Պարզվում է քեռի Սենիկ Պողոսյան անունով մի հեղինակ Սերժ Սարգսյանին գովերգող գիրք է հրատարակել՝ «Հայաստանի Հանրապետության նա­խագահ Սերժ Սարգսյանը աշխարհի խաղաղության դրոշակակիրն է» վերնագ­րով:

Հուսանք, որ Սերժի այս մի «և, և»–ը չի ավարտվի Նունե Եսայանին Ալլա Պուգաչովայով փոխելու «գիշերային» որոշմամբ։

Բաղրամյան 26–ը և Տիգրան Սարգսյանի նստավայրը վերածվել է երիտմուտիլովշիկների կողմից կառավարվող ստի ու կեղծիքի արտադրամասի։

Սարգսյանի ու Ալիևի շահերը և ցանկություններն ամբողջությամբ համընկնում են։ Եկեք ուրեմն «Ո՛չ» ասենք Սարգսյանին, կամ որ նույնն է՝ Ալիևի ցանկությանը։

Սերժ Սարգսյանի հեռացումը ազգային անվտանգության խնդիր է։ Իսկ վերջին իրադարձությունների ֆոնին՝ նաև ազգային արժանապատվության խնդիր։

Սերժ Սարգսյանն անկախ պետության նախագահական ինստիտուտի կարգավիճակը զանց առնելով՝ հերթական «նախաձեռնողականությունը» ցուցաբերեց՝ շտապելով շնորհավորել Մոսկվայի վերընտրված քաղաքապետին:

Սերժ Սարգսյանը միայնակ խաղացող է, ով ունի միայն անձնական շահ, ով չունի և չի կարող ունենալ թիմ, և ով այժմ խճճվել է իր իսկ հյուսած սարդոստայնում՝ վերածվելով «կաղ բադիկի»։

Հանուն «պետական շահի»՝ կարելի է աշխատանքային օրերին դառնալ «ֆուտբոլային» դիվանագիտության դեսպանը, իսկ ազատ օրերին պահանջել ծովից ծով Հայաստան։

Սերժ Սարգսյանը շատ «մունդառ» խասիաթ ունի։ Նա պարբերաբար հիմար վիճակի մեջ է դնում իր թիմակիցներին։ Այսպես ասած՝ «պոդստավկա» անում։

Նորօրյա «Ցոլակ Դարբինյանը» սեփական որոշումն ու քայլերը գաղտնի է պահել նաեւ «նվագախմբում» աշխատող բոլոր «երաժիշտներից», կամ որ ավելի հավանական է՝ Սարգսյանն էլ է միայն վերջերս պարզել, որ ուզում է Մաքսային միություն մտնել:

«Արևմտամետ» Սերժ Սարգսյանի համար Պարույրը պարզապես գտածո էր։ Պարույրի համար էլ Սերժն էր գտածո, այն էլ՝ վճարունակ գտածո։ Ամեն ինչ փոզմիշ եղավ սեպտեմբերի 3–ին։

Սրանք ինչով են տարբերվում լիսկաներից ու մանվելներից, ինչով են նրանցից լավը...

Ըստ ՀՀ առաջին նախագահի՝ Սերժ Սարգսյանի վարած արտաքին «նախաձեռնողական» քաղաքականությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ անմեղսունակության դրսևորում։ Տեր–Պետրոսյանի հետ դժվար է չհամաձայնելը։

Վստահելի գործընկերոջը չեն տանում «կզարան» և չեն ստիպում ինքնանվաստանալ (քչերն ուշադրություն դարձրեցին, որ Սերժ Սարգսյանը Պուտինին շնորհակալություն էր հայտնում, որ իրեն ընդունել են Կրեմլում)։

Փայլակ Հայրապետյանը պատմել էր, որ երբ Աշոտ Սուքիասյանին հարցրել է, թե ինչ է արել բանկից վերցրած փողը, վերջինս սկսել է թվարկել. « … Վարկի հինգ տոկոսն էլ ատկատ եմ տվել բանկին»:

Սարգսյանը որքան էլ փորձի ֆրակ կրել և «զապոնկաներով» վերնաշապիկներին նախապատվություն տալ, միևնույն է, ֆրակի հետ հագած սպիտակ «բոթասները» մատնում են նրա «գեղցիությունը» և անմեղսունակությունը։

Հիմա նույն այդ եվրոօլուխները «քցված» են զգում իրենց և ծղրտոցներ են արձակում։ Սերժն, իհարկե, ռուսներին էլ էր ուզում «քցել», քանզի նրանց էլ էր «այո» ասել, բայց Պուտինը հասկացրեց, որ ղումարբազության համար կարող է պատժել։

«Դառն» է հայ ժամանակակից գրողի (անդամի) ճակատագիրը: Ոչ վերեւներում են նրանց կարդում եւ ոչ էլ ներքեւներում: Վերեւներին պետք է հլու-հնազանդ «ստեղծագործական գազոն», իսկ ներքեւներին՝ ոչինչ: Պատրաստված ընթերցողին էլ՝ արժեքավոր գրականություն, ինչը չկա: