Միայն «և, և»–ի արդյունքում է հնարավոր ազգային գործիչ Գարեգին Նժդեհին ու կարկառուն բոլշևիկ Անաստաս Միկոյանին իրար կողքի կանգնեցնել ու նույն նախադասության մեջ նույն կոնտեքստով օգտագործել նրանց անունները։

Իշխանությունները ոչ թե բարեփոխումների են գնում, այլ մեկ կուսակցության իշխանությանը՝ Խորհրդային Միության մոդելին՝ իր «գենսեկով»։

«Ավանդույթի» համաձայն՝ այսօր բարձրաստիճան պաշտոնյաները կայցելեն դպրոցներ ու բուհեր, ճառեր կասեն, կվերհիշեն իրենց դպրոցական ու համալսարանական տարիները ...

Ուկրաինան այժմ իր փայ Սևրի հետևանքների տակ է մնացել, իսկ Սերժ Սարգսյանը երկրորդ Սևրից խուսափելու համար Գյուլիստանի պայմանագրին է հավատարմության երդումներ տալիս, ինչը ոչ պակաս հակաանկախական քայլ է, քան Սևրին միանալը։

Ու «գիր-ղուշ» ենք գցում՝ կգա՞, թե՞ չի գա Էրդողանը Հայաստան:

Հետաքրքիրն այն է, որ այսքանից հետո տնաբույծ «արևմտամետները» դեռ երես ունեն հանրության աչքերին երևալու և Ուկրաինայի որոշումը որպես դրական ու արժանապատիվ գնահատելու։

Փող աշխատելու իրավունքը պահպանելու համար Բաղրամյան 26–ի «բնակիչներն» անցել են «գրոհի»։ Թիրախը, բնականաբար, «քառյակն» է և առանձին վերցրած դրա անդամ կուսակցությունները։

Նալբանդյանի այտերը մինչև նրա պաշտոնավարման ավարտը «լոճվելու» են, քանզի այլ բան «նախաձեռնողականությունն» ու «ֆուտբոլային» դիվանագիտությունը չեն նախատեսում։

Սերժ Սարգսյանը վատ խաղացող է թե՛ ներսում և թե՛ դրսում: Իսկ վատ խաղացողին առնվազն փոխարինում են։

Սերժ Սարգսյանի համար սահմանադրական փոփոխություններն ավելի կարեւոր են, քան երկրի հայաթափումը:

Ինչո՞ւ հանկարծ երկիրը լքեց մոտ 300 հազար մարդ, երբ այն վեց տարի ղեկավարում եւ որոշումներ է ընդունում անսահման բարի, գիտուն եւ կամեցող մարդը:

Էձիկն իր մաքսիմում հնարավորությունները ցույց է տվել Ցյուրիխում, երբ փակվել էր հյուրանոցի սենյակում և չէր ուզում մասնակցել հայ–թուրքական արձանագրությունների ստորագրմանը։ Եվ միայն Սերժ Սարգսյանի ու Հիլարի Քլինթոնի ճնշումներից հետո նա թթված դեմքով ստորագրեց։

ՀՀԿ ղեկավարը դրսում ռուսամետ է ներկայանում, իսկ ներսում՝ ծպտյալ արևմտամետ, ով կրակն է ընկել իր քաղաքական ընդդիմախոսների ձեռքն ու ստիպված մտել ՄՄ։

Իրականում ո՞վ է բորենին, հը՞, պարո՛ն ՍԴ նախագահ: Բորենին է ընկած լեշը կրծում այնպես, ինչպես աղքատների հաշվին հարստանում են իշխանական վերնախավի կարկառուն դեմքերը։

300 հազար մարդու արտագաղթող դարձնելու գնով իշխանությունը մի 300 լրագրող, փորձագետ, «ընդդիմադիր», «քաղաքացիական» ու «ակԾիվիստ» է կերակրում և փորձում տեղեկատվական դաշտը լցնել աղբով։

Oրը խորհրդանշական է այն առումով, որ կրկին հիշեցնում է Սերժ Սարգսյանի կողմից արտաքին ճակատում արդեն վեց տարի իրականացվող «ֆուտբոլային» եւ «նախաձեռնողական» քաղաքականությունը:

Հնարավոր են բախումնային ու թավշյա (անցնցում) փոփոխությունների տարբերակներ։

Հայաստանի իշխանությունը համառորեն փորձում է ապացուցել, որ նույն գետն անընդհատ կարելի է մտնել՝ չհասկանալով, որ ոչ միայն ջուրը հոսող է, այլև գետը վաղուց առաջվանը չի: Վտանգավոր մոլորություն: