Տիգրանը, թերևս, բնազդաբար է զգում, որ գալու է պատասխան տալու ժամանակը, քանզի «40 օրվա» օրենքից դեռ ոչ մի գողի և առավելևս բոզի չի հաջողվել խուսափել։

Ռոբերտ Քոչարյանի խոսքերն ուղղակիորեն «տիրացուին» էին վերաբերում, բայց քարը նետված էր Տիգրանի «պահապան հրեշտակ» Սերժ Սարգսյանի՛ «բոստանը»։

Նոր տարվա նախաշեմին խանութներում բացակայող հավկիթը դարձել է «նյուվասյուկիստական» ծրագրերի ջատագով իշխանությունների յուրօրինակ այցեքարտը։

Սերժ Սարգսյանը, թերևս, աշխարհի ամենաչխոսկան նախագահներից է։ Նա քիչ է խոսում, քանզի գիտի, որ եթե բերանը բացեց, ապա մի «լյափսուս» կտա ու խիարը թարս կբուսնի։

Պայքար, հետո բանտարկություն, ազատություն, պաշտոն, նախագահի թեկնածու, հրաժարական, «լավ էլի, նախագա՛հ, «վաբշե» մի՛ զիջիր», հրաժեշտ իշխանությանը և ... դեսպանի պաշտոն։

Հ1-ի եթերից ընդհանրապես չի խոսվում Տիգրան Նաղդալյանի մասին, փոխարենը գովազդվում է ոճրագործության պատվիրատուն:

Որոշվել էր լրագրողների հետ «մեծ ասուլիսի» հերոսի դերում հանդես գալու «պատիվը» փոխանցել Տիգրան Սարգսյանին: Սերժ Սարգսյանը այդ ժամանակը չէր ձգելու մի պարզ պատճառով։ Կեսից քնելու էր:

Այն պահից, երբ «չեբուռաշկեքը» սկսեցին գովաբանել Սերժ Սարգսյանին ու ոտանավորներ արտասանել նրա պատվին, Տիգրան Սարգսյանը արդեն «նոտարով» դարձավ «կռակադիլի» գնորդ։

«Մեծարգո պարոնա՛յք, այսպիսով, ավանակը գիտական աստիճան է, իսկ էշը՝ պաշտոն»։

Որքան կարելի է վերին հանձնարարականով խմբով վազել նույն ուղղությամբ՝ «չտեսնելու» տալով իրական հիմնախնդիրները: Սերժ Սարգսյանի համար նախընտրելի լրագրությունը հենց սա է, որ կա:

Զարմանալի է, որ Սերժ Սարգսյանը միանգամից ակադեմիկոսի կոչում չի շնորհում ինքն իրեն ու Տարոն Մարգարյանին, այլ բավարարվում է միայն թեկնածուականով։

Կոկորդիլոս կերած կրեատիվ կրոնապաշտը կիթառով կիսաձայն կլկլաց։

Սերժ Սարգսյանը բարեկամաբար ձեռք մեկնեց Գյուլին։ Վարչապետը հասցրել է իրենով անել «օֆշորային տարածքները», իսկ օտարերկրյա ներդրողները փախել են ՀՀ-ից:

Մենք ականատես եղանք Սերժ Սարգսյանի պարզագույն հակագրոհներին:

Եթե Տիգրան Սարգսյանին, կամ, ինչպես սոցիալական ցանցերում է ընդունված նրան անվանել, Տիկոշենկոյին, թվում է, թե ռուսներին հաճոյանալով կարողանալու է մարսել գազային «աֆյորան» ու խուսափել քրեական պատասխանատվությունից, ապա չարաչար սխալվում է։

«Գազային» ու «օֆշորային» գլուխները վերջնականապես հայտնի են։ Մնաց այդ «խոշորներին գլխից բռնելը»։

Գյուլիստանի պայմանագրին հավատարմության երդում տալուց հետո ՀՀԿ ղեկավարից որևէ պետականամետ քայլ ակնկալելը միամտություն է։ Նրա ուշքն ու միտքը հիմա Պուտինին անսահմանորեն քծնելն է՝ քնած թե արթուն վիճակում։

ՀՀ ներքաղաքական կյանքում ի դեմս ոչիշխանական ուժերի ենթադրվում է «ճանապարհային քարտեզի» հաստատում։ Բայց ոչ թե ՌԴ-ի եւ Պուտինի, այլ՝ Բաղրամյան 26-ի դեմ: