Օրվա իշխանությունը, առաջին հերթին, իհարկե, Նիկոլ Փաշինյանն իրենցից կախված ամեն ինչ անում են, որ «ասել-խոսելու» նորանոր առիթներ ու պատճառներ լինեն։

Հարցազրույցին ներկաներից միայն մեկ մարդ է մանրակրկիտ պատրաստվել և այդ մեկ մարդը Նիկոլ Փաշինյանը չէր։

Փանջունիների պակաս աշխարհից մոռացված մեր երկրում չի զգացվում։

Եթե կոռուպցիա չկա, հաղթահարված է, ԱՄՆ-ից ինչո՞ւ է կոռուպցիայի գծով խորհրդական-վերակացու գործուղվում Հայաստան:

Դպրոցականին էլ պարզ է, որ դրա միակ նպատակը, պատճառը և շարժառիթը այն ժամանակվա ռազմաքաղաքական ղեկավարության վրա «կեղտ բռնելն» էր։

Կարգախոսը խորհրդային շատ ու շատ ղեկավարների չի խանգարել, որ տուրք տան պատեհապաշտությանը, շողոքորթների, ընկղմվեն խնամի-ծանոթ-բարեկամ կամ պարզապես փողով պաշտոն տալու կոռուպցիայի մեջ:

Քո հարցերը քո պետության ռազմավարական գործընկերը քննարկում է քո ռազմավարական թշնամիների հետ, իսկ քեզ բանի տեղ էլ չի դնում:

Տիխանովսկայան ասում է, որ չի ուզում «արյուն և բռնություն»: Իսկ այ, Տեր-Պետրոսյանն ու Նիկոլ Փաշինյանը 2008-ին Երևանում ուզում էին հենց արյուն և բռնություն:

«Ո՛չ տուգանքներին» կարգախոսով իշխանության եկածը որ կողմ շրջվում է, տուգանքով է սպառնում։

Այս պարգևավճարներն, ընդհանրապես, ցինիզմի գագաթնեկատն են: Ոչ միայն քաղաքապետարանի դեպքում, այլ այս ամբողջ «թավշյա» ծույլիկների կոհորտայի:

Սա, եթե կուզեք, Նիկոլ Փաշինյանի շնորհավորական «ղազագիրն» է, ավելի գրական ասած՝ անվերապահ կապիտուլյացիան ու ջախջախիչ պարտությունը:

Նիկոլ Փաշինյանը, փաստացի, հայտարարեց, որ 2008թ. մարտի 1–2–ին ինքն ու Լևոն Տեր–Պետրոսյանը սխալ էին։

Պահը, երբ դատարկ սառնարանը ցանկացած կոչից, շինծու կամ թեկուզ ոչ շինծու աղմկահարույց պատմությունից ավելի ուժեղ է ազդելու, իրականում այնքան էլ հեռու չէ, ինչպես կարող է թվալ շատերին։

Երեկվա «քրջոտ-չտես-մարգինալների» մոտ «կապիտալի նախնական կուտակում» է տեղի ունեցել:

Թուրքական «քրջուփալասը» Հայաստան լցնելու ընդհանուր ծրագիրը այլ շոշափուկներ էլ ունի:

Բանից պարզվում է, որ այն շիլաշփոթը, որ այսօր տիրում է մեր հինավուրց երկրում ու մեր բազմաչարչար ժողովրդի տնտեսական, սոցիալական, քաղաքական, հանրային կյանքում, Նիկոլ Փաշինյանի երազանքն է:

Երբ հացին արդեն կակա ասող ժողովրդին նման «1000 ու մի գիշերներ» են պատմում, ուրեմն իշխանության ու երկրի գործերը իսկապես շատ լուրջ են:

«Սարիստներն» ուզում են իրենց բուդկան դնել ճամփեզրին, «հանքիստներն» իրենց բուդկան արդեն դրել են։ Պետությունն այստեղ բացակայում է։