Ե՞րբ է խիարը թարս աճում: Ի՞նչ է անում ազգը՝ չկրկնելու համար Բաբելոնի ճակատագիրը։ Ինչո՞ւ է հանդուրժվում անհանդուրժելին, և ո՞ւմ է հանդուրժում այս ու նմանատիպ այլ հարցերի պատասխաններն ունեցողը:

Բաքվում կարող է մեկնարկել իշխանափոխության գործընթացը, քանզի այնտեղ բոլորը չէ, որ ոչխար են ու հավատում են, որ Ղարաբաղը կարող են հետ բերել և մտնել Երևան։

Առաջինները վերջապես կմիանան իրենց գաղափարակիցներին (եթե այդպիսիք գտնեն այնտեղ), իսկ երկրորդները «հայրենասիրությունն» ապացուցելու հրաշալի առիթ կունենան։

«Սահմանդրական փոփոխություններ» ասվածը տեղին չէ բոլոր դեպքերում: Հայաստանին ու Արցախին միայն մեկ փոփոխություն է պետք:

Տասն օրվա ընթացքում Սերժ Սարգսյանը հասցրել է գրեթե ամեն ինչ՝ մասնակցել է ուտուշ–խմուշի, ցավակցական հեռագրեր և շնորհավորական ուղերձներ է հղել աշխարհի տարբեր ծայրերում գտնվող երկրներին, այցելել է Բրյուսել...

Հայաստանի գործող իշխանությունն ինքն իրեն մեկուսացրեց Հայաստանի ու Արցախի քաղաքացիներից:

Սարգսյանին էլ, Ալիևին էլ ձեռնտու է, որպեսզի Հայաստանի ղեկավարը չփոխվի։ Տարբեր են նրանց մոտիվացիաները, բայց ընդհանուր է շահը։

Սարգսյանի համար «ամենաձեռնտու» թեկնածուն ՀՀԿ առաջնորդի կողմից «սատարում» ստանալուց մեկ տարի անց գնդակոծում է Հայաստանի խաղաղ բնակավայրերը և դիվերսիոն գործողություններ է իրականացնում։

Սահմանադրական փոփոխություններին դեմ են հիմնական քաղաքական ուժերը։ Ուրեմն դրանց անցկացման փորձն առնվազն նշանակում է դեմ գնալ թշնամու դեմ միասնական լինելու գաղափարին և ապակայունացում մտցնել երկրում։

Մեր հետընթացի պատճառն այն մտածողությունն է, որի կրողն է «Վերջի բոլշևիկը», ով, ձգտելով «Մեկ օլիգարխի տնտեսություն» կառուցել, շեշտակի հարված հասցրեց ՀՀ և ԼՂՀ անվտանգությանը։ Ադրբեջանցին սկսեց լկտիանալ արդեն դրանից հետո։

Սարգսյանին լսողները հավատացին նրան կամ ձևացրին, թե հավատում են, բայց, բարեբախտաբար, ոչինչ չփոխվեց:

Ճիշտ կլիներ, որ առաջին գծում տեսնեինք հայտնի փայամտիչ Սաշիկին ու Սերժին կցված երիտսաշիկներին։ Բա հո մենակ փող աշխատելո՞վ չի։ «Կակռազ» խրամատի դիմաց թող կարմիր կետագծեր քաշեն ու թշնամուն այդ գծից ներս չթողնեն։

Սահմանադրական փոփոխությունները՝ այս բովանդակությամբ ու նպատակով, պետք է բացառվեն։ Հայաստանն ու Ադրբեջանը չեն կարող նույն մոդելի պետություններ լինել։

Հայ զինվորը սահմանին զոհվում է Սերժ Սարգսյանի վարած ներքին (թալանչիական) ու արտաքին («նախաձեռնողական») քաղաքականության ուղղակի հետևանքով։

Ոչ աշխատանքային օրերին բարձրաստիճան պաշտոնյաներին իր տանը հյուրընկալող Արամ Սարգսյանը աշխատանքային օրերին պաշտպանում է Սերժ Սարգսյանին Կրեմլից ու ոչիշխանական «քառյակից»։

Եթե սահմանին գիշերը հայ զինվոր է զոհվում, իսկ նույն պահին Լիսկայի տղան հարբած վիճակում մեքենան վարում է Մաշտոցի պողոտայի մայթերով, ապա Լիսկայի նախագան էլ կարող է Բելգիայում միջոցառումների մասնակցել:

Հայաստանն առանց Սերժ Սարգսյանի։ Ով կողմ չէ այս կարգախոսին, ուրեմն կողմ է, որպեսզի սահմանում հայ զինվոր սպանվի։

Ի՞նչ է դվանագիտությունը Սերժ Սարգսյանի ընկլմամբ. Թուրքիայի նախագահին ինքնաթիռից «sms» գրե՞լը, թե՞ թուրքերից մերոնց կերած գոլից հետո հրճվելը։