6 տարի շարունակ ոչ թե կանխատեսվում, այլ հիմնավորվում է Հայաստանի իշխանությունների անարդյունավետությունը։ Ավելին, երկրի վիճակն ինքն է փաստում ամեն օր հասցվող վնասների չափը։

Հիմա գնդակը, «Վերջի բոլշևիկի» սիրած ձևակերպմամբ, գտնվում է իշխանության դաշտում։ Յանուկովիչի օրինակն էլ բոլորիս աչքի առաջ է։

«Նախագահը «ֆեյք» է։ Բոլորն արդեն գիտեն դրա մասին»։

Մի՞թե Տարոն Մարգարյանի համար «պուտանկեքի» ու թաղային խուժանի օգնությամբ Սերժ Սարգսյանը տոկոս է «խփել», որ քաղաքապետ կոչվածն աչքերը փակ ստորագրի նույն Սերժի ընկերներին կարմիր ներկի օգնությամբ փողոցից փող քամելու իրավունքն ամրագրող որոշումները։

2008-ից հետո, երբ նախագահական պալատի ցուցումով TV–ների մեծ մասն սկսեց Սերժ Սարգսյանին ներկայացնել այսպես՝ «Երկրի առաջնորդը», «Հանրապետության առաջնորդը», ես հիշեցի Լենինին եւ Ստալինին:

Սերժն այդպես էլ չի հասկացել, որ իր յանուկովիչությամբ միայն խորացնում է խնդիրն ու ոչ մի Կրեմլ նրան չի կարող և չի ուզենա փրկել այնպես, ինչպես չուզեցան ու չփրկեցին Յանուկովիչին։

Տեսարանը ողբալի էր: Տիգրան Սարգսյանի գլխավորությամբ ներկա հայ բարձրաստիճան պաշտոնյաներն ամենայն ուշադրությամբ եւ գլխի շարժումով հավանություն տալով լսում էին մի ռուս տիկնոջ ելույթը:

Սերժ Սարգսյանն իր կառավարման վեց տարիների ընթացքում ցույց է տվել, որ իր քաղաքական հայտարարությունները որևիցե արժեք չունեն:

Խոսքը խաղաղ ճանապարհով կառավարության հրաժարականին հասնելու և ապա ամբողջական փոփոխություններ անելու մասին է, իսկ եթե իշխանությունը համառում է, բնականաբար չի բացառվում «ցնցումային» ճանապարհը։

«Էս տուրիստները մեր՝ հարկատուներիս հաշվին գնացել են Լաթաքիա՝ ֆոտոսեսիայի՞»։ «Գնացել էին, որ մոտիկից տեսնեին Ասադին»:

Ինքներդ ձեր գլխին կտտացնում եք ու նետվում Կրեմլի գիրկը՝ մոռանալով հերթական «հորս արևը» և սեփական «նախաձեռնողականությամբ» զարմացնում ոչ միայն աշխարհին, այլև կոնկրետ ՌԴ–ին։

Բա ու՞ր մնան «և, և»–ի քաղաքականությունը։ «Եվ, և»–ը ենթադրում էր ձեռնպահ քվեարկել ՄԱԿ–ում, այլ ոչ թե ինքնամոռաց նետվել Ռուսաստանի գիրկը։ Հիմա մենք Զիմբաբվեի ու Նիկարագուայի հետ միասին հայտնվել ենք բաժանարար գծի այս կողմում, ընդ որում՝ «չուժոյ պախմել»։

Այն ինչն է, այն ինչը. ցողունային է, բայց բջիջ չէ, Նարիմանով է, բայց ադրբեջանցի չէ, փայ է, բայց Սաշիկինը չէ, բացահայտված չէ, բայց Նիկոլ է։

Փաստորեն, ցողունային բջիջները ոչ մի օգուտ չեն տվել։ Ճիշտ հակառակը՝ խորացրել են պացիենտի վիճակը։

Իսկապես, ինչո՞ւ նրան չեն սիրում (ըստ Սերժ Սարգսյանի՝ առնվազն 80%–ը)։ Մարդիկ աշխատում են, իրենց առողջության հաշվին «Հայկական աշխարհ» են կառուցում, իսկ նրանց չեն սիրում ու չեն սիրում։

Սերժ Սարգսյանի ինտելեկտուալ կարողություններով հիանում է միայն ՀՀԿ–ի տատիկը։

2008–ից այս կողմ դեռ որևէ մեկն այսքան չի աշխատել Ռոբերտ Քոչարյանի դեմ, որքան Սերժ Սարգսյանը և որևէ մեկն այսքան դրական PR չի արել (ակամայից) Ռոբերտ Քոչարյանի օգտին, որքան նույն Սերժ Սարգսյանը։

Փողոցային վարքագիծը, ձայների գողությունը ինտելեկտուալ զբաղմունք չի կարող լինել և չէ: Իսկ եթե կարող է, ապա հարց է առաջանում, թե երբվանի՞ց է 100-ից 58 խփելը դարձել ինտելեկտուալ զբաղմունք: