Նիկոլ Փաշինյանին հեռացնելը, ավելի ճիշտ՝ վռնդելն իշխանությունից Հայաստանի ու Արցախի անվտանգության ապահովման թիվ մեկ նախապայմանն է։

Նիկոլ Փաշինյանը Ալիևի հետ բանակցում է վերջինիս օրակարգով։ Ու մինչև ՀՀ–ն նոր բանակցողով հանդես չգա, մենք անընդհատ պարտվելու ենք։

Երբ Նիկոլը քայլելով եկավ Գյումրիից, մինչև Երևան հասնելը նրա խմբակին միացել էր միայն «Չալո» անունով շունը։

Հայաստանի հիմնական ընդդիմադիր ուժերը գտնվում են խորհրդարանում։ Ոչ մի քաղաքական ուժ, այդ թվում՝ իշխող «Քաղաքացիական պայմանագիրը», չի կարող նման բազմամարդ հանրահավաք կազմակերպել։ Սա և՛ լավ, և՛ վատ լուր է տիտղոսային ընդդիմության համար։

Նիկոլ Փաշինյանի հեռացումն էականորեն կփոխի մեր բանակցային դիրքերը և զգալիորեն կնվազեցնի պատերազմի հավանականությունը։ Նիկոլն իր վախերով ու զիջողականությամբ պատերազմ է բերում, որքան էլ որ անընդհատ խոսի խաղաղության մասին։

Նիկոլը համաձայնել է Թուրքիայի բոլոր պահանջներին ու հիմա ՀՀ քաղաքացիներին նախապատրաստում է «խաղաղության»։ Դե այնպիսի «խաղաղություն», ինչպիսին բերեց 2018–ից հետո։

ՔՊ–ն հիմա ուզում է «օրենքով» խլել վանաձորցու քվեն ու նոր ընտրություններ կազմակերպել՝ մինչև այդ Նիկոլին լիազորություն տալով համայնքապետ նշանակել։

Ալեն Սիմոնյանը, ով Հայաստանում փիառվում էր Աղդամի նուռը ձեռքին նկարվելով և «Աղդամն իմ հայրենիքն է» գրառումներ անելով, ծպտուն չհանեց ադրբեջանցի իր կոլեգայի ասածներին ի պատասխան՝ փաստացի համաձայնելով նիկոլական՝ «Ղարաբաղը Ադրբեջան է, և վե՛րջ» քարոզչագծին։

Նիկոլն ուռճացնում է պատերազմի վտանգը և առաջ տանում այն միտքը, որ արցախահայությունն անպաշտպան է, քանզի խաղաղապահները վատն են։ Նիկոլը դա անում է, որպեսզի Ադրբեջանին զիջումները հետագայում արդարացնի «կյանքեր եմ փրկել» դեմագոգիկ բանաձևով։

Նիկոլական թիմում կա հստակ շերտավորում՝ հեղափոխական օլիգարխներ, սպասարկող շերտ, չմոներ։

Ադրբեջանցիները կոնկրետ բան են պահանջում, իսկ նիկոլենք «խաղաղություն» են մուրում՝ պատրաստակամություն հայտնելով զիջել ամեն ինչ և ակնկալելով թուրքերի օգնությամբ պահել աթոռը։

9-0–ն Նիկոլ Փաշինյանի իրական պատկերն է։ Բոլոր ոլորտներում է այդպես։ Պարզապես ֆուտբոլում դա ավելի ցայտուն է երևում։

Նիկոլը պատրաստվում է նոր կապիտուլյացիայի՝ Ադրբեջանի առաջարկած 5 սկզբունքների շրջանակներում Արցախն Ադրբեջանի մաս կազմելու պատրաստակամությամբ։

Երբ Սուքիասյանն արդարացնում է Արցախի հանձնելը «30 տարվա թալանով», հասկանում ես, որ «նագլոստը», իրոք, երկրորդ երջանկությունն է։

Ադրբեջանցիները գրավում էին Փարուխը, իսկ ՀՀ ՊՆ–ը՝ Վեդին։ Երկու տեղում էլ Հայաստանն ու Արցախը պարտվողի դերում էին, իսկ Ադրբեջանը՝ հաղթողի։

Ալիևը թքում է, Նիկոլն ասում է՝ անձրև է գալիս։ Ու դժվար է ասել, թե ո՞ր թշնամին է վտանգավոր՝ տեսանելի՞, թե՞ անտեսանելի՝ ներքին։

Հայ–ադրբեջանական այս գործընթացների մոդերատորը Թուրքիան է։ Հայ–թուրքական շփումներն իրականում հայ–թուրք–ադրբեջանական են։

Երկու թշնամիներով շրջապատված մեր երկիրը տևական ժամանակ է, ինչ չունի Գլխավոր շտաբի պետ, իսկ Պաշտպանության նախարար է նշանակվել բանակի հետ կապ չունեցող, բանակում ծառայելու տարիներին հանցագործության համար դատապարտված Սուրեն Պապիկյանը։