Բաղրամյան 26-ում չէին սպասում Ազնավուրին, կամ՝ նա ինքը չի ցանկացել հանդիպել Սերժ Սարգսյանի հետ:

Սարգսյանը, շատ լավ հասկանալով, որ անդառնալիորեն կորցրել է ռուսական աջակցությունը անվտանգության հարցերում, որոշել է Արևմուտքի (ներառյալ՝ Թուրքիայի) հետ իր անձնական շահերից բխող գործարքի մասնակից դարձնել ողջ հանրությանը։

Սերժ Սարգսյանի նախագահության շրջանում շատ մոդայիկ է դարձել, ավելի ճիշտ՝ Բաղրամյան 26–ից խրախուսվում է «հակաօլիգարխիկ» պայքարի թեման ու հակառուսական հիստերիան, ինչպես նաև արևմտամետություն խաղալը։

Ալեքսանդր Սարգսյանը, ըստ տարածված լուրերի, սիրում է տարատեսակ բիզնեսների մեջ փայ մտնել, հետևաբար՝ հիմնադրամների ու դրանց փոխանցվելիք գումարների կարիքը չունի։

Ինչպես 1999թ. հոկտեմբերի 27–ից հետո Սերժ Սարգսյանի դիրքերն իշխանական համակարգում ամրացան, այնպես էլ Ա. Մարգարյանի հանկարծամահ լինելը նպաստեց Սերժ Սարգսյանի ծրագրերի իրականացմանը։

Սարգսյանին միայն փողն ու «ատկատն» է հետաքրքրում, և քանի որ եվրոպացիները 1,5 միլիարդ դոլար են խոստացել ասոցացման համաձայնագրին միանալու դեպքում, նա ամեն ինչի տակ պատրաստ է ստորագրել առանց խորանալու։

Ի տխրություն Ադրբեջանի ղեկավարության և ի հեճուկս «մերոնց» ասենք, որ Սամվել Բաբայանը անհետ կորած չէ։ Նրա 44 ազդականչը, որպես մղձավանջ, դեռ կհասցնեն առիթի դեպքում լսել սաֆարաբիևները։

Հիմա ո՞վ է ավելի վտանգավոր՝ Լիսկա՞ն, թե՞ Տիգրան Սարգսյանը։

ԵՄ–ի հետ ասոցացման համաձայնագիր ստորագրելով՝ մենք ստանում ենք իշխանությունների կողմից մսխվելիք փող, բայց կորցնում ենք շատ կարևոր բան՝ անվտանգությունը։

Սերժ Սարգսյանից ազատվելը ոչ թե ու ոչ այնքան իշխանափոխության և զարգացման հնարավորություն ստանալու, որքան պետական անվտանգություն ապահովելու խնդիր է:

Պատերազմից ու պարտությունից խուսափելու հոմանիշը իշխանափոխությունն է։ Կլինի դա իմպիչմենտի կամ այլ գործիքակազմի օգնությամբ, արդեն էական չէ։

Երեկվա ընտրությունները, սակայն, ցույց տվեցին, որ Սերժ Սարգսյանը հերթական անգամ «քցում» է նրանց, ում «երկխոսացնում» է։

Լավ, սրանից ավելի այդ ի՞նչ պետք է տեղի ունենա, որ «ազատություն սիրող» հայն ապացուցի, որ ինքն իսկապես սիրում է ազատությունը:

Իշխանության երիտթևի հետ համագործակցող և Սերժի PR–ի վրա փողեր պտտեցնող Քամբեքն իր մասով ամեն ինչ արել է, որպեսզի Հայաստանում ապաշնորհ իշխանություն ձևավորվի ու վերարտադրվի։

Oֆշորային սկանդալը հնարավոր չէ «ջրել», իսկ եթե շատ են ցանկանում, ապա միակ ձևը Տիգրան Սարգսյանին անվանափոխ անելն է։ Մեկ էլ տեսար` չճանչեցին:

Մինչ Ադրբեջանը զինվում է ու պատրաստվում պատերազմի, Հայաստանը, ավելի ճիշտ՝ Հայաստանի իշխանական վերնախավը, պատրաստվում է նշել գեներալ և համատեղությամբ պատգամավոր Մանվել Գրիգորյանի ծննդյան տարեդարձը։

Եթե Տիգրան Սարգսյանն է ՀՀ–ի դեպի Եվրոպա ձգտելու «իրեղեն ապացույցը» և մեր տնտեսության բարեփոխիչը, ապա Թալեաթ փաշային հանգիստ կարելի է հետմահու հռչակել որպես հայ ժողովրդի մեծ բարեկամ։

Կարեւորը՝ մակաբույծների առողջությունն է, որ հետազոտվում են եվրոպաներում՝ «վաստակած հանգստի» ժամանակ կամ դրանց արանքում: