Նախկինում բանակի մասին այսօրվա կառավարիչներից շատերի պատկերացումը, կներեք, հանգում էին «տռուսիկ-մայկա»-ին, որ իբր թե չկային: Պետք չէ, ճիշտ չէ այդ պատկերացումը հիմա էլ հանգեցնել «կլուբնիկ-կատլետ»-ի:

Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության գալուց հետո բացահայտվել է մեր երկրում գործող թուրքական 5–րդ շարասյունը։ Բացահայտվել է գործակալ առ գործակալ։

Եղած կապերը քանդեց ու փոխարենը ոչինչ` բացարձակապես ոչինչ չստեղծեց։

Չէ՞ որ Նիկոլ Փաշինյանը երազում է մինչև 2050 թվականը կառավարել կամ ժառանգաբար փոխանցել ներկայումս զբաղեցրած պաշտոնը:

Այն, ինչ այսօր կատարվում է մեր սահման-ճակատային գծում, որոշակի իմաստով հետևանք է նաև վերջին երկու տարվա ընթացքում Փաշինյանի ու նրա գլխավորած իշխանության արտաքին քաղաքականության:

Մի քանի բնութագրական օրինակ` «եվրոպական արժեքներից» բարբաջող «թավշյա» դուրսպրծուկների հին ու նոր հրապարակային «ինքնահրկիզման» դրսևորումներից։

Շշմեցուցիչ է, թե որքան արագ ու համատարած են սովորական դառնում երևույթներ, որոնք, թվում է, պիտի բազմապատիկ ավելի վրդովեցուցիչ լինեին, քան, ենթադրենք, որևէ անձնավորության որևէ հայտարարություն:

Արդեն երկու օր է, ինչ հանրապետության ամենատարբեր բուհերի բազմաթիվ դիմորդներ, ինչպես նաև՝ նրանց ծնողները, արդարության պահանջով բողոքի հախուռն ակցիաներ են անում: Այսօր Ազգային ժողովի մատույցներում:

Ի՞նչ է սա` պարզ զուգադիպությո՞ւն, թե՞ ուժային հայտնի կենտրոններում «գծագրված» հեռահար ծրագիր` գործողության մեջ, դատեք ինքներդ։

Հենց դա է հայրենասիրությունը, կամքը, ընկերասիրությունը, համերաշխությունը, պատասխանատվությունը:

Երևի իսկապես հատուկ տաղանդ է պետք ունենալ՝ խոսել ՆԱՏՕ-ի մասին կամ ՆԱՏՕ-ին ուղղված հայտարարությամբ հանդես գալ ու կես բառ անգամ չասել, նույնիսկ անուղղակի չակնարկել Թուրքիայի պարագան:

Ջերմուկի ոստիկանապետ Արմեն Արմենակյանը ոչ միայն չի կատարում իր ուղղակի պարտականությունները, այլև դարձել է ցուցարար, բնապահպան-ակտիվիստ ու պայքարիստ։

Փաշինյանին Պուտինը չի համարում արժանի, կոմպետենտ և վստահելի գործընկեր։

Ալիևյան ռեժիմը Հայաստանի ու հայության դեմ այսպես կոչված «հիբրիդային պատերազմը» տեղափոխում է երրորդ երկրների տարածք:

Միակ ոլորտը, ուր ձեռքը դեռ չի հասել`Բանակն է, և արդյունքը բոլորիս աչքի առաջ է։

Նույն այդ «թավշիկներին», որ այդպես նախանձախնդիր են, օրինակ, Հենրիխ Մխիթարյանի դեպքում, ինչ-որ չի նկատվել, որ նման պահանջներով Սերժ Թանկյանի կամ, ասենք, Արսինե Խանջյանի ֆեյսբուքյան էջի «երեսին թռնեն»:

Թշնամին «վառված» լինելով մեր զինուժի թիրախային ու դիպուկ հարվածներից՝ իր չարությունը դրսևորում է նաև նման ապուշ հոխորտանքով։

Ալիևով, թե առանց Ալիևի, Ադրբեջանում քաղաքական թրենդը պատերազմական է։