Երբ տարեմուտից վայրկյաններ առաջ ավարտվում են գրոշի արժեք չունեցողերի «ուղերձները» եւ ուղիղ կեսգիշերին, իբրեւ նոր տարվա գալստյան տոնական երաժշտություն հնչում է անհայտ ծագման ինչ-որ «զըմփզըմփոց»...

Անցած տարի Սարգսյանը խոստանում էր ապահով Հայաստան, բայց տարավ դեպի Գյուլիստան։ Դե իսկ մեր երկիրը «Գազպրոմին» հանձնելու որոշումը Թուրքմենչայի յուրօրինակ պայմանագրի վերածվեց։

Սերժն այլևս վերջնականապես ավարտված է և՛ որպես երկրի ղեկավարի պաշտոնը զբաղեցնող մարդ, և՛ որպես ֆիզիկական անձ։ Զգացվում է, որ հոգնել է բոլոր առումներով։ Հոգնել է երկրից ու մեզանից։ Հոգնել է ինքն իրենից։ Նաև՝ ֆիզիկապես հյուծվել։

2013–ը մեր պետության ակտիվում ոչ մի կերպ չես գրանցի։ Նույնիսկ Սերժ Սարգսյանի սիրելի պաշտոնյա Ստեփան Մնացականյանի «վրձինն» է անկարող շտկել իրավիճակը։

Անբարոյական վարչապետին ու անմեղսունակ նախագահին հանդուրժող հասարակությունը չի կարող արժանապատիվ կյանքով ապրել։

Նրանք, ովքեր կկողմնորոշվեն դեպի ՀՀ քաղաքացին ու կինքնորոշվեն Սերժ Սարգսյանից՝ իրենց տեղը կունենան անսերժ Հայաստանում։

Տիգրան Սարգսյանը մեկ անգամ է հանդես եկել վերլուծությամբ եւ այդ «օպուսը» կոչվում է «Պետության վախճանը»: Հենց այդ ճանապարհով էլ գնում են։

Տիգրանը, թերևս, բնազդաբար է զգում, որ գալու է պատասխան տալու ժամանակը, քանզի «40 օրվա» օրենքից դեռ ոչ մի գողի և առավելևս բոզի չի հաջողվել խուսափել։

Ռոբերտ Քոչարյանի խոսքերն ուղղակիորեն «տիրացուին» էին վերաբերում, բայց քարը նետված էր Տիգրանի «պահապան հրեշտակ» Սերժ Սարգսյանի՛ «բոստանը»։

Նոր տարվա նախաշեմին խանութներում բացակայող հավկիթը դարձել է «նյուվասյուկիստական» ծրագրերի ջատագով իշխանությունների յուրօրինակ այցեքարտը։

Սերժ Սարգսյանը, թերևս, աշխարհի ամենաչխոսկան նախագահներից է։ Նա քիչ է խոսում, քանզի գիտի, որ եթե բերանը բացեց, ապա մի «լյափսուս» կտա ու խիարը թարս կբուսնի։

Պայքար, հետո բանտարկություն, ազատություն, պաշտոն, նախագահի թեկնածու, հրաժարական, «լավ էլի, նախագա՛հ, «վաբշե» մի՛ զիջիր», հրաժեշտ իշխանությանը և ... դեսպանի պաշտոն։

Հ1-ի եթերից ընդհանրապես չի խոսվում Տիգրան Նաղդալյանի մասին, փոխարենը գովազդվում է ոճրագործության պատվիրատուն:

Որոշվել էր լրագրողների հետ «մեծ ասուլիսի» հերոսի դերում հանդես գալու «պատիվը» փոխանցել Տիգրան Սարգսյանին: Սերժ Սարգսյանը այդ ժամանակը չէր ձգելու մի պարզ պատճառով։ Կեսից քնելու էր:

Այն պահից, երբ «չեբուռաշկեքը» սկսեցին գովաբանել Սերժ Սարգսյանին ու ոտանավորներ արտասանել նրա պատվին, Տիգրան Սարգսյանը արդեն «նոտարով» դարձավ «կռակադիլի» գնորդ։

«Մեծարգո պարոնա՛յք, այսպիսով, ավանակը գիտական աստիճան է, իսկ էշը՝ պաշտոն»։

Որքան կարելի է վերին հանձնարարականով խմբով վազել նույն ուղղությամբ՝ «չտեսնելու» տալով իրական հիմնախնդիրները: Սերժ Սարգսյանի համար նախընտրելի լրագրությունը հենց սա է, որ կա:

Զարմանալի է, որ Սերժ Սարգսյանը միանգամից ակադեմիկոսի կոչում չի շնորհում ինքն իրեն ու Տարոն Մարգարյանին, այլ բավարարվում է միայն թեկնածուականով։