պահանջների» կատարմամբ է հնարավոր դառնալու, այլ այդ «երկխոսությունը» վաղուց կա, ու հիմա ընդամենը փորձ է արվում ապահովել դրա «լեգիտիմությունը»»։

Դավիթ Բաբայան. «Խոսելով կողմերի դիրքորոշման մասին` պետք է փաստել (սա ակնհայտ փաստ է, որ որեւէ ձեւով որեւէ մեկը չի կարող ժխտել), որ ամենամաքսիմալիստական դիրքորոշումը պահպանում է ինքը` Ադրբեջանը»:

Կարեն Հակոբջանյան. «Եթե այն օրերին Սադոյանի պահվածքը վարչապետն այսօր համարում է սխալ, ապա պետք է նաև հրապարակավ հայտարարի, որ ինքն էլ է սադոյանությամբ զբաղվել ու ընդդիմադիր գործչի կարգավիճակում պոպուլիզմով «աչոկ» հավաքել։ Ի դեպ, շատ տգեղ է նախկին կուսակցին ձեռառնոցիի տոնով հիշելը, մանավանդ որ Սադոյանի քննադատությունները կապիտալիզացնելով ու հակահհշականի դիմակ ունենալով է 1998–ի իշխանափոխությունից հետո Տիգրան Սարգսյանը «կպցրել» Կենտրոնական բանկի նախագահի պաշտոնը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ՀՀ նախագահի մամլո խոսնակ Արմեն Արզումանյանը լրջորեն պետք է մտահոգվի, քանի որ Սերժ Սարգսյանի քաղաքական ընդդիմախոսներին պատասխանելու գործառույթը և ներքաղաքական վիճակը փոխելու անթույլատրելիությունը Ադրբեջանի գործոնով պայմանավորելու քարոզչությունն իրականացնում է «ընդդիմադիր» Լևոն Տեր–Պետրոսյանը, ով, փաստորեն, աչք ունի Արզումանյանի աթոռին կամ էլ ձգտում է «ազատ, բայց սերժատու» լրատվամիջոցներից որևէ մեկի քաղաքական մեկնաբանը դառնալ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Վստահ եմ, որ այս վարչապետի փոխարեն եթե նույնիսկ կոնսերվատորիայի երկրորդ կուրսի ուսանողուհի էլ բերեն, ով ոչինչ չհասկանա ու ոչինչ չանի, ապա տնտեսության վիճակն ավելի վատ չի լինի։ Տնտեսությունն, իհարկե, չի կարգավորվի, բայց գոնե չի էլ վատանա, իսկ դա, Սերժ Սարգսյանի պես նախագահ ունենալու պարագայում, արդեն լավ է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանի վարած քաղաքականությունից դժգոհ են գրեթե բոլորը՝ փողոցային առևտրականից մինչև խոշոր գործարար։ Բնականաբար ամենադժվարը շարքային քաղաքացու համար է, որովհետև իշխանություններն իրենց բոլշևիկյան էնտուզիազմով ու աղաղակող դիլետանտիզմով իրականացրած քաղաքականությամբ նպաստեցին արտագաղթի աճին, իսկ դա ամենավատ արդյունքն էր, որն ունեցանք այս երեք տարիների ընթացքում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ՕԵԿ նախագահի միասնական ցուցակով գնալու միակ փաստարկը, թերևս, այն է, որ այն ինչ արեց իր հետ Սերժ Սարգսյանը՝ ուղղակի պարտավոր է «ամուսնանալ»։ Այսինքն՝ Արթուր Բաղդասարյանը, պատկերավոր ասած, փորձում է մնալ Ս. Սարգսյանի վրա և առաջարկում է «զագսի» միասնական թղթով հաստատել իրենց «արտաամուսնական» կապը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Մի խոսքով՝ «Լևոն» սերիալը դիտարժան դարձնելու համար տարբերակները շատ են ու մարդկանց մոտ բաղձալի իշխանափոխության պատրանք ստեղծելու բազում հնարքներ կան «Եղիազարի» ու «միաբանի» մտքում։ Բայց ինչ էլ լինի՝ վերջում կինոն ավարտվելու է նույն ձևով՝ մարդկանց տուն ուղարկելով»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Իշխանությունները «Լևոնը միակ ու անկրկնելի ընդդիմությունն է» ծրագիրն իրականացնելու համար արդեն մարտի են նետել իրենց «ծանր հրետանի» համարվող Ա. Ադիբեկյանին։ Իսկ դա հուշում է, որ Տեր–Պետրոսյանի վիճակը վատանում է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Կոնգրեսի զոմբիական շրջանակներին պետք է ասեմ, որ իրականում Լևոնը Սերժի հետ ոչ թե շախմատ, այլ շաշկի է խաղում ու այդ խաղի ժամանակ շատերդ «ժերտվա» եք գնում կամ ֆուկ լինում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Այժմ շատ պարադոքսալ վիճակ է ստեղծվել. որքան շատ մարդ է հավաքվում լևոնական հանրահավաքներին, այնքան ամրանում է Սերժ Սարգսյանի դիրքերը, քանի որ Տեր–Պետրոսյանի ու Սարգսյանի խնդիրը հասարակական դժգոհությունը մեկի ձեռքում կուտակելն ու նպատակամղված ձևով չեզոքացնելն է, ինչը «միաբանը» փայլուն կատարում է»։

Կարեն Հակոբջանյան. ««Ժառանգության» առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի անսպասելի քայլն ակնհայտորեն խառնեց Սերժ Սարգսյանի ու Լևոն Տեր–Պետրոսյանի ծրագրերը։ Վերջիններս միմյանց աջակցում էին իշխանական և ընդդիմադիր քաղաքական հատվածները բյուրեղացնելու հարցում, որից հետո ձևավորվելու էր այսպես կոչված ազգային համաձայնության մթնոլորտ։ Այն իրականում ոչ թե ազգային համաձայնության հասնելու, այլ 2012 և 2013 թվականներին «Սերժ Սարգսյանի վերարտադրության ու Տեր–Պետրոսյանի հաստիքային ընդդիմություն դառնալու» ծրագիր էր»։