Պատանիների համար որպես օրինակ է ծառայելու վաղուց արդեն պատանեկան տարիքից դուրս եկած Մանվել Գրիգորյանը։

Գեւորգ Դանիելյանի պաշտոնական հայտարարությունն այն մասին, թե հայեցակարգում ամրագրվել է անցումը կառավարման խորհրդարնական համակարգին, բնավ զարմանալի կամ անսպասելի չէր:

Եղել են ավելի սարսափելի ու ավելի վտանգավոր բաներ, որոնք ուղղակի կամ անուղղակի հետևանք են «ֆուտբոլային» դիվանագիտության, «արևմտամետության» և «ռուսամոլության»։

Առաջ գնալու համար անհրաժեշտ է հետևում եղած արդյունքների գումար։ Իսկ հետևում անփառունակ կենսագրությունն է, անդեմ շարքը՝ փուռը տված ու փչացած դեմքերով, և ամեն ինչի բացակայությունը, այդ թվում՝ երևակայության։

Սահմանադրական փոփոխությունների մասին կարելի է հանրային լայն քննարկում կազմակերպել և դրա անհրաժեշտությունը պարզել միայն իշխանական մենաշնորհը վերցնելուց հետո։

Սերժ Սարգսյանի իդեա-ֆիքսը՝ սահմանադրական փոփոխությունների իրականացման գործընթացը, վտանգված է, եւ դա ինքն էլ է շատ լավ տեսնում ու զգում:

Սաշիկն իր վարքուբարքով «մեսիջ» է հղում հայ ժողովրդին՝ չհավատալ այդ «բարեշրջիչներին», քանզի նրանք ավելի Սաշիկ են, քան Սաշիկն ինքը։

Բաց ու հրապարակայինը լինելու են ընդդիմության նախատեսած հանրահավաքները։ Ցանկանում եք բաց քննարկո՞ւմ՝ գնացե՛ք ու մասնակցե՛ք։

Սերժ Սարգսյանը մտավախություն ունի, որ իր ինտելեկտուալ թիմակիցները դասից փախչող չարաճճի երեխաների նման կլքեն խրամատը ու չեն կրակի անհրաժեշտ ինտենսիվությամբ և ուղղությամբ, բայց, միևնույն է, նրա հույսն այդ մարդիկ են։

Հայաստանը չի կարող դառնալ մեկ կուսակցության, ավելի ճիշտ՝ մեկ մարդու գերի պետություն: Դա կնշանակի ամեն ինչի ավարտ:

Քերին զառամախտով տառապող մարդու տպավորություն է թողնում, ով կարծես հայկական եւ ադրբեջանական կողմերը ներկայացնող դեմքերին այնքան էլ լավ չի ճանաչում, եւ, ասենք, կարող է իր առջեւ կանգնած երկու անձերից մեկին ընդունել իբրեւ «ադրբեջանական կողմ»:

Սահմանադրական փոփոխությունն, իրոք, մարտահրավեր է, և ժողովուրդը պետք է կարողանա հաղթահարել այդ մարտահրավերը։

Իրական ու կեղծ գաղափարները նույն լույսն ու խավարն են։ Հանուն զարգացման գաղափարը (անկախ նրանից, թե որքանով է այն իրատեսական) բոլոր դեպքերում տանելու է առաջընթացի։ Կեղծ գաղափարն անխուսափելիորեն փոշիանալու է՝ շատ դեպքերում ունենալով ողբերգական ավարտ այն տարածողների համար։

Միակ թիրախը պետք է լինի Սերժ Սարգսյանի վարած քաղաքականությունը: Այդ քաղաքականության փոփոխության կարևոր նախապայմանն է իշխանափոխությունը, որի համար լայն կոնսոլիդացիա է պետք:

Հայաստանի գործող նախագահի համար աշխատող նվագախումբը նույն ճաքած հայելին է՝ մեկ տարբերությամբ՝ այս անգամ այն արտացոլում է գործող իշխանության իրական դեմքը։ Իսկ պատկերը խիստ մտահոգիչ է։

10-20–հոգանոց երթով ու մի քանի հաճախորդի ճղճղոցներով փողոց չես գրավի (մանավանդ, եթե Սերժ Սարգսյանին թողած՝ Պուտինի հրաժարականն են պահանջում) ու Մոսկվայում էլ արցունքներիդ հավատացնել չես տա։

ՀՀ արտաքին քաղաքականությունն այնքան կենցաղային մակարդակի վրա է գտնվում, որ արդեն ձգտում է անմեղսունակության։ Եվ եթե ներքին կյանքում կտրուկ փոփոխություններ չլինեն, ապա այդ անմեղսունակությունը կխժռի մեր պետությունը։

«Ատկատների» ծավալները ոչ թե նվազել են, այլ ավելացել: Թեպետ, Սերժ Սարգսյանի պատկերացումներով՝ բյուջեից գողությունը 200 միլիոնի չափի է: