Քաղաքացիական հանրությունը միայնակ չի կարող պայքարել իշխանության դեմ, քանի որ չունի այդքան ներուժ, իսկ այդ ներուժը պահելու համար անհրաժեշտ են բուֆերային ուժեր, որի հիմնական դերը ստանձնում են կուսակցությունները:

ԵՊՀ խորհրդի նախագահի պատվին էլի «տոկոս են խփել» ու համարել «ամենա-ամենան»:

Ռ. Քոչարյանին բովանդակային պատասխան տալու դեպքում Ս. Սարգսյանը կընկներ Արմեն Մովսիսյանի օրը, իսկ այլ տիպի հակադարձման տարբերակում նա շատ չէր տարբերվի Ավագյանից, Զոհրաբյանից ու Շարմազանովից։

«Գորշ գայլերի» ներկայացուցչի հետ վարչապետը, ամենայն հավանականությամբ, հենց Արևելյան Հայաստանի Հանրապետության հարցն է քննարկել։ Դատելով նկարից՝ արդյունքները գոհացուցիչ են եղել։

Աճուրդային ու լուծարային հանձնաժողովը ներկայացված է «տրոյկայով»՝ վարչապետ Տիգրան Սարգսյան, Ֆինանսների նախարար Դավիթ Սարգսյան և Էկոնոմիկայի նախկին նախարար Ներսես Երիցյան։

Սերժ Սարգսյանին սեփական աթոռից բացի այլ բան չի հետաքրքրում։ Այնպես որ Սիրիայի հարցով Հայաստանի չմասնակցությունն ամբողջությամբ տեղավորվում է սաստիկ «նախաձեռնողական» քաղաքականության շրջանակներում։

Հայաստանում հացն անընդհատ թանկանում է, տեսարաններն էլ սահմանափակվում են Արմենչիկի համերգով և վարչապետի շոու–ելույթներով։

Տիգրան Սարգսյանը Հա՛մ բանկիր է, հա՛մ կիթառահար, հա՛մ երգիչ հա՛մ վարչապետ, հա՛մ տերտեր, հա՛մ էլ «փիլիսոփա»։

ՀՀԿ–ականները հիմա ծառայում են Սերժ Սարգսյանին այնպես, ինչպես ծառայել են Լևոն Տեր–Պետրոսյանին, Վազգեն Սարգսյանին, Ռոբերտ Քոչարյանին, Անդրանիկ Մարգարյանին։ Իսկ դա նշանակում է, որ շուտով գալու է Սերժ Սարգսյանի վրա երիտոհմակով հարձակվելու ժամանակը։

Քաղաքական մեծամասնությունը, հաշվի չառնելով հասարակության լայն շերտերի ընդվզումը, ընդունեց քաղաքական որոշում։ Հիմա նրանք, ովքեր ասում են, թե մի՛ քաղաքականացրեք պայքարը, ո՞նց են պատկերացնում իշխանության վրա ազդելը։

Այսօր Հայաստանում քաղաքական այնպիսի անկայուն իրավիճակ է, որը կարող է ստիպել քաղաքական ուժերին համախմբվել հանուն իշխանափոխության:

Ցասումն ու բողոքը «քաղաքացիականի» հուն տեղափոխելով՝ կախարդական փայտի՞կ է հայտնվելու կառավարության ձեռքին եւ նա լուծելո՞ւ է տարիներով կուտակված խնդիրները: Բնականաբար, ո՛չ:

Հիմա Սերժի ու Տիգրանի հաճախորդների մեջ կատաղի մրցակցություն է գնում:

Հանրահավաքը եկավ ապացուցելու, որ ճիշտը միասնական պայքարն է։ Հակառակ պարագայում իշխանությունների նախաձեռնած «Կողմ եմ պարտադիր կուտակային թալանին» շարժումը հերթական հաղթանակը կտանի։

Հայաստանի իշխանությունը նախընտրում է ստրկամտությունը։ Ու կատարելով այս ընտրությունը՝ դժգոհում է, թե առարկայական քննադատություն չկա, երկրում էլ գաղջ մթնոլորտ է...

Միանգամից բացահայտվում են բոլոր ներդրվածներն ու «պայքարիստները»։ Սա նաև ցույց է տալիս, որ իշխանություններն այնքան են խառնվել իրար, որ դաշտ են նետում ամբողջ ռեզերվը։

Ի հեճուկս տարատեսակ «մուտիտների», Ազատության հրապարակում հավաքվածների հիմնական կարգախոսը «Սերժի՛կ, հեռացի՛ր»–ն էր։

Այսօրվա հավաքը, բնականաբար, հանգրվանային չէ։ Այսօր պարզապես «բլդուխ» կարվի իշխանություններին։ Բուն «չափալախը» դեռ առջևում է։