2020թ. փետրվարի 25-ին Փաշինյան Նիկոլն արձանագրեց իր ամենամեծ պյուռոսյան հաղթանակներից մեկը` արեց այն, ինչ իրենից առաջ ոչ մեկին չի հաջողվել։

ՍԴ–ն գրավելու հանրաքվեի քարոզի համար Նիկոլին փող է պետք։ Շատ փող։

Դե, «նոր Հայաստանում» կոռուպցիա-մոռուպցիա, «հարկային տեռոր» ու «պետական ռեկետ» չկան: Դե, չկան, էլի:

Չէ, բայց քաղաքականապես շատ «գրագետ» վիրուս է, կետային հարվածում է գերազանցապես Միացյալ Նահանգների աշխարհաքաղաքական հակառակորդներին:

Ո՞վ է սա, ախր՝ ի՞նչ կապ ունի Արցախի, Արցախյան ազատամարտի, մեր արցախյան հաղթանակների հետ, որ իրեն այստեղ տերուտնօրեն է զգում։

«Այո»–ն Նիկոլ Փաշինյանի համար 3 անգամ ավելի կարևոր է, քան մարտի 1–ի 10 զոհը։

Սահմանադրական դատարանի գործող կազմը ցրելու և նոր՝ իրեն հնազանդ ու կամակատար կազմ հավաքագրելու նպատակ դրած Նիկոլ Փաշինյանը կարծում է, որ նպատակն արդարացնում է միջոցները:

Համակերպվել և հանդուրժել անհանդուրժելին՝ այս քարոզչական հաննիբալիզմը ուղղակի չի՛ կարելի:

Նիկոլը փորձեց նաև «իրավական» շղարշ տալ ՍԴ-ն ուզուրպացնելու իր ցանկությանը։

Պետության ղեկին հայտնված գործիչը խիստ ընդհանուր, իսկ հաճախ՝ մակերեսային պատկերացումներ ունի պետության կառավարման, իշխանության ճյուղերի տարանջատման ու հավասարակշռման, դատարանների անկախության ու արծարծված մի շարք այլ խնդիրների մասին:

Ո՞նց է տնտեսությունը դինամիկ աճելու մի երկրում, որտեղ տնտեսության գլխավոր պատասխանատուն օրումեջ կա՛մ «շոու է անում», կա՛մ «շոուի մեջ է ընկնում»:

Նրանց գործողությունների միակ «շարժիչն» ատելությունն է և թշնամանքը, ոչինչ` բացի ատելությունից և թշնամանքից, իսկ սոցիալական բազան`հենարանը, ատելությամբ կուրացած, ատելություն շնչող ու արտաշնչող անգրագետ պողոսների բազմությունն է։

Թշնամու ջրաղացին առատորեն ջուր լցնող թշնամանքի և ատելության քարոզչության այս «գլուխգործոցը», ոնց տեսնում ենք`մեր անվտանգության երաշխավորներին չի՛ մտահոգում։

Հիմնական հաշվարկը իր կողմնակիցների մի որոշակի հատվածի դրսևորած անձի պաշտամունքն է, իր անձի հանդեպ տածած հավատը:

Նիկոլն ուզում է «այո» ասել Ստամբուլյան կոնվենցիային։ Եվ վերջապես, Նիկոլն ուզում է «այո» ստանալ փողոցներում խորոված ուտելու իր մշտական իրավունքին։

Քայլարածների «խոհանոցում» հաշված օրերի ընթացքում թխված անվերծանելի այս բոլոլան` «սահմանադրական հանրաքվե» անունով, շատ ավելի հեռահար նպատակներ է հետապնդում, քան Նիկոլի միահեծան իշխանությունը լիակատար և վերջնական դարձնելը։

Գրանցված մրցակցի առկայությունը կարող է որոշ չափով զսպող գործոն լինել գործող «թավշյա» իշխանության համար, որն առանց այդ էլ չունի որևէ հակակշիռ ու արգելակ:

Նիկոլը Մյունխենից եկավ ու հրապարակեց 6 կետ, որը կոչեց «Մյունխենյան սկզբունքներ», բայց դրանք բաժակաճառային բնույթ ունեն, չեն ընդունվել որպես բանակցային հիմք։