Շնաբարո դուրսպրծուկների վերջին հանգրվանը կորոնավիրուսային արտակարգ դրությունն է։

Համահասարակական համախմբմամբ այս վարակի փորձությունը հաղթահարելուց հետո, անկասկած, առաջ է գալու այս իշխանության քաղաքական պատասխանատվության հարցը:

Երեք տարի, եթե անզգուշությամբ մեկ մարդու մահ է որևէ մեկը պատճառել: Իսկ վարակելու համար 5 տարի՞:

Այսպե՛ս են փորձում «կարգի հրավիրել» ի վերուստ սահմանված խաղի կանոններին չենթարկվող փաստաբաններին։

Պարզ է, թե օտարասուն ուժերն ինչու են թիրախավորել Հայոց Եկեղեցին:

Պարզվում է` կորոնավիրո՛ւսն է անհայտ կորած կախարդական փայտիկը։

Ամեն անգամ կարողանում են անել այնպիսի մի բան, որ մտքովդ չէր անցնի, թե կանեն:

Նիկոլավիրուսի պատճառով մեզ պատուհասած սահմանադրաիրավական ճգնաժամի հետևանքները դեռ երկար ենք զգալու մեր «կաշվի» վրա։

Նիկոլը թող զբաղվի խոզ քերթելով կամ ռեալիթի շոուներ բեմադրելով։ Պետական կառավարումն իր գործը չէ։

Եթե դա այդքան անլուրջ բան է, էլ ինչո՞ւ եք արտակարգ դրույթուն հայտարարել:

Մնում է ևս մեկ անգամ արձանագրել` «կորոնովիրուսն ո՞ւմ շունն է», վերաբերվել դրան որպես «սովորական հարբուխի կամ գրիպի»...

Թորոսյանին պետք է մեկուսացնել իրավական նիհիլիզմի ճիրաններից ու ստիպել, որ նա զբաղվի կոնկրետ գործով, եթե իհարկե հասկանում է այդ գործից։

Նիկոլ Փաշինյանը, որը Մակրոնի հետ «Լեթս դու պաչիկ» հարաբերությունների մեջ է, ՀՀ 2–րդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին մեղադրում է բանակը 2008–ին օգտագործելու համար։

Ե՛վ 2008–ին, և՛ հիմա արտակարգ դրություն հայտարարելը ճիշտ էր, իսկ սխալը Նիկոլն էր և՛ այն ժամանակ, և՛ հիմա։

Անլրջությունն ու վտանգներին թեթևամիտ վերաբերմունքը, ցավոք, մարդ արարածին բնորոշ հատկանիշների շարքում են:

Ընդդիմադիր ճամբարը կորոնավիրուսի բռնկման առաջին իսկ օրից ահազանգում էր «թավշյա ռեժիմի» անհետևողականության, անկազմակերպվածության, անգործության, չկշռադատված քայլերի, որոշումների և հայտարարությունների աղետալի հետևանքների մասին։

Առնվազն հեգնանքի պես է հնչում Նիկոլ Փաշինյանի վատ թաքցված դժգոհությունը... սոցիալական ցանցերից կամ դրանց դերակատարումից:

Թռնելով՝ Նիկոլը հերթական «սերդեչնի պրիվետն» է ուղարկում իրեն հավատացող պողոսներին։