Պետական ապարատն, իրոք, դիմադրում է Փաշինյանի էկլեկտիկ, ավերիչ, հախուռն ու անհավասարակշիռ քայլերին։ Դա է պատճառը, որ մեր պետությունը դեռ կանգուն է։

Պարոն նախարա՛ր, «իրավունքի գերակայության սկզբունքը» Չալոյի թաթի տակի ծվատված փալաս է դարձել ու դառնում ամեն օր։

«Գլավլիտի» գործառույթ ստանձնած պաշտոնյան`Տեր-Պետրոսյանի նախընտրական շտաբի քարոզչական աշխատանքների երբեմնի համակարգողը, սուր է ճոճում ռուսական ալիքների վրա։

Գրեթե երկամյա վաղեմության դրամատիկ զարգացումները, կոնկրետ՝ ապրիլ-մայիսյան իշխանափոխությունը, պարզվում է, որ արդեն հայտնվել է պատմության դասագրքերում:

Սահմանադրական դատարանն ամեն գնով, այդ թվում՝ իշխանազանցությամբ և օրենքները տրորտակ տալով զավթելու նպատակը արդյոք համադրելի՞ է նման կորուստներին, որ վերջնահաշվում կործանելու են հենց իրեն:

Մնում է Սահմանադրությամբ ամրագրի «դե ֆակտո իրավիճակը»` անմեղության կանխավարկածը փոխարինի մեղավորության կանխավարկածով, և... բացականչական նշա՛ն։

Թովմասյանն ուղիղ խոսք է հնչեցնում Փաշինյանի հասցեին։ «Ժողովրդի» վարչապետին դա հունից հանում է։

Ճակատագրի հեգնանք այն է, որ հիմա բազմաթիվ բիզնեսներ կապում են Նիկոլ Փաշինյանի ընտանիքի հետ։ Ու բանն այն է, որ այդ ամենի մեջ ճշմարտության մեծ չափաբաժին կա։ Հայտնի հիմնադրամներն ու Ալեքսանյան Սամվելի օգնական Արմանը վկա։

«Հրապարակային խարակիրիի» այդ ակցիան դեռ երկար կմնա մեր հիշողության մեջ, որպես քաղաքական անմեղսունակության, ցինիզմի, Սահմանադրության, օրենքների և սեփական սահմանադրական իրավասությունների չիմացության «իրեղեն ապացույց»։

Ոչ մի ընդդիմադիր կամ «իրենցքայլական» ընկալմամբ՝ հակահեղափոխական ուժ կամ գործիչ չէր կարող ու չի կարող ավելի արդյունավետ վարկաբեկել, «սև-PR անել» «թավշյա» իշխանությանն ու իշխանապետերին, ինչպես դա անում են հենց իրենք:

Նիկոլ Փաշինյանը մտել է մի փուլ, երբ իր ամեն մի քայլն է՛լ ավելի է վատացնում սեփական վիճակը քաղաքական դաշտում։ Շախմատում դա կոչվում է ցուգցվանգ։

Երկրի վարչապետը ու իր քաղաքական մերձավորները անլրջության գեներացման, տարածման ու արմատավորման հիմնական դերակատարներն են:

Արդեն հե՛չ զարմանալի չէ, բայց փաստ է` Նիկոլի լեզուն Նիկոլի թշնամին է։

Իշխանականները կամ նրանց հարող շրջանակները, «աջակցության խմբերը», որդեգրած լինելով «նպատակն արդարացնում է միջոցները» գործելակերպը, բացում են հոգեմտավոր ռադիացիայի արկղիկներ, ու այդ ամբողջ թունավոր ճառագայթումը ամենից առաջ խոցում է բացողներին։

Նիկոլն ու մյուսները «շանտաժ–առևտուր, առևտուր–շանտաժ» ծրագրի շրջանակներում պատգամավոր դարձան՝ փոխարենը լեգիտիմ ճանաչելով 2017–ի կեղծված խորհրդարանական ընտրությունները։

Անկեղծ ասած, արդեն մի տեսակ մոնոտոն ու ձանձրալի են դարձել այդ «զրիցները»:

Եթե սա կատարյալ գժանոց չէ` «նայողից» անկախ կամ նրա անձով, անկանխատեսելի վարքագծով պայմանավորված կյանքի հետ անհամատեղելի դժբախտ պատահարներով, ապա ի՞նչ է։

Հետադարձ նայում ես երեկվա աղմկահարույց անցուդարձը, որի ոչ մի դրվագում ոչ միայն տրամաբանություն չկա, և խորանում են կասկածները, որ հասարակ ողջամտությունն էլ է մթագնած: