2018–ի խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններում փաշինյանենք օգտագործել են հին մեթոդները՝ «նոր» Հայաստանում խորհրդարանական տոտալ մեծամասնություն ունենալու համար։

Վարչահրամայապետի պաշտոնը ձեռքը գցելուց հետո Փաշինյանի գործելաոճը չի փոխվել։

Մնում է մի հատ էլ գծավոր պիժամա հագնենք, նոր դուրս գանք տնից։

Նիկոլ Փաշինյանը մտածողությամբ արևելյան տիպի բռնապետ է։ Գեղցի ու անգրագետ։

Փաշինյանը հիմա սրերով է պահում իշխանությունը և նստած է սրերի վրա։ Նա այլևս ոստիկանության հետևում պախկված մեկն է։

Թավշյա նեոբոլշևիզմի բացիլով ախտահարված քառակուսի ուղեղները ևս մեկ անգամ ցույց տվեցին, որ բոլորը Նիկոլ են` Նիկոլի հպատակներն են։

Գագիկ Ծառուկյանի նկատմամբ իշխանության կողմից իրականացվում է քաղաքական հետապնդմամբ զուգորդված շանտաժ:

Փաշինյանը նեոբոլշևիկ է։ Դա նշանակում է, որ Ծառուկյանի հետ նրա բախումն անխուսափելի էր։

Ծառուկյանի և «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության դեմ սանձազերծած «պատերազմից» հետո երկրում բա՛ն է փոխվել։

Ամենածանր պարտությունը, որ կարող է կրել որևէ քաղաքական գործիչ. նա պարտվեց ինքն իրեն:

Փաշինյանի իշխանությունը գերադասեց արձագանքել իր արդեն միակ հուսալի «գործիքով»՝ ռեպրեսիայով։

Ընտրողների ընդհանուր թվի ընդամենը 33 տոկոսն էր քվեարկել «ժողովրդի վարչապետի» օգտին։ Ի՞նչ 4 տոկոսի մասին է խոսքը։

Փաշինյանական իշխանությանն, ըստ երևույթին, դուր է եկել ոչ միայն «արտակարգ դրություն» բառակապակցությունը, այլև բուն ռեժիմը:

Եվրոպացի գործընկերները մեզ նորից «ասֆալտին են փռել»։

Գլխավոր նպատակը այս ձախողված կառավարության ընդդիմախոսներին պիտակավորելն ու լռեցնելն է:

Պացիենտը կարող է դառնալ ագրեսիվ, բացել սեփական աղբամանն ու փողոցային բառապաշար արտանետել։

Այն, ինչ չէր կարելի «եզին», թույլատրված է իրեն «Զևսի» տեղ դրած պուճուր մարդու անձնական օգտագործման գործիքներին։

Որքան ավելի է ձգվում այդ վիճակը, այնքան «թավշապետն» ավելի շատ է կորցնում իր միակ քաղաքական հենարանը։