Հայաստանը Սերժ Սարգսյանի «նախաձեռնողական» (բողոքական) քաղաքականության արդյունքում այժմ առանց դաշնակից է մնացել, բայց դա արդեն մեր խնդիրն է, այլ ոչ թե դաշնակիցների:

Քանի դեռ գլխից չենք բռնել, սրանք շարունակելու են դիակապտությամբ զբաղվել:

Առաջնորդի շուրջ ժողովրդի համախմբման մասին բլեֆ է տիրաժավորվում:

Ակնհայտ է, որ երիտբոլշևիկների սիրտն արտգործնախարարի աթոռ է ուզում, քանզի այս պահին չի ստացվում «փուռը» տալ Հովիկ Աբրահամյանին ու գրավել նրա աթոռը՝ հետագայում «սամալյոտի միս» ուտելու ակնկալիքով:

Կրկին շրջանառության մեջ է դրվել «Սերժն ի՞նչ մեղավոր է...» թեզը, որի միջոցով մեղավոր են համարվում բոլորը, իսկ ահա ՀՀԿ ղեկավարն անմեղ է:

Ամբողջ խնդիրն այն է, որ Սերժ Սարգսյանը չի ուզեցել կամ չի կարողացել կատարել գերագույն գլխավոր հրամանատարի ֆունկցիան:

Սերժ Սարգսյանին լրիվ այլ բաներ են հետաքրքրում:

ՀՀԿ–ն, ՀԱԿ–ը, ԲՀԿ–ն, ՀՅԴ–ն ու մյուսները միատարր չեն։ Լ. Տեր–Պետրոսյանին, օրինակ, պետք է տարանջատել ՀԱԿ–ի առողջ հատվածից, Սերժ Սարգսյանին՝ ՀՀԿ–ի առողջ հատվածից, և այդպես շարունակ։

Շարմազանովենց «ներազգային միասնությունը», որի մաս են կազմում Աշոտյանը, Տեր–Պետրոսյանը և նմանատիպ այլ դեմքերը, հանուն Սերժ Սարգսյանի է։

«Տեր-Պետրոսյանը հիմա ողբում է Սերժ Սարգսյանի «բախտը»»։

ՀԱԿ առաջնորդն իր այսօրվա ինքնահարցազրույցով բացեց փակագծերը և ներկայացրեց իր մոտեցումները։

Եթե Սարգսյանը համաձայնի Տեր-Պետրոսյանի ասածներին, ապա երկուսն էլ կսկսեն բացվել: Ընդ որում՝ Տեր-Պետրոսյանը հրապարակավ, իսկ Սարգսյանը՝ «տակից» (ամեն մեկն իր ոճով):

Մեր արտաքին քաղաքականությունը ոչ թե նախաձեռնողական է բառիս լավ իմաստով, այլ բողոքական: 2008-ից սկսած՝ ՀՀ իշխանությունները բողոքում են, որ իրենց «քցել են»:

Հանրային հեռուստաընկերությունը (որից Ջաղինյանը միայն «Հ» տառը թողեց ու մեկ էլ տերերի հրահանգով՝ կողքին 1 գրեց) լրիվ ընկել է քարոզչական մարազմի մեջ:

Ինչքան դիշովկա, լպրծուն գյադա, պրոֆեսիանոլ հայրենասեր, ժելեոտած մազերով ու քնձռոտ կա՝ հավաքվել ու «Կամուֆլյաժ-փարթի» են անում: Երեխեքի դիակների վրա PR մի՛ արեք, ա՛յ անասուններ:

Մեր ժողովուրդը խուռներամ, խելացնոր լցվում է սահման, դիրքեր՝ պաշտանելու հայրենիքը: Լա՛վ է անում: Բայց պետք է նաեւ լիրիկայից վերադառնալ իրականություն եւ հիշել, որ կա պետություն:

Սերժ Սարգսյանը չի կարող իր սիրած ոճով հիմա որդեկորույս հորն ու մորը հանդիպելիս ասել, թե բա՝ ե՞ս եմ մեղավոր, որ քո որդին զոհվել է։

Սա մի ժողովուրդ է, որն առանց նայելու, թե ով է գահին նստած՝ ճակատագրական պահերին մի բռունցք է դառնում: Եվ պետք չէ նրան «օգտագործել» լրիվ այլ նպատակներով, ինչը «նախաձեռնողաբար» արեց Բաղրամյան 26-ը: