Մենք չենք ուզում, որ «Վերջի բոլշևիկը» Քադդաֆիի կամ Չաուշեսկուի օրն ընկնի՝ փողոցում քացու տակ ընկած ու արյունլվա ավարտելով իր կյանքը։ Դա պետք չէ մեր երկրին։

Սերժ Սարգսյանը ցանկանում է վերարտադրվել։ Ընդունե՛ք, որ բավականին տարօրինակ և, միևնույն ժամանակ, վտանգավոր ցանկություն է՝ հաշվի առնելով նրա նախագահության օրոք Հայաստանի վիճակը։

Լիսկայի նման մեկին մարզպետ նշանակած մարդը ցանկանում է հանրությանը համոզել, թե Սահմանադրությունը փոխում է Հայաստանը եվրոպական չափանիշներին համապատասխանեցնելու համար:

«Շտրաֆբատը» տարբեր կենսագրություններ ու ճակատագրեր ունեցող մարդկանցից կազմված թնդանոթային միս էր՝ գողեր, մարդասպաններ, կաշառակերներ, մտավորականներ, քաղբանտարկյալներ... Երևույթը հիշեցնում է այսօրվա Հայաստանի քաղաքական դաշտում տեղի ունեցողին։

Երկիրն, ըստ Բաղրամյան 26–ի ծրագրերի, պետք է ընկղմվի Սահմանադրության թեմայի շուրջ տեւական քննարկումների (շատախոսությունների) «ջրհորը»:

Սպասում ենք միայն ՀՀԿ-ի տատիի գնահատականին, որպեսզի իշխանական թևի տեսակետներն ամբողջանան:

Սերժ Սարգսյանին ուղղակիորեն պաշտպանում են ՀՀԿ–ականները, ավելի ճիշտ՝ իշխող կուսակցության «մահապարտների» թևի ներկայացուցիչներն ու օրթոդոքսները։ Ուրիշ մարդ չկա։

Իհարկե, տհաճ է այդ տեսակը, մի տեսակ զզվելի, բայց սա՛ է գաղջի իրականությունը: Իրականություն, որի փոփոխությանն են գնում ոչիշխանական ուժերը՝ առանց սակարկումների:

Սերժ Սարգսյանի ստեղծած տնտեսական մոդելը վտանգ է ներկայացնում կապիտալ ունեցող խավի համար։ Վերջնարդյունքում՝ նաև հանրության լայն շերտերի համար։

Հոկտեմբերի 10–ի հզոր հանրահավաքից հետո Բաղրամյան 26–ը մարտի նետեց ձեռքի տակ եղած ողջ «այրուձին»։ Քաղաքական թրաֆիքինգի զոհ դարձած հաճախորդներին այժմ օգտագործում են անխնա ձևով ու առանձնակի դաժանությամբ։

ԵՏՄ–ին անդամակցելն ազգակործան համարելով հանդերձ՝ «ջղաձգվածները» պահանջում են ոչ թե Ս. Սարգսյանի, այլ ... ոչիշխանական ուժերի հրաժարականը։ Այ սա, իրոք, արդեն զավեշտ է, հաճախորդների ջղաձգում։

Ականները, դհոլները, հաճախորդները շատ արագ բացահայտվում են։ Դրա համար էլ կառչած են տերերից՝ լավ իմանալով, որ նորին այլևս չեն գտնի։ Ու սկսում են լոցմանները բորենու նման ոռնալ՝ զգալով, որ մոտենում է «տիրոջ» հեռանալու ժամանակը։

Հոկտեմբերի 10–ի հանրահավաքի գլխավոր ասելիքն այն էր, որ «եռյակն» սկսում է իշխանափոխության գործընթաց։ Այո՛, հենց «եռյակը», այսինքն՝ նաև ու նախ և առաջ՝ ԲՀԿ–ն։

«Սալյուտից» բոցավառվեց շրջակայքը, ու համերգն ավարտվեց: Լավ է՝ ոչ ոք «պաժար» չընկավ: Տարոնն էլ «զաչյոտը» ստացավ:

Սերժ Սարգսյանը ոչ թե չի ուզում, այլ չի կարող կուլակաթափ անել Գագիկ Ծառուկյանին ու բուրժուազիայի այն շերտին, որն իր անհամաձայնությունն է հայտնում վարվող քաղաքականությանը։

Հայաստանում իշխող ռեժիմի կողմից նախաձեռնած սահմանադրական փոփոխությունների նպատակը տնտեսական և քաղաքական այլընտրանքի ոչնցացումն է:

Ժողովուրդը արթնանում է լեթարգիական քնից: Նրան արթնացնողը «եռյակն» է: Հանրահավաքից «հիասթափվածների» տրտունջներ էլ լսեցի, որոնք կտրուկ գործողությունների էին սպասում։

1995թ. խորհրդարանական և 1996թ. նախագահական ընտրություններից սկսած հանրային ու քաղաքական ակտիվությունը մշտապես կրել է նախընտրական կամ հետընտրական բնույթ։ Այժմ այդպիսի բան չկա։