Սերժ Սարգսյանի քարոզչական թիմն առաջնորդվում է Արտաշես Գեղամյանի՝ տարիներ առաջ ներկայացրած բանաձևով՝ ում անունը Սերժի հետ կապվի, անմիջապես վարկաբեկվում է։

Մեկնարկում է ՀՅԴ վերնախավ–Սերժ Սարգսյան կոմերցիոն հարաբերությունների հերթական փուլը։ Արժե՞ր արդյոք 120 տարի գործել, վերջում ադրբեջանական կոմսոմոլի դպրոցն անցածի տակ հայտնվելու և ճիգերի գործադրման արդյունքում ինքնաոչնչացվելու նպատակով։

Ըստ «անկախ» մամուլի՝ Սերժ Սարգսյանը մեզ չտարավ դեպի լուսավոր Եվրոպա, քանզի նրան ճնշեցին և նավսեցին։ Ճնշողը Ռուսաստանն էր, իսկ նավսողը՝ ՀԱԿ–ը, ԲՀԿ–ն ու բոլոր օլիգարխները (այսինքն՝ ստացվում է, որ Սերժն օլիգարխ չէ և զուտ աշխատավարձի հույսին է. քոռանամ ես)։

Հարց է, թե ով ում պետք է դատի տա ԵՄ ասոցացումից հրաժարվելու համար։ Ֆյուլեն Սերժի՞ն, թե՞ մենք Ֆյուլեին ու Սերժին։ Իսկ այն որ Սերժը «քցել» է Շտեֆանին, դա արդեն երկու «քցողների» ներքին խնդիրն է։

Ինչպիսին իշխանությունն է, այնպիսին էլ եթերն է, նույն «արժեհամակարգի» կրողներն են, եւ ինչ-որ դրական բան հնարավոր չէ սպասել հեռուստաեթերից ընդհանրապես, Հանրայինից՝ մասնավորապես:

Դե եթե Տիգրան Սարգսյանն ավելի շուտ «տիրացու» է, մեռելոցների փորձագետ, կեղծ բարեպաշտ և հաստիքային փարիսեցի, քան վարչապետ ղեկավար, ապա գլխավոր դատախազին միայն խոստովանահոր կարգավիճակը կսազեր։

Սերժ Սարգսյանի բոլոր վստահեցումներն ու խոստումները եղել են սուտ ու կեղծ, ինչպես «հին, բարի ժամանակներում»:

«Ծովից ծով Հայաստան» պահանջողներն ու «Լճից լիճ Հայաստանի» տեսլականով ապրողները կոնսենսուսի են եկել Սերժ Սարգսյանի հարցում։

Պարզվում է քեռի Սենիկ Պողոսյան անունով մի հեղինակ Սերժ Սարգսյանին գովերգող գիրք է հրատարակել՝ «Հայաստանի Հանրապետության նա­խագահ Սերժ Սարգսյանը աշխարհի խաղաղության դրոշակակիրն է» վերնագ­րով:

Հուսանք, որ Սերժի այս մի «և, և»–ը չի ավարտվի Նունե Եսայանին Ալլա Պուգաչովայով փոխելու «գիշերային» որոշմամբ։

Բաղրամյան 26–ը և Տիգրան Սարգսյանի նստավայրը վերածվել է երիտմուտիլովշիկների կողմից կառավարվող ստի ու կեղծիքի արտադրամասի։

Սարգսյանի ու Ալիևի շահերը և ցանկություններն ամբողջությամբ համընկնում են։ Եկեք ուրեմն «Ո՛չ» ասենք Սարգսյանին, կամ որ նույնն է՝ Ալիևի ցանկությանը։

Սերժ Սարգսյանի հեռացումը ազգային անվտանգության խնդիր է։ Իսկ վերջին իրադարձությունների ֆոնին՝ նաև ազգային արժանապատվության խնդիր։

Սերժ Սարգսյանն անկախ պետության նախագահական ինստիտուտի կարգավիճակը զանց առնելով՝ հերթական «նախաձեռնողականությունը» ցուցաբերեց՝ շտապելով շնորհավորել Մոսկվայի վերընտրված քաղաքապետին:

Սերժ Սարգսյանը միայնակ խաղացող է, ով ունի միայն անձնական շահ, ով չունի և չի կարող ունենալ թիմ, և ով այժմ խճճվել է իր իսկ հյուսած սարդոստայնում՝ վերածվելով «կաղ բադիկի»։

Հանուն «պետական շահի»՝ կարելի է աշխատանքային օրերին դառնալ «ֆուտբոլային» դիվանագիտության դեսպանը, իսկ ազատ օրերին պահանջել ծովից ծով Հայաստան։

Սերժ Սարգսյանը շատ «մունդառ» խասիաթ ունի։ Նա պարբերաբար հիմար վիճակի մեջ է դնում իր թիմակիցներին։ Այսպես ասած՝ «պոդստավկա» անում։

Նորօրյա «Ցոլակ Դարբինյանը» սեփական որոշումն ու քայլերը գաղտնի է պահել նաեւ «նվագախմբում» աշխատող բոլոր «երաժիշտներից», կամ որ ավելի հավանական է՝ Սարգսյանն էլ է միայն վերջերս պարզել, որ ուզում է Մաքսային միություն մտնել: