Ով ղազագրից ու Գագիկ Ծառուկյանի բաժանած փողերից խոսի, թող Նիկոլ Փաշինյանը տանձից ու խնձորից խոսի։

Վեցերորդ հիվանդասենյակում նորից անհանգիստ է։

Պետք է ուղղել այդ սխալը, եթե չենք ուզում, որ մեր պետականությունը «ոտքերը պարզի»:

Նիկոլը պատմական պատահականություն է և հանգամանքների բերումով է հայտնվել իշխանության մեջ։ Ինչպես եկել է, այնպես էլ կգնա՝ աննշան հետք թողնելով պատմության մեջ։

2018–ի խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններում փաշինյանենք օգտագործել են հին մեթոդները՝ «նոր» Հայաստանում խորհրդարանական տոտալ մեծամասնություն ունենալու համար։

Վարչահրամայապետի պաշտոնը ձեռքը գցելուց հետո Փաշինյանի գործելաոճը չի փոխվել։

Մնում է մի հատ էլ գծավոր պիժամա հագնենք, նոր դուրս գանք տնից։

Նիկոլ Փաշինյանը մտածողությամբ արևելյան տիպի բռնապետ է։ Գեղցի ու անգրագետ։

Փաշինյանը հիմա սրերով է պահում իշխանությունը և նստած է սրերի վրա։ Նա այլևս ոստիկանության հետևում պախկված մեկն է։

Թավշյա նեոբոլշևիզմի բացիլով ախտահարված քառակուսի ուղեղները ևս մեկ անգամ ցույց տվեցին, որ բոլորը Նիկոլ են` Նիկոլի հպատակներն են։

Գագիկ Ծառուկյանի նկատմամբ իշխանության կողմից իրականացվում է քաղաքական հետապնդմամբ զուգորդված շանտաժ:

Փաշինյանը նեոբոլշևիկ է։ Դա նշանակում է, որ Ծառուկյանի հետ նրա բախումն անխուսափելի էր։

Ծառուկյանի և «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության դեմ սանձազերծած «պատերազմից» հետո երկրում բա՛ն է փոխվել։

Ամենածանր պարտությունը, որ կարող է կրել որևէ քաղաքական գործիչ. նա պարտվեց ինքն իրեն:

Փաշինյանի իշխանությունը գերադասեց արձագանքել իր արդեն միակ հուսալի «գործիքով»՝ ռեպրեսիայով։

Ընտրողների ընդհանուր թվի ընդամենը 33 տոկոսն էր քվեարկել «ժողովրդի վարչապետի» օգտին։ Ի՞նչ 4 տոկոսի մասին է խոսքը։

Փաշինյանական իշխանությանն, ըստ երևույթին, դուր է եկել ոչ միայն «արտակարգ դրություն» բառակապակցությունը, այլև բուն ռեժիմը:

Եվրոպացի գործընկերները մեզ նորից «ասֆալտին են փռել»։