Սահմանադրական փոփոխությունների հարցում Սերժ Սարգսյանն աջակիցներ չունի, եթե, իհարկե, չհաշվենք Աշոտյանին ու Շարմազանովին, ինչպես նաև քաղաքական դաշտի բացահայտված հաճախորդներին։

Սերժ Սարգսյանի «ունիկալության» մասին հավերժ կարելի է խոսել։ Նա այն բացառիկ գործիչներից է, ում ցանկացած քայլը հերքում է նախորդին, որի յուրաքանչյուր հայտարարությանը կարելի է հակադրել նրա իսկ խոսքերը։ Սեպտեմբերի 3-ը վկա։

Երբ Ալիևը հայտարարում է, որ հայ ժողովուրդը փախչում է Հայաստանից Լեռնային Ղարաբաղի չլուծված խնդրի պատճառով, ապա նա ո՞ւմ կարծիքն է կրկնում, կամ ո՞ւմ հայտարարություններն են ոգևորում ադրբեջանցիներին:

Ժամանակին, ինչպես գիտեք, Սերժ եւ Տիգրան Սարգսյանները ամեն օր խոսում ու կարևորում էին գիտելիքահեն տնտեսության անհրաժեշտությունը: Մինչդեռ հիմա բուհերը դատարկվում են նման մասնագետներից:

Ցեղասպանության մասով Սարգսյանը բավարարեց թուրքերի պահանջները։ Ղարաբաղի մասով էլ էր ՀՀԿ ղեկավարը «նախաձեռնողականություն» ցուցաբերում և Կազանում պատրաստ էր բավարարել Անկարայի ևս մեկ նախապայման ...

Հիմա էլ սահմանադրական փոփոխություններ. ինքնիշխան, ժողովրդավարական, սոցիալական, իրավական պետության փոխարեն՝ մեկ կուսակցության, ավելի ճիշտ՝ մեկ մարդու երկիր։

Եթե Քոչարյանին քննադատում ես, որպեսզի տարբերակ գտնես Սերժ Սարգսյանին գովելու, նրա համար փաստաբանություն անելու կամ նրան քծնելու համար, ապա դա շարքային դհոլություն է, իսկ ոմանց պարագայում՝ մեգադհոլություն։

Եթե վաղը Էրդողանն ու Ալիևը մի հակառուսական բան հայտարարեն, ապա չկասկածե՛ք, որ տնաբույծ «արևմտամետները» կսկսեն «բայրամ» անել ու ֆեյսբուքյան իրենց էջերում Թալեաթի կամ Սաֆարովի նկարները դնել որպես «ավատար»։

Միայն «և, և»–ի արդյունքում է հնարավոր ազգային գործիչ Գարեգին Նժդեհին ու կարկառուն բոլշևիկ Անաստաս Միկոյանին իրար կողքի կանգնեցնել ու նույն նախադասության մեջ նույն կոնտեքստով օգտագործել նրանց անունները։

Իշխանությունները ոչ թե բարեփոխումների են գնում, այլ մեկ կուսակցության իշխանությանը՝ Խորհրդային Միության մոդելին՝ իր «գենսեկով»։

«Ավանդույթի» համաձայն՝ այսօր բարձրաստիճան պաշտոնյաները կայցելեն դպրոցներ ու բուհեր, ճառեր կասեն, կվերհիշեն իրենց դպրոցական ու համալսարանական տարիները ...

Ուկրաինան այժմ իր փայ Սևրի հետևանքների տակ է մնացել, իսկ Սերժ Սարգսյանը երկրորդ Սևրից խուսափելու համար Գյուլիստանի պայմանագրին է հավատարմության երդումներ տալիս, ինչը ոչ պակաս հակաանկախական քայլ է, քան Սևրին միանալը։

Ու «գիր-ղուշ» ենք գցում՝ կգա՞, թե՞ չի գա Էրդողանը Հայաստան:

Հետաքրքիրն այն է, որ այսքանից հետո տնաբույծ «արևմտամետները» դեռ երես ունեն հանրության աչքերին երևալու և Ուկրաինայի որոշումը որպես դրական ու արժանապատիվ գնահատելու։

Փող աշխատելու իրավունքը պահպանելու համար Բաղրամյան 26–ի «բնակիչներն» անցել են «գրոհի»։ Թիրախը, բնականաբար, «քառյակն» է և առանձին վերցրած դրա անդամ կուսակցությունները։

Նալբանդյանի այտերը մինչև նրա պաշտոնավարման ավարտը «լոճվելու» են, քանզի այլ բան «նախաձեռնողականությունն» ու «ֆուտբոլային» դիվանագիտությունը չեն նախատեսում։

Սերժ Սարգսյանը վատ խաղացող է թե՛ ներսում և թե՛ դրսում: Իսկ վատ խաղացողին առնվազն փոխարինում են։

Սերժ Սարգսյանի համար սահմանադրական փոփոխություններն ավելի կարեւոր են, քան երկրի հայաթափումը: