Կարեն Հակոբջանյան. «Պետք է արժանին մատուցել Լևոն Տեր–Պետրոսյանին, ով մայիսի 31–ին բավական անկեղծացավ՝ հայտարարելով, թե իր համար տաբուներ չկան և իշխանության հետ սպասվելիք «երկխոսությունը», այո, գործարք կարելի է որակել»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Մեր ունեցած տեղեկություններով՝ Թուրքիայից ապրանք ներկրող թվով չորս ընկերությունների տուգանումն իրականում նպատակ է հետապնդել նրանց ֆինանսապես թուլացնելով՝ ճանապարհ հարթել այդ ոլորտում բիզնես–հետաքրքրություններ ունեցող քրեական հեղինակություն համարվող ոմն Թևոսիկի համար»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Երբ Սերժ Սարգսյանը ուրիշների գրած հերթապահ ու ոչինչ չասող տեքստերն էր արտասանում իր այս կամ այն հրապարակային խոսքում և կարևորում արտահանման խթանումը՝ մտքովս չէր անցնում, որ նա «արտահանում» ասելով նկատի ուներ իր ձեռքի տակ եղած «ազգային արժեքի»՝ «ժողգործիքի» և իր իսկ կողմից «դատարկ դհոլ» որակված «ապրանքի» արտահանումը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Մի շարք հանգամանքներ հաշվի առնելով՝ վերջերս եկա այն եզրակացության, որ ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանն ունի իր «վկաները»։ Խոսքս ոչ թե Լևոն Տեր–Պետրոսյանին կռապաշտորեն երկրպագող զոմբիացածների տիպի «վկաների» մասին է, այլ իշխանական շրջանակները ներկայացնող անձանց»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժա–լևոնական գործարքի թեմայի մասին խոսելիս չենք կարող չնկատել մի շատ «խոխմա» պահ։ Բանն այն է, որ իշխանությունը երբեք չի հայտարարել, թե ուզում է ՀԱԿ–ի հետ օր առաջ երկխոսել արտահերթ ընտրությունների շուրջ կամ ընդհանրապես երկխոսել այն իմաստով, ինչ իմաստով, որ «արմատականներն» են պատկերացնում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հաշվի առնելով վերջին շրջանի «բուռն» իրադարձությունները՝ առաջարկում եմ «Թվիթեր» սոցիալական ցանցում ստեղծել «Ես միանում եմ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հացադուլին» խումբը։ Եթե ձեզ մոտ հարց է առաջանում, թե ախր Լևոնը ե՞րբ է հացադուլ արել, որ մի հատ էլ մենք նրան միանանք, ապա ասեմ, որ հարցն այդ իշխանամետ ու չուզողական բնույթ է կրում, և ահա թե ինչու»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Վերջերս տեղեկացա, որ Հրանտ Բագրատյանը տնտեսագիտության տեսության մեջ նոր խոսք է ասել, գիրք գրել և անունն էլ դրել «Մեգաէկոնոմիկա» («մեգա»–ն օգտագործելով՝ մասշտաբային երևալու ցանկությունն ակնհայտ է)։ Գիրքն այդ դեռ չեմ հասցրել կարդալ, բայց չեմ կասկածում, որ դա նոր հորիզոններ բացած կլինի տնտեսագիտության մեջ ճիշտ այնպես, ինչպես գյուղատնտեսության մեջ հեղափոխական դարձավ Բագրատյանի հնարած «Որձ կովերի» տեսությունը»։

Դեռ 2011–ի մայիսի 19–ին «7օր»–ը գրավոր հարցում էր ուղարկել ՀՀ նախահագի մամուլի խոսնակ Արմեն Արզումանյանին՝ խնդրելով մեկնաբանել համացանցում տարածված ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Վիկտոր Դալլաքյանի հայտարարությունը։ Այդ տեսանյութում Վիկտոր Դալլաքյանը Սերժ Սարգսյանին հանցագործ և խաղամոլ է անվանում։ «Պատրաստվո՞ւմ եք որևէ ընթացք տալ այդ տեսանյութի կապակցությամբ»,–նախագահականից հետաքրքրվել էր «7օր»–ը։

Կարեն Հակոբջանյան. «Չեմ զարմանա, եթե մի օր Սերժ Սարգսյանը բացասական գնահատի 1998–ին տեղի ունեցած իշխանափոխությունը և հայտարարի, որ այդ օրերին ինքը հոնգուր–հոնգուր լացել է իր սիրելի ղեկավար Տեր–Պետրոսյանի հեռացման կապակցությամբ, բայց ձայն չի հանել, իսկ Տեր–Պետրոսյանն էլ հայտարարի, թե ինքը 2008–ին պայքարել է ոչ թե Սերժ Սարգսյանի, այլ Ռոբերտ Քոչարյանի ու նրա կառավարության դեմ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ՀՀ երկու նախորդ և մեկ այժմյան նախագահների հարաբերությունները ՌԴ երկու հիմնական քաղաքական ֆիգուրներ Պուտինի ու Մեդվեդեվի հետ հետևյալ տեսքն ունեն. առկա է Սարգսյան–Մեդվեդեվ և Քոչարյան–Պուտին տանդեմը, իսկ Տեր–Պետրսյանը բավարարվում է Մեդվեդեվին «տեսնելով» և իր «տեսած» Մեդվեդեվի հայաստանյան գործընկերոջ իշխանության կայունության երաշխիքի դերը կատարելով։ Ակնհայտ է, որ ՀՀ ներքաղաքական զարգացումների վրա իր որոշակի ազդեցությունն է ունենալու ՌԴ ներքաղաքական իրավիճակը։ Պուտին–Մեդվեդեվ լարված հարաբերությունների հանգուցալուծումն ու ՌԴ ապագա նախագահի ով լինելն իր արձագանքն է գտնելու նաև Հայաստանում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հայաստանում գործում է կլանա–օլիգարխիկ համակարգ, իսկ իրական օլիգարխները իշխանության բարձրաստիճան պաշտոնյաներն են՝ Սերժ Սարգսյանի ու Տիգրան Սարգսյանի գլխավորությամբ։ Իսկ սա էլ իր հերթին բացառում է ազատ մրցակցությունը, որքան էլ, որ ոմանք տերտերական առոգանությամբ ճառեր արտասանեն շուկայական տնտեսություն կառուցելու մասին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Դատելով տեղի ունեցող որոշ գործընթացներից՝ ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանն, անկախ իր կամքից, անուղղակիորեն վերածվում է մամուլի որոշակի միջոցների և մի շարք հոդվածագիր–գռդոնչիների բարեկամի կամ հովանավորի: Խոսքս այն մամուլի միջոցների ու գռդոնչիների մասին է, որոնց ընդունված է լևոնական համարել, որոնք, սակայն, վաղուց «ազատ, բայց սերժատու» են ու իրենց օրվա հացը վաստակում են Սերժ Սարգսյանի համար դատարկ դհոլություն անելով՝ հավակնելով թիվ մեկ ժողգործիքի դափնիներին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանն իր «մեկ ազգ, մեկ օլիգարխ, մեկ տիրացու, մեկ փեսա» ծրագիրը կյանքի կոչելու համար վարչապետ նշանակեց Տիգրան Սարգսյանին, ում խնդիրը նշյալ ծրագիրն իրագործելն է, ինչը նշանակում է, որ տնտեսական քաղաքականությունը միտված է բիզնեսին ու հասարակությանը, բառիս ֆինանսատնտեսական իմաստով, քերթելուն»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Եթե երկու տարի առաջ հանրային թամաշայի թեման այն էր, թե պե՞տք է արդյոք «նախաձեռնողական» Սերժ Սարգսյանը մեկնի Թուրքիա՝ ֆուտբոլ նայելու, ապա այս օրերին հայ «քաղաքական մեծամեծներին» մեկ այլ ռեբուս է առաջարկված. մեկնե՞լ, թե՞ չմեկնել Բաքու»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Դատելով ամենից՝ Սերժ Սարգսյանը «միաբաններին» կարողացել է համոզել, որ եթե իրեն շատ ճնշեն, ապա Քոչարյանի վերադարձի հավանականությունը կմեծանա, ուստի Տեր–Պետրոսյանը պետք է բավարարվի հաստիքային ընդդիմության իր դերով ու համակերպվի իր նախագահության փաստի հետ։ Այդպիսով՝ Սարգսյանը «բռնել» է Տեր–Պետրոսյանի վախը և հիմա հանգիստ կարող է հետևել, թե ինչպես են իր փոխարեն Քոչարյանի դեմ կռիվ տալիս «միաբանները»»։

Հարություն Խաչիկյան. «Պարտվելով դրսում՝ Սերժ Սարգսյանն այժմ փորձում է ներքին հենարան գտնել ի դեմս նոր դհոլ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի։ Իսկ ի՞նչ կանի Էմմին, որպեսզի ռեաբիլիտացվի Հայաստանում։ Եթե նա գնա Սարգսյանի ճանապարհով, ապա պետք է «դուետ» մտնի Եվա Ռիվասի հետ, բայց դա կլինի «երկխոսություն» ու հազիվ թե դա Էմմիին պատիվ բերի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հիմա ՀԱԿ առաջնորդն արդեն «մոռացել» է «մոնղոլ–թաթարների», ավազակապետության ու այլ նման փիս որակումների մասին ու պատրաստակամություն է հայտնում ստեղծել իր երազած երկիրը, երբ իշխանությունն ու ինքը «բաց երկխոսում են»։ Այդ դեպքում հարց է առաջանում. բա ու՞ր մնացին այդ հայհոյանքները, ու՞ր մնաց ավազակապետությունը և ու՞ր մնացին տականքները»։

Կարեն Հակոբջանյան. ««Հեղափոխական» այն օրերին Տեր–Պետրոսյանն իշխող ուժերի վարած քաղաքականությունը համեմատում էր մոնղոլ–թաթարական արշավանքների հետ, իսկ Սերժ Սարգսյանը հայտարարում էր, թե առաջին նախագահն ուզում է նորից բազմել աթոռին, որպեսզի երեք տարում ծախի Ղարաբաղը»։