Կարեն Հակոբջանյան. «ՀՀ երկու նախորդ և մեկ այժմյան նախագահների հարաբերությունները ՌԴ երկու հիմնական քաղաքական ֆիգուրներ Պուտինի ու Մեդվեդեվի հետ հետևյալ տեսքն ունեն. առկա է Սարգսյան–Մեդվեդեվ և Քոչարյան–Պուտին տանդեմը, իսկ Տեր–Պետրսյանը բավարարվում է Մեդվեդեվին «տեսնելով» և իր «տեսած» Մեդվեդեվի հայաստանյան գործընկերոջ իշխանության կայունության երաշխիքի դերը կատարելով։ Ակնհայտ է, որ ՀՀ ներքաղաքական զարգացումների վրա իր որոշակի ազդեցությունն է ունենալու ՌԴ ներքաղաքական իրավիճակը։ Պուտին–Մեդվեդեվ լարված հարաբերությունների հանգուցալուծումն ու ՌԴ ապագա նախագահի ով լինելն իր արձագանքն է գտնելու նաև Հայաստանում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հայաստանում գործում է կլանա–օլիգարխիկ համակարգ, իսկ իրական օլիգարխները իշխանության բարձրաստիճան պաշտոնյաներն են՝ Սերժ Սարգսյանի ու Տիգրան Սարգսյանի գլխավորությամբ։ Իսկ սա էլ իր հերթին բացառում է ազատ մրցակցությունը, որքան էլ, որ ոմանք տերտերական առոգանությամբ ճառեր արտասանեն շուկայական տնտեսություն կառուցելու մասին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Դատելով տեղի ունեցող որոշ գործընթացներից՝ ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանն, անկախ իր կամքից, անուղղակիորեն վերածվում է մամուլի որոշակի միջոցների և մի շարք հոդվածագիր–գռդոնչիների բարեկամի կամ հովանավորի: Խոսքս այն մամուլի միջոցների ու գռդոնչիների մասին է, որոնց ընդունված է լևոնական համարել, որոնք, սակայն, վաղուց «ազատ, բայց սերժատու» են ու իրենց օրվա հացը վաստակում են Սերժ Սարգսյանի համար դատարկ դհոլություն անելով՝ հավակնելով թիվ մեկ ժողգործիքի դափնիներին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանն իր «մեկ ազգ, մեկ օլիգարխ, մեկ տիրացու, մեկ փեսա» ծրագիրը կյանքի կոչելու համար վարչապետ նշանակեց Տիգրան Սարգսյանին, ում խնդիրը նշյալ ծրագիրն իրագործելն է, ինչը նշանակում է, որ տնտեսական քաղաքականությունը միտված է բիզնեսին ու հասարակությանը, բառիս ֆինանսատնտեսական իմաստով, քերթելուն»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Եթե երկու տարի առաջ հանրային թամաշայի թեման այն էր, թե պե՞տք է արդյոք «նախաձեռնողական» Սերժ Սարգսյանը մեկնի Թուրքիա՝ ֆուտբոլ նայելու, ապա այս օրերին հայ «քաղաքական մեծամեծներին» մեկ այլ ռեբուս է առաջարկված. մեկնե՞լ, թե՞ չմեկնել Բաքու»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Դատելով ամենից՝ Սերժ Սարգսյանը «միաբաններին» կարողացել է համոզել, որ եթե իրեն շատ ճնշեն, ապա Քոչարյանի վերադարձի հավանականությունը կմեծանա, ուստի Տեր–Պետրոսյանը պետք է բավարարվի հաստիքային ընդդիմության իր դերով ու համակերպվի իր նախագահության փաստի հետ։ Այդպիսով՝ Սարգսյանը «բռնել» է Տեր–Պետրոսյանի վախը և հիմա հանգիստ կարող է հետևել, թե ինչպես են իր փոխարեն Քոչարյանի դեմ կռիվ տալիս «միաբանները»»։

Հարություն Խաչիկյան. «Պարտվելով դրսում՝ Սերժ Սարգսյանն այժմ փորձում է ներքին հենարան գտնել ի դեմս նոր դհոլ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի։ Իսկ ի՞նչ կանի Էմմին, որպեսզի ռեաբիլիտացվի Հայաստանում։ Եթե նա գնա Սարգսյանի ճանապարհով, ապա պետք է «դուետ» մտնի Եվա Ռիվասի հետ, բայց դա կլինի «երկխոսություն» ու հազիվ թե դա Էմմիին պատիվ բերի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հիմա ՀԱԿ առաջնորդն արդեն «մոռացել» է «մոնղոլ–թաթարների», ավազակապետության ու այլ նման փիս որակումների մասին ու պատրաստակամություն է հայտնում ստեղծել իր երազած երկիրը, երբ իշխանությունն ու ինքը «բաց երկխոսում են»։ Այդ դեպքում հարց է առաջանում. բա ու՞ր մնացին այդ հայհոյանքները, ու՞ր մնաց ավազակապետությունը և ու՞ր մնացին տականքները»։

Կարեն Հակոբջանյան. ««Հեղափոխական» այն օրերին Տեր–Պետրոսյանն իշխող ուժերի վարած քաղաքականությունը համեմատում էր մոնղոլ–թաթարական արշավանքների հետ, իսկ Սերժ Սարգսյանը հայտարարում էր, թե առաջին նախագահն ուզում է նորից բազմել աթոռին, որպեսզի երեք տարում ծախի Ղարաբաղը»։

Կարեն Հակոբջանյան. ««Կիսաբաց դռնով» ներս սողոսկելու «միաբանական» հաճախորդացումն էականորեն տարբերվելու է Գեղամյանինից ու Բաղդասարյանինից, քանի որ «մեկ մարդու ընդդիմության» պարագայում, ուզեն թե չուզեն, ժողգործիքի են վերածվում նաև պապիին կից շատ ու շատ գործիչներ, գրչակներ, թրաշով ու անթրաշ «մտքի տիտաններ» և բազում այլք»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Տեր–Պետրոսյանը դեմ չէր լինի հեղափոխության միջոցով ու «ռոմանտիկների» աջակցությամբ Հայաստանի Ֆիդել Կաստրոն դառնալ, եթե իհարկե ինքն այդ պահին տանը մնա, բայց «մարտի 1–ի» տիպի գործընթացն այլ՝ իրեն իշխանության բերող արդյունքի հանգեցնի։ Քանի դա չի ստացվում՝ ճիշտը Սերժ Սարգսյանի հետ «երկխոսելն» է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Նկատենք, որ ապրիլի 28–ն իրոք դարձավ ջրբաժանային. մի կողմում Սերժ Սարգսյանը և իր հին ու նոր հաճախորդներն են, իսկ մյուս կողմում՝ երկրում իրական փոփոխությունների ձգտող քաղաքական ուժերն ու հանրության լայն շրջանակները»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ՀԱԿ առաջնորդը, բնականաբար, ձգտում է հլու–հնազանդ «միաբանության» դիմաց ստանալ առավելագույնը, իսկ Սերժ Սարգսյանն, իր «նագլի խասիաթի» համաձայն, փորձում է գին գցել և այդ իսկ նպատակով Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հետ «երկխոսության» միջնորդ «մեյդան» հանեց՝ ի դեմս Բաղրամյան 26–ի խունվեյբինական շարքերից ՄԻՊ դարձած Կարեն Անդրեասյանի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Քանի դեռ պաշտոնական Երևանի ստորագրությունները հետ չեն վերցվել հայ–թուրքական այդ չարաբաստիկ արձանագրություններից՝ Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացը վտանգվելու է: Թուրքիան, օգտվելով Սարգսյանի կոպիտ սխալից, հնարավորություն է ստանալու ակտիվորեն մխրճվել Ղարաբաղի հարցի մեջ, իսկ Հայաստանը կորցնելու է իր ինքնուրույնությունը և ստիպված է լինելու միջազգային բոլոր խոշոր խաղացողների հետ գնալ վասալային հարաբերությունների»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանը շարունակ մերժում էր այդ «ֆուտբոլը», բայց հիմա որոշեց օգտագործել ՀԱԿ առաջնորդին այնպես, ինչպես Թուրքիան էր իրեն օգտագործում։ Ներքին «ֆուտբոլում» Գյուլի դերում հիմա Ս. Սարգսյանն է, իսկ Սերժ Սարգսյանի դերում՝ Տեր–Պետրոսյանը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Փաստորեն, մենք հիմա ականատես ենք դառնում վատ բեմադրած մի թատրոնի, որի մասնակիցները փորձում են իրար «պաս» տալով «ներքաղաքական լարվածության հաղթահարում» խաղալ, բայց միայն զոմբի կամ Լևոնի «վկա» պետք է լինել՝ չհասկանալու համար այն, որ սերժա–լևոնական «երկխոսությունը» ոչ թե 3 «պահանջների» կատարմամբ է հնարավոր դառնալու, այլ այդ «երկխոսությունը» վաղուց կա, ու հիմա ընդամենը փորձ է արվում ապահովել դրա «լեգիտիմությունը»»։

Դավիթ Բաբայան. «Խոսելով կողմերի դիրքորոշման մասին` պետք է փաստել (սա ակնհայտ փաստ է, որ որեւէ ձեւով որեւէ մեկը չի կարող ժխտել), որ ամենամաքսիմալիստական դիրքորոշումը պահպանում է ինքը` Ադրբեջանը»:

Կարեն Հակոբջանյան. «Եթե այն օրերին Սադոյանի պահվածքը վարչապետն այսօր համարում է սխալ, ապա պետք է նաև հրապարակավ հայտարարի, որ ինքն էլ է սադոյանությամբ զբաղվել ու ընդդիմադիր գործչի կարգավիճակում պոպուլիզմով «աչոկ» հավաքել։ Ի դեպ, շատ տգեղ է նախկին կուսակցին ձեռառնոցիի տոնով հիշելը, մանավանդ որ Սադոյանի քննադատությունները կապիտալիզացնելով ու հակահհշականի դիմակ ունենալով է 1998–ի իշխանափոխությունից հետո Տիգրան Սարգսյանը «կպցրել» Կենտրոնական բանկի նախագահի պաշտոնը»։