Սերժ Սարգսյանն «Աղդամը մեր հայրենիքը չէ» կամ «Մեր պատկերացումներով Ղարաբաղը Հայաստանի մաս չէ» ոգով շտապեց խոսել փոխզիջումների մասին այն դեպքում, երբ Ալիևը բառ անգամ չարտասանեց այդ թեմայով:

Սաղ հեչ։ Կարևորը որ Սերժ Սարգսյանն անհայտ բացակայողից դարձավ հայտնի հարց տվող։ Մնում է միայն պարզել, թե ինչո՞ւ նա եռակողմ հանդիպման ժամանակ հայտարարեց, որ պատրաստ է ազատագրված 7 շրջանները հանձնել։

Սերժ Սարգսյանի ու նաեւ Գագիկ Հարությունյանի համար այսօր «ռազմաճակատի գիծն» իրենց ու սեփական ժողովրդի միջեւ է՝ ամեն գնով վերջինիս վրա իշխանության պահպանման գերնպատակով։

Ստացվում է, որ Ալիևի ու Սարգսյանի տեսակետները Ղարաբաղի հարցում, մեծ հաշվով, չեն տարբերվում։

Միջազգային հարաբերությունների կառուցվածքի պատճառով պացիֆիստական շարժումները միշտ ձախողվել ու շարունակելու են ձախողվել՝ պարարտ հողի նախապատրաստելով պատերազմների համար:

Ժամանակն է, որ տեղերով փոխվեն սահմանին կանգնած, հայրենիքը պաշտպանող 18-20 տարեկան, աղքատ, ընչազուրկ ընտանիքների երեխաներն ու Ծաղկաձորում «հայրենասիրություն քարոզող» ու տեղեկատվական «պայքարում» մասնագիտացող «երիտնժդեհականները»:

Թեև Սերժ Սարգսյանին Մոսկվայում տեսնող է եղել, բայց քաղաքական առումով նա շարունակում է մնալ «անհայտ բացակայողի» կարգավիճակում։

Մինչ Ալիևի շնիկները կտտանքների էին ենթարկում մեր հայրենակցին, «խաղաղասերները» Բաքվի առաջ ստրիպտիզ էին պարում Երևանի փողոցներում՝ հայտարարելով, թե սա մեր կռիվը չէ։

... հայրենիքը «MasterCard»–ի ու «Visa Card»–ի վրա եղած կլորիկ գումարի հետ փոխելու պատրաստ ժելեոտածներին, սրբազան ավազակաորջի անդամներին, օֆշորներում հաշիվ բացողներին, բիոզուգարաններում փողի լվացք անողներին, թուրքի հետ «ֆուտբոլ» խաղացողներին...

Ե՞րբ է խիարը թարս աճում: Ի՞նչ է անում ազգը՝ չկրկնելու համար Բաբելոնի ճակատագիրը։ Ինչո՞ւ է հանդուրժվում անհանդուրժելին, և ո՞ւմ է հանդուրժում այս ու նմանատիպ այլ հարցերի պատասխաններն ունեցողը:

Բաքվում կարող է մեկնարկել իշխանափոխության գործընթացը, քանզի այնտեղ բոլորը չէ, որ ոչխար են ու հավատում են, որ Ղարաբաղը կարող են հետ բերել և մտնել Երևան։

Առաջինները վերջապես կմիանան իրենց գաղափարակիցներին (եթե այդպիսիք գտնեն այնտեղ), իսկ երկրորդները «հայրենասիրությունն» ապացուցելու հրաշալի առիթ կունենան։

«Սահմանդրական փոփոխություններ» ասվածը տեղին չէ բոլոր դեպքերում: Հայաստանին ու Արցախին միայն մեկ փոփոխություն է պետք:

Տասն օրվա ընթացքում Սերժ Սարգսյանը հասցրել է գրեթե ամեն ինչ՝ մասնակցել է ուտուշ–խմուշի, ցավակցական հեռագրեր և շնորհավորական ուղերձներ է հղել աշխարհի տարբեր ծայրերում գտնվող երկրներին, այցելել է Բրյուսել...

Հայաստանի գործող իշխանությունն ինքն իրեն մեկուսացրեց Հայաստանի ու Արցախի քաղաքացիներից:

Սարգսյանին էլ, Ալիևին էլ ձեռնտու է, որպեսզի Հայաստանի ղեկավարը չփոխվի։ Տարբեր են նրանց մոտիվացիաները, բայց ընդհանուր է շահը։

Սարգսյանի համար «ամենաձեռնտու» թեկնածուն ՀՀԿ առաջնորդի կողմից «սատարում» ստանալուց մեկ տարի անց գնդակոծում է Հայաստանի խաղաղ բնակավայրերը և դիվերսիոն գործողություններ է իրականացնում։

Սահմանադրական փոփոխություններին դեմ են հիմնական քաղաքական ուժերը։ Ուրեմն դրանց անցկացման փորձն առնվազն նշանակում է դեմ գնալ թշնամու դեմ միասնական լինելու գաղափարին և ապակայունացում մտցնել երկրում։