Մեր հետընթացի պատճառն այն մտածողությունն է, որի կրողն է «Վերջի բոլշևիկը», ով, ձգտելով «Մեկ օլիգարխի տնտեսություն» կառուցել, շեշտակի հարված հասցրեց ՀՀ և ԼՂՀ անվտանգությանը։ Ադրբեջանցին սկսեց լկտիանալ արդեն դրանից հետո։

Սարգսյանին լսողները հավատացին նրան կամ ձևացրին, թե հավատում են, բայց, բարեբախտաբար, ոչինչ չփոխվեց:

Ճիշտ կլիներ, որ առաջին գծում տեսնեինք հայտնի փայամտիչ Սաշիկին ու Սերժին կցված երիտսաշիկներին։ Բա հո մենակ փող աշխատելո՞վ չի։ «Կակռազ» խրամատի դիմաց թող կարմիր կետագծեր քաշեն ու թշնամուն այդ գծից ներս չթողնեն։

Սահմանադրական փոփոխությունները՝ այս բովանդակությամբ ու նպատակով, պետք է բացառվեն։ Հայաստանն ու Ադրբեջանը չեն կարող նույն մոդելի պետություններ լինել։

Հայ զինվորը սահմանին զոհվում է Սերժ Սարգսյանի վարած ներքին (թալանչիական) ու արտաքին («նախաձեռնողական») քաղաքականության ուղղակի հետևանքով։

Ոչ աշխատանքային օրերին բարձրաստիճան պաշտոնյաներին իր տանը հյուրընկալող Արամ Սարգսյանը աշխատանքային օրերին պաշտպանում է Սերժ Սարգսյանին Կրեմլից ու ոչիշխանական «քառյակից»։

Եթե սահմանին գիշերը հայ զինվոր է զոհվում, իսկ նույն պահին Լիսկայի տղան հարբած վիճակում մեքենան վարում է Մաշտոցի պողոտայի մայթերով, ապա Լիսկայի նախագան էլ կարող է Բելգիայում միջոցառումների մասնակցել:

Հայաստանն առանց Սերժ Սարգսյանի։ Ով կողմ չէ այս կարգախոսին, ուրեմն կողմ է, որպեսզի սահմանում հայ զինվոր սպանվի։

Ի՞նչ է դվանագիտությունը Սերժ Սարգսյանի ընկլմամբ. Թուրքիայի նախագահին ինքնաթիռից «sms» գրե՞լը, թե՞ թուրքերից մերոնց կերած գոլից հետո հրճվելը։

Տիգրան Սարգսյանի հետ առնչվող փաստերը ոչ թե լրջորեն քննության առարկա են դառնում, այլ Բաղրամյան 26-ի բարձր հովանու ներքո՝ «սվաղվում»-պարտակվում են:

Մինչ Ադրբեջանը գնդակոծում է մեր սահմանամերձ գյուղերը, Սերժ Սարգսյանի թիմակիցները սահմանամերձ գյուղերում և քաղաքներում (չգնդակոծվողներում) շարունակում են սահմանադրական փոփոխությունների քարոզը։

Հայոց տնտեսության դարդը լացելու գործը մնացել է ՌԴ դեսպանատան վրա, իսկ մերոնց բարի համբավի դարդը՝ ԱՄՆ դեսպանատան վրա:

Սերժսարգսյանական «և՛, և՛»–ը, փաստորեն, նշանակում էր, որ մեզ թելադրելու և ցուցումներ են տալու և՛ Ռուսաստանից, և՛ ԱՄՆ–ից։ Սա բավարարո՞ւմ է ՀՀ բնակչության 80 տոկոսին։

Պարզվում է, որ ամերիկացիները Սերժին զգուշացնում են, որ իր ու իր ոչ պակաս «արևմտամետ» շրջապատի բարի համբավը (որն, ինչպես կյանքն է ցույց տալիս, Սերժի համար այնքան էլ թանկ կապիտալ չէ) կարող է ռիսկի ենթարկվել։

Մեր պատկերացումներով Ղարաբաղը Հայաստանի մաս է։ Ու եթե Սերժի պատկերացումներն այլ են, ապա նա իր սիրելի Զորի Գայկովիչի ու Ադրբեջանին ԵՏՄ հրավիրող Արտաշես Գեղամյանի հետ միասին թող բռնի Գյուլիստանի ճանապարհը։

Սաշիկները փող աշխատելու և փողը տեղաբաշխելու առումով էլ են «և՛, և՛»–ի քաղաքականություն վարում։ Հիմա դա դժվարանալու է։

Ա՛յ, այսպիսի «բալանսի փոփոխություն» է ուզում «Վերջի բոլշևիկը»՝ ձգտելով հավերժացնել սեփական իշխանությունը: Բայց մի բան է ուզելը, մեկ այլ բան՝ կարողանալը։

«Գեբելսյան» քարոզչամեքենային եթե հավատանք, ապա Սերժ Սարգսյանը Ռոբին Հուդն է կամ Դոն Կիխոտը, իսկ Տիգրան Սարգսյանը՝ օֆշորային մեքենայությունների դեմ պայքարի առաջամարտիկը, ում թույլ չտվեցին ավարտին հասցնել հակաօլիգարխիկ պայքարը, և նա ստիպված մեկնեց ԱՄՆ։