Կոալիցիա է առաջարկում ոչ թե ՀՀԿ–ն, այլ Սերժ Սարգսյանը, ով իր ձեռքում է կենտրոնացրել իշխանական ռեսուրսները և ցանկանում է ՀՅԴ–ով «փչացնել» ՀՀԿ–ին ու նաև՝ ՀՅԴ–ի միջոցով հետագայում պաշտպանվել նույն ՀՀԿ–ից։

Եթե միջինացված թվով ներկայացնենք, ապա Սերժ Սարգսյանի նախագահության ամեն տարին Հայաստանի վրա «նստել է» կես միլիարդ դոլարի կարգի գումար՝ արտաքին պարտքի ավելացման տեսքով։

Արդյուք կկայանա՞ պաշտոնների շուրջ առևտուրը։ Ոմանք կարծում են, որ չի կայանա, քանզի ՀՅԴ–ն, «քաղաքագիտական» լեզվով ասած, մի քանի «զրո» ավել է ուզում։

Օ՛հ, ցնծա՜, հայ ժողովուրդ, 2016 թվականի փետրվարի 1-ից իր աշխատանքն է սկսել Եվրասիական տնտեսական հանձնաժողովի խորհրդի նոր կազմը՝ Եվրասիական տնտեսական հանձնաժողովի խորհրդի նոր նախագահ Տիգրան Սարգսյանի ղեկավարությամբ:

«Սահմանադրական» հեղաշրջումը Սարգսյանի համար չի լուծում անորոշության ու անկայունության հետ կապված հարցերը։ Նոր Սահմանադրությունն անորոշության ու անկայունության գեներացիա ապահովող փաստաթուղթ է։

Բաղրամյան 26–ում լրիվ այլ հարցերով են անհանգստացած (ինչպես ՀՅԴ–ին օգտագործել ու, միաժամանակ, քիչ պաշտոններ տալ, ինչպես կազմակերպել «Վերարտադրություն» օպերացիան և այլն)։

Ինքնանսեմացման ավելի հաջողված ցույց հնարավոր չէր տեսնել, ինչը տեսանք Բանակի օրվա առիթով Եռաբլուր ժամանած Կճոյանի «քայլող ճեպազրույցի» ժամանակ:

Պետության ու եկեղեցու իրական տարանջատում է պետք։ Այլապես կվարկաբեկվեն և՛ պետությունը, և՛ եկեղեցին։ Այն, ինչ հիմա տեսնում ենք։

Այն, որ Օլանդը կոնկրետ պատճառ ուներ Սահմանադրությունը փոխելու, պարզ է: Մեզանում այդ պատճառն էլ չկար: Բացի «մարդակենտրոն» Սահմանադրություն ունենալու կեղծ «հիմնավորումից»:

Հայաստանում իշխանափոխություն իրականացնելու ցանկություն ունեցող երեք հիմնական սուբյեկտ կա՝ Սերժ Սարգսյանն ու իր նեղ շրջապատը, ՀՀԿ–ի մի մասը, Հայաստանի քաղաքացիների ճնշող մեծամասնությունը։

Սերժ Սարգսյանն առյուծ է կտրում միայն իր հաճախորդների հետ նկարվելիս, իսկ ահա դրսում դառնում է «այո» մարդ և «նախաձեռնողաբար» հանձնում ՀՀ–ի շահերը՝ ծպտուն անգամ չհանելով։

Հօգուտ Ադրբեջանի տված 66 «կողմ» ձայնը Հայաստանի պարտությունն է, և առնվազն անմեղսունակություն է այս ամենին էյֆորիկ արձագանքներ տալը՝ նշելով, թե հայկական կողմը հաղթել է։

Ուժեղ և ինքնավստահ Սերժ Սարգսյանը զրոյին մոտ վարկանիշով ՀՅԴ–ին կոալիցիա չէր առաջարկի։ Առաջարկել է, նշանակում է՝ ոչ միայն հանրությունից է վախենում, այլ նաև «հարազատ» ՀՀԿ–ից։

Վարդանը պետք է խոստանա, որ կանդամագրվի ՀՀԿ-ին եւ պարտաճանաչորեն կմասնակցի բազեների ռազմահայրենասիրական հավաքներին։

Բոլորը լծված էին նոր Սահմանադրության քարոզով, ու ոչ ոքի չէին հետաքրքրում հակահայկական բանաձեւերը:

Վրաստանում «Գազպրոմի» մուտքն արգելելուն կողմ են ինչպես Ալիևի շրջապատը, այնպես էլ հայ «արևմտամետները»։

«Ինչպե՞ս կարելի է գյոզալական իշխանությունից հրաժարվել. եթե այն մի անգամ ձեռքդ է ընկել, ապա պետք է պինդ բռնես ու բաց չթողնես»։

ՀՀԿ ղեկավարը փորձում է իր համար պոզիտիվ իմիջ ձևավորել, բայց նկատենք, որ նա որևէ շանս չունի. գնացքը վաղուց գնացել է՝ իր հետ տանելով շուրջ 300 հազար արտագաղթողի։