Ինչպե՞ս պատահեց, որ Նիկոլին անձեռնմխելիությունից զրկելու միջնորդությամբ ԱԺ մտած գլխավոր դատախազը մի գիշերում «ռոմանտիկ հակահեղափոխությունը ռուլիտ անողից» դարձավ «հեղափոխության» իրավական ասպեկտը երաշխավորող` «ռուլիտ անող» թունդ հեղափոխական։

Կուտոյանի սպանության կամ ինքնասպանության լուրից այս կողմ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ապաակտիվացել է իր սիրելի տարածքում՝ Ֆեյսբուքում։

Եթե ինքնասպանություն է, ապա՝ ինչո՞ւ, ի՞նչ պատճառով: Եթե դրդել են, ապա ո՞վ, ի՞նչ ուժեր կամ շրջանակներ:

Միակ բանը, որ թռիչքաձև մեծացել է` 2-3 անգամ, «թավշյա վերնախավի» պարգևավճարներն են։

Գուցե մասնագետնե՞րն օգնեն`ախտորոշելու հիվանդությունը և լուծումներ առաջարկելու ստեղծված «ոչ միանշանակ» իրավիճակից։

Նիկոլն այնքան է ուզում վերացնել «Մարտի 1»–ի գործի կարևորագույն վկա Մանվել Գրիգորյանին, որ նրա խափանման միջոցը փոխել է՝ պայմանով, որ նա պետք է մահանա։

Բոլոր հեղափոխականներն էլ բոլոր ժամանակներում հայտարարել են պայքար ավտորիտար ռեժիմների դեմ, բայց իշխանության գալուց հետո ձգտել են տոտալիտար ռեժիմ կառուցել։

Սելֆին հակահեղափոխականորեն ցույց է տալիս, թե ինչպիսի տիրական հայացք ու ներքին ժպիտ կա Փաշինյանի դեմքին և ինչպիսի հեզություն, հնազանդություն՝ քննիչի դեմքին։

Առաջինը լինելու մարմաջը ոչ մի կերպ հանգիստ չի տալիս Փաշինյանին։

«Ինքդ իշխում ես, ինքդ մսխում, ինքդ էլ կռիվ տուր». սա՛ է «Իմ քայլի» մեսիջը Նիկոլ Փաշինյանին։

Ընթացող դատական ֆարսը հավանաբար կմտնի իրավագիտության դասագրքերի մեջ` որպես ուսանելի օրինակ, թե ինչպիսին չպետք է լինի դատավորը։

Հայաստանի ներդրումային իմիջի հերն անիծվել է ցանկացած դեպքում։

Նիկոլ Փաշինյանը վախենում է։ Վախի պատճառն անտեղյակությունն ու անորոշությունն է։

Նիկոլը Հայաստանի առաջին ղեկավարն է, որ պաշտոնավարման երկու տարին չբոլորած` ձեռնամուխ է լինում սահմանադրական փոփոխությունների։

«Ժողովրդի» վարչապետը հիմա աթոռին մնում է իներցիայի և հնդկական սերիալ հիշեցնող գործողությունների միջոցով։

Նիկոլը շտապում է և դա պատահական չէ։ Նա վախենում է Վանեցյանի խոսքից ու դրա համար էլ Մարիամ Փաշինյանի միջոցով նրան սադրում է։

Նիկոլն ուզում է բոլոր կռիվները հիմա տալ ու չեզոքացնել բոլոր հակառակորդներին, քանզի գնալով դա բարդանալու է ու վերջում դառնալու է անհնար։

Այս պարագայում պարզ է, չէ՞, որ հայկական կողմը կամա-ակամա հայտնվում է «սպիտակ ագռավի» վիճակում` բանակցություններն արհեստականորեն ձգձգողի, խոչընդոտողի, համանախագահների առաջարկներին «չէ» ասողի դերում։