Նիկոլը ջայլամային քաղաքականություն է իրականացնում՝ չնկատելու տալով Ադրբեջանի ու Թուրքիայի ծրագրերը և թշնամուն դեմ տալով «հպարտ» քաղաքացիների «դուխով» հետույքը։

Ուկրաինացիները զոհվում են կամ դառնում փախստական։ Բայց կարևորն այն է, որ Բայդենը աղոթում է Ուկրաինայի համար ու սեփական խնդիրները լուծում ՌԴ–ի, Չինաստանի ու մյուսների հետ։

Վահագն Խաչատուրյանը Նիկոլին կից իդեալական մեխի գլուխ նախագահ է՝ անդեմ, թուրքամետ և ղարաբաղատյաց։

Արցախի խնդիրը Նիկոլին իրականում չի հետաքրքրում։ Ինքն ընտրել է թուրքական վեկտորը, կողմ է հակահայկական Շուշիի հռչակագրին, բավարարում է թուրքական բոլոր նախապայմանները և մտահոգված է բացառապես իր աթոռի խնդրով։

Նիկոլ Փաշինյանը Հովիկ Աբրահամյանից անուղղակիորեն, այսինքն՝ Նարեկի ձեռքերով, գնում է նրա առանձնատունը և ամիսների ընթացքում պարտավորվում վճարել ամբողջ գումարը (կվճարի, թե ոչ, դա այլ հարց է)։

Նիկոլը Մակրոնի հետ նկարվում է, իսկ այդ ընթացքում Ադրբեջանը կրակում է Արցախի ու Հայաստանի ուղղությամբ՝ Նիկոլի «Խաղաղության դարաշրջանի» հայեցակարգի շրջանակներում։

Նիկոլը «запад нам поможет» թեմայով ընկավ ԱՄՆ նախագահի անվտանգության հարցերով խորհրդական Բոլթոնի ջրերն ու կրակը գցեց Հայաստանն ու Արցախը։

Խաչատրյան/Խաչատուրյանն «ընտրվեց» ՔՊ–ական ձայներով (գումարած՝ «պերեբեժչիկի» ձայնը), ինչը նշանակում է, որ Վահագնը ՔՊ–ին կից ու Նիկոլի տակ նախագահ աշխատող մեխի գլուխ է։

ՀՀ–ում ուկրաինամետություն խաղացողներն իրականում թուրքական 5–րդ շարասյան ներկայացուցիչներ են և ուղղակի սպառնալիք են ներկայացնում մեր երկրի անվտանգությանը։

Աշխարհը ծպտուն չհանեց Արցախի երեխաների դեմ ֆոսֆորային զենքեր կիրառող ընտանիքապետություն Ադրբեջանի դեմ, բայց կոկորդիլոսի արցունքներ է թափում Ուկրաինայի համար։

Թուրքամետ ազդեցության գործակալները վխտում են Նիկոլի շուրջը, քաղաքական դաշտում, փորձագիտական կոչված, սոցցանցային ու տեղեկատվական հարթակներում։

Թուրքերը երկար էին սպասել 2018–ի գարնան գալուստին։ 2008–ի մարտի 1–ից սկսած։ Ավելի ճիշտ՝ 1998–ից։

Վազգեն Սարգսյանի եղբայր աշխատող Արամ Սարգսյանի «Հանրապետություն» կուսակցությունը դատապարտել է Ռուսաստանի գործողություններն Ուկրաինայում։

Ներքաղաքական հարցերում Էրդողանը պաշտպանում է Զելենսկուն և Փաշինյանին։ Երկուսն էլ նրա հաճախորդներն են։ Երկուսի համար էլ կարևորն իրենց իշխանությունն է՝ հանուն որի նրանք պատրաստ են աճուրդի հանել սեփական երկրի շահերը։

Նիկոլն ամենօրյա ռեժիմով «ապացուցում» է, որ «Ղարաբաղն Ադրբեջան է, և բացականչական նշան»։

Սպասենք, թե երբ է Զելենսկին պարտված ուկրաինացիներին ասելու, որ եկել է քաղաքացու վրեժի պահն ու ողջ պարտությունը բարդի նախկինների վրա՝ հընթացս մտնելով Պուտինի հետույքը։

Թուրքիային ձեռնտու են անհայրենիք քաղաքական ծաղրածուները, որոնց նա կարողանում է օգտագործել ընդդեմ Ռուսաստանի։ Ինչպես ասում են, մի տնից չենք, մի հալի ենք։

Բոլոր «գունավոր» կամ «թավշյա» հեղափոխությունները նման են իրար, բայց դրանց արդյունքում տուժած ժողովուրդները ողբերգություն են ապրում յուրովի։