Կարեն Հակոբջանյան. «Մի խոսքով՝ «Լևոն» սերիալը դիտարժան դարձնելու համար տարբերակները շատ են ու մարդկանց մոտ բաղձալի իշխանափոխության պատրանք ստեղծելու բազում հնարքներ կան «Եղիազարի» ու «միաբանի» մտքում։ Բայց ինչ էլ լինի՝ վերջում կինոն ավարտվելու է նույն ձևով՝ մարդկանց տուն ուղարկելով»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Իշխանությունները «Լևոնը միակ ու անկրկնելի ընդդիմությունն է» ծրագիրն իրականացնելու համար արդեն մարտի են նետել իրենց «ծանր հրետանի» համարվող Ա. Ադիբեկյանին։ Իսկ դա հուշում է, որ Տեր–Պետրոսյանի վիճակը վատանում է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Կոնգրեսի զոմբիական շրջանակներին պետք է ասեմ, որ իրականում Լևոնը Սերժի հետ ոչ թե շախմատ, այլ շաշկի է խաղում ու այդ խաղի ժամանակ շատերդ «ժերտվա» եք գնում կամ ֆուկ լինում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Այժմ շատ պարադոքսալ վիճակ է ստեղծվել. որքան շատ մարդ է հավաքվում լևոնական հանրահավաքներին, այնքան ամրանում է Սերժ Սարգսյանի դիրքերը, քանի որ Տեր–Պետրոսյանի ու Սարգսյանի խնդիրը հասարակական դժգոհությունը մեկի ձեռքում կուտակելն ու նպատակամղված ձևով չեզոքացնելն է, ինչը «միաբանը» փայլուն կատարում է»։

Կարեն Հակոբջանյան. ««Ժառանգության» առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի անսպասելի քայլն ակնհայտորեն խառնեց Սերժ Սարգսյանի ու Լևոն Տեր–Պետրոսյանի ծրագրերը։ Վերջիններս միմյանց աջակցում էին իշխանական և ընդդիմադիր քաղաքական հատվածները բյուրեղացնելու հարցում, որից հետո ձևավորվելու էր այսպես կոչված ազգային համաձայնության մթնոլորտ։ Այն իրականում ոչ թե ազգային համաձայնության հասնելու, այլ 2012 և 2013 թվականներին «Սերժ Սարգսյանի վերարտադրության ու Տեր–Պետրոսյանի հաստիքային ընդդիմություն դառնալու» ծրագիր էր»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի վրա իշխանության երիտթևն ակնհայտորեն «կայֆավատ» է լինում։ Տպավորությունն այնպիսին է, որ Սերժ Սարգսյանը պատժում է նրան ու «Տիգրանիկս գուլպա չունի, հանդ է գնում ոտաբաց» թեմայով «գանյատ» է անում «բարեշրջիչին» դեպի գյուղեր, որպեսզի վարչապետը հա՛մ իր աչքին չերևա, հա՛մ էլ՝ աթարի հոտը քաշի ու գյուղացու «ղադրը» իմանա»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Թե ինչպես կավարտվի քաղաքական առևտուրը «Եղիազարի» ու «միաբանի» միջև այս փուլում, պարզ կդառնա շատ շուտով։ Բայց պետք է արձանագրել, որ կողմերի միջև քաղաքական գործարքը կամ «երկխոսությունը» ոչ թե այս տարվա մարտի 17–ին էր կայացել, երբ ոստիկանության աչալուրջ հայացքի ներքո «գրավվեց» Ազատության հրապարակը, այլ առնվազն դրանից մեկ ամիս առաջ»։

Կարեն Հակոբջանյան. « Ի վերջո պետք է ընդունել, որ Գեղամյանն ու Բաղդասարյանը հաճախորդացան հանգամանքների բերումով ու մեծ դժվարությամբ, իսկ, ահա, Տեր–Պետրոսյանն այդպիսին դառնում է սեփական նախաձեռնությամբ ու 10 զոհերի բեռը ուսին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Պատկերացնել կարելի է վարչապետի հոգեվիճակը։ Մարդ, ով իր վարչապետության սկզբնական փուլում «միջազգային կենտրոնների» մեծ սիրահար էր ու «սիլիկոնային հովտից» բացի, այլ հարցեր քննարկելն իր պատվից ցածր էր համարում, իսկ տխրահռչակ հեռուստահարցազրույցում էլ անկեղծացավ, թե Հայաստանը պետք է ծառայություն արտադրի, այլ ոչ թե՝ ապրանք, այժմ ստիպված է բավարարվել «կակոյ նիբուձ» գյուղ այցելելով ու կովերի «էրոտիկ» հատվածների մասին գիտահանրամատչելի բացատրություններ տալով»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ծիծաղելին այն է, որ եթե Լևոն Տեր–Պետրոսյանը Ր. Հովհաննիսյանին մոտեցած ու ողջունած լիներ, ապա գրազ եմ գալիս, որ նույն մարդիկ, նույն պաթոսով, գրեթե նույն բառապաշարով ու զոմբիականությամբ գրելու էին, թե որքան ճիշտ քայլ արեց իրենց ֆյուրերիկը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Երբ 2008թ. մարտի 1–ից մեկ օր առաջ Արթուր Բաղդասարյանը, դավաճանելով իր ընտրազանգվածին, միացավ Սերժ Սարգսյանին, լևոնականները նրան տվեցին «ախք» որակումը։ Իսկ հիմա, երբ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը բացահայտ հայտարարում է, որ իշխանության հետ գնացել է քաղաքական գործարքի, դա գնահատվում է որպես արժանապատիվ համագործակցություն իշխանության ու հասարակության մասնակցությամբ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Վիճակը, փաստորեն, շատ ավելի լուրջ է, քան կարելի է պատկերացնել։ Մի կողմից Սերժ Սարգսյանի իշխանությունն է, որն այլ կերպ քան թյուրիմացություն հնարավոր չէ որակել, իսկ «մյուս» կողմում նեկրոֆիլներն են՝ իրենց կռապաշտության պաթոլոգիկ դրսևորումներով ու սերժապաշտպան քայլերով»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Լևոն Տեր–Պետրոսյանի քաղաքական գործունեությունն ու իր ղեկավարած հանրահավաքները վաղուց արդեն վերածվել են հեռուստասերիալ հիշեցնող ներկայացումների, որի գլխավոր դերերում են Լենին պապին (կներեք՝ Լևոն պապին) ու Սերժ Սարգսյանը։ Սերիալն այդ բավական լայնորեն գովազդվում ու ցուցադրվում է «ազատ, բայց սերժատու» հեռուստաալիքներով և իր լսարանով չի զիջում «Աննա» սերիալին։ Տարբերությունն այն է, որ այս սերիալի անունը «Լևոն» է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Մեկ բան ակնհայտ է, որ Լևոնի իշխանության գալը Հայաստանի համար կատաստրոֆա կլինի ու ֆարս։ Բայց մյուս կողմից էլ՝ Հայաստանի համար կատաստրոֆա է Սերժի իշխանության պահպանումը։ Հետևաբար՝ այժմ ծուղակի մեջ են ոչ միայն Լևոն Տեր–Պետրոսյանն ու Սերժ Սարգսյանը, այլ նաև, առանց չափազանցության, Հայաստանի Հանրապետությունը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Արձանագրենք, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը դարձավ այն կերպարը, ով Հայաստանի քաղաքական գործընթացները տանում է դեպի նոր զարգացումների հուն։ ՀՀ քաղաքացիներիս խնդիրն այս պարագայում պետք է լինի այն, որ այդ զարգացումները լինեն անցնցում, անարյուն, անլևոն, անսերժ ու երկրի առաջընթացն ապահովող»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Թե որքանով են հաջողելու ոստիկանները կեղծ ահազանգողին պարզելու հարցում, դժվար է ասել։ Բայց այդ պարզելը, դատելով որոշ իրողություններից, անիմաստ զբաղմունք է դառնում, քանի որ ահազանգողին պարզել–չպարզելը մի հաշիվ է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սարգսյանի անժպիտ ու մտահոգ դեմքը նպատակ ուներ հայ հեռուստադիտողին համոզել, որ երկրի ղեկավարն ապրում է շարքային մահկանացուներիս դարդ ու ցավով, և հիմա կլուծի նրանց բոլոր խնդիրները, իսկ մինչև այդ չէր լուծում, քանի որ պարզապես տեղյակ չէր խնդիրներից։ Հիմա տեղեկացել է, ու թևերը «քշտած» անցնելու է գործի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Դատելով ցուցադրված կադրերից՝ խնդիր էր դրված Սերժ Սարգսյանից ստանալ երկրի տնտեսությամբ ու հատկապես գյուղի խնդիրներով տապակվող ու գիշերները չքնող ղեկավարի կերպար»։