Մոսկվան Սերժ Սարգսյանի արցունքներին չի հավատում, իսկ Բրյուսելը պատրաստվում է դատի տալ նրան։ Հարց է առաջանում՝ իսկ ո՞րն է Հայաստանի շահը այս պատմության մեջ:

Ո՞րն է Սերժ Սարգսյանի «արևմտամետ» քաղաքականության մոտիվը: Ո՞րն է այն շարժիչ իդեան, որ Սերժ Սարգսյանին մղել է դեպի Եվրոպա:

Երեսպաշտությունն ու դիմակը խրախուսող Սերժ Սարգսյանին, այնուամենայնիվ, չի հաջողվում «սանձել» մի քանի մտավորականների:

Սերժ Սարգսյանը կարողացել է իր «Պինգ-պոնգյան» դիվանագիտությամբ անել այնպես, որպեսզի բոլոր կողմերը շահագրգռված լինեն, որ շարիկը ոչ թե իրենց պատճառով գետնին հայտնվի, այլ` հակառակորդի պատճառով:

Պատկերացնել կարելի է, թե ինչպիսի խիզախ և հուժկու միջոցառման կվերածվեր Ա. Զուրաբյանի ծնունդը, եթե Սերժն ու Սաշիկն էլ խիզախեին։ Նոր ՀՀՇ–ն ու խիզախները կպահանջեին Տեր–Պետրոսյանի հրաժարականն ու դուրս կգային երթի։

Տեր–Թադևոսյանից էստաֆետը վերցրեցին Դալիբալթայանն ու Միքայելյանը, և «կաշը» գնաց։ Տեսարանը դարձավ նողկալի, սակայն թամաշայի սիրահարների համար «կայֆ» էր։

Հիշում եք՝ ժամանակին Սերժ Սարգսյանը Մարզահամերգային համալիրում էր հավաքում մեռած, կիսամեռած եւ կենդանի քաղաքական ուժերի ղեկավարներին ու ներկայացուցիչներին եւ… մենախոսում էր:

Վալերյանկայի և նմանատիպ այլ դեղամիջոցների կարիք կլինի այն ժամանակ, երբ Տեր–Պետրոսյանը, Քոչարյանը և Ծառուկյանը շախմատի բաց առաջնություն կկազմակերպեն։

Տիգրան Սարգսյանին եռնտու է շահել այս «քաղաքական տենդերը», մանավանդ որ դա շատ հեշտ է լինելու, քանզի այլ գնորդներ չկան։

Ինչո՞վ է մեր մեծ առաջնորդը զիջում մեկ այլ մեծ առաջնորդ Կիմ Չեն Ընին: Ոչնչով:

Հայաստանն ու Սերժ Սարգսյանը համատեղ գոյակցության ռեսուրս չունեն մինչև 2018թ. միմյանց հանդուրժելու։ Այնպես որ սահմանադրական փոփոխություններով իշխանությունը երկարաձգելու պլաններ մշակողները մի փոքր շտապում են։

Ոստիկանությունը, ի դեմս Վլադիմիր Գասպարյանի, դարձավ «Նաիրիտի» ապօրինությունների կոծկման վերջին օղակը: Մինչդեռ այս գործում ակնհայտ էին փողերի լվացման, փոշիացման և յուրացման փաստերը:

Կենցաղային խնդիրների ու «գեոպոլիծիկայի» խառնուրդից էլ ծնվում են «գլոբալ» մտքերը և հրամցվում որպես տիեզերական մասշտաբի վերլուծություններ։

Տիգրան Սարգսյանն ուզում է, այսպես ասած, «օֆշորային ընդդիմություն» ձևավորել, որպեսզի քաղաքական վայրիվերումների ժամանակ կարողանա խուսափել Կիպրոսի «տեսարժան» վայրերի մասին հանգամանալից պատմելու տհաճ պարտականությունից։

Եթե շրջանցենք «հինգհազարանոց ընտրազանգվածին» պետք է նկատել, որ հայ ժողովուրդն իսկապես բացակայում է «ապահով Հայաստան» կերտողների քաղաքական առօրյայից:

«Ստորացում մինչև վերջ» ծրագրի շրջանակներում Մոսկվան չի շտապում հետաքրքրության նշաններ ցույց տալ Ս. Սարգսյանի նկատմամբ: Բայց սա երկու անձերի խնդիր չէ: Իրականում, ստորացվում է Հայաստանի Հանրապետությունը:

1996–ի դեպքերից 17 տարի անց մենք ականատեսն ենք այն բանի, որ Վազգեն Մանուկյանը, Շավարշ Քոչարյանը, Արշակ Սադոյանը և Արա Սահակյանը թիմակիցներ են։

Երվանդ Բոզոյան. «Մենք իրոք կանգնած ենք կամ` կամ-ի առաջ»