Հայաստանը չի կարող դառնալ մեկ կուսակցության, ավելի ճիշտ՝ մեկ մարդու գերի պետություն: Դա կնշանակի ամեն ինչի ավարտ:

Քերին զառամախտով տառապող մարդու տպավորություն է թողնում, ով կարծես հայկական եւ ադրբեջանական կողմերը ներկայացնող դեմքերին այնքան էլ լավ չի ճանաչում, եւ, ասենք, կարող է իր առջեւ կանգնած երկու անձերից մեկին ընդունել իբրեւ «ադրբեջանական կողմ»:

Սահմանադրական փոփոխությունն, իրոք, մարտահրավեր է, և ժողովուրդը պետք է կարողանա հաղթահարել այդ մարտահրավերը։

Իրական ու կեղծ գաղափարները նույն լույսն ու խավարն են։ Հանուն զարգացման գաղափարը (անկախ նրանից, թե որքանով է այն իրատեսական) բոլոր դեպքերում տանելու է առաջընթացի։ Կեղծ գաղափարն անխուսափելիորեն փոշիանալու է՝ շատ դեպքերում ունենալով ողբերգական ավարտ այն տարածողների համար։

Միակ թիրախը պետք է լինի Սերժ Սարգսյանի վարած քաղաքականությունը: Այդ քաղաքականության փոփոխության կարևոր նախապայմանն է իշխանափոխությունը, որի համար լայն կոնսոլիդացիա է պետք:

Հայաստանի գործող նախագահի համար աշխատող նվագախումբը նույն ճաքած հայելին է՝ մեկ տարբերությամբ՝ այս անգամ այն արտացոլում է գործող իշխանության իրական դեմքը։ Իսկ պատկերը խիստ մտահոգիչ է։

10-20–հոգանոց երթով ու մի քանի հաճախորդի ճղճղոցներով փողոց չես գրավի (մանավանդ, եթե Սերժ Սարգսյանին թողած՝ Պուտինի հրաժարականն են պահանջում) ու Մոսկվայում էլ արցունքներիդ հավատացնել չես տա։

ՀՀ արտաքին քաղաքականությունն այնքան կենցաղային մակարդակի վրա է գտնվում, որ արդեն ձգտում է անմեղսունակության։ Եվ եթե ներքին կյանքում կտրուկ փոփոխություններ չլինեն, ապա այդ անմեղսունակությունը կխժռի մեր պետությունը։

«Ատկատների» ծավալները ոչ թե նվազել են, այլ ավելացել: Թեպետ, Սերժ Սարգսյանի պատկերացումներով՝ բյուջեից գողությունը 200 միլիոնի չափի է:

Սահմանադրական փոփոխությունների հարցում Սերժ Սարգսյանն աջակիցներ չունի, եթե, իհարկե, չհաշվենք Աշոտյանին ու Շարմազանովին, ինչպես նաև քաղաքական դաշտի բացահայտված հաճախորդներին։

Սերժ Սարգսյանի «ունիկալության» մասին հավերժ կարելի է խոսել։ Նա այն բացառիկ գործիչներից է, ում ցանկացած քայլը հերքում է նախորդին, որի յուրաքանչյուր հայտարարությանը կարելի է հակադրել նրա իսկ խոսքերը։ Սեպտեմբերի 3-ը վկա։

Երբ Ալիևը հայտարարում է, որ հայ ժողովուրդը փախչում է Հայաստանից Լեռնային Ղարաբաղի չլուծված խնդրի պատճառով, ապա նա ո՞ւմ կարծիքն է կրկնում, կամ ո՞ւմ հայտարարություններն են ոգևորում ադրբեջանցիներին:

Ժամանակին, ինչպես գիտեք, Սերժ եւ Տիգրան Սարգսյանները ամեն օր խոսում ու կարևորում էին գիտելիքահեն տնտեսության անհրաժեշտությունը: Մինչդեռ հիմա բուհերը դատարկվում են նման մասնագետներից:

Ցեղասպանության մասով Սարգսյանը բավարարեց թուրքերի պահանջները։ Ղարաբաղի մասով էլ էր ՀՀԿ ղեկավարը «նախաձեռնողականություն» ցուցաբերում և Կազանում պատրաստ էր բավարարել Անկարայի ևս մեկ նախապայման ...

Հիմա էլ սահմանադրական փոփոխություններ. ինքնիշխան, ժողովրդավարական, սոցիալական, իրավական պետության փոխարեն՝ մեկ կուսակցության, ավելի ճիշտ՝ մեկ մարդու երկիր։

Եթե Քոչարյանին քննադատում ես, որպեսզի տարբերակ գտնես Սերժ Սարգսյանին գովելու, նրա համար փաստաբանություն անելու կամ նրան քծնելու համար, ապա դա շարքային դհոլություն է, իսկ ոմանց պարագայում՝ մեգադհոլություն։

Եթե վաղը Էրդողանն ու Ալիևը մի հակառուսական բան հայտարարեն, ապա չկասկածե՛ք, որ տնաբույծ «արևմտամետները» կսկսեն «բայրամ» անել ու ֆեյսբուքյան իրենց էջերում Թալեաթի կամ Սաֆարովի նկարները դնել որպես «ավատար»։

Միայն «և, և»–ի արդյունքում է հնարավոր ազգային գործիչ Գարեգին Նժդեհին ու կարկառուն բոլշևիկ Անաստաս Միկոյանին իրար կողքի կանգնեցնել ու նույն նախադասության մեջ նույն կոնտեքստով օգտագործել նրանց անունները։