Հայաստանում իշխանափոխություն իրականացնելու ցանկություն ունեցող երեք հիմնական սուբյեկտ կա՝ Սերժ Սարգսյանն ու իր նեղ շրջապատը, ՀՀԿ–ի մի մասը, Հայաստանի քաղաքացիների ճնշող մեծամասնությունը։

Սերժ Սարգսյանն առյուծ է կտրում միայն իր հաճախորդների հետ նկարվելիս, իսկ ահա դրսում դառնում է «այո» մարդ և «նախաձեռնողաբար» հանձնում ՀՀ–ի շահերը՝ ծպտուն անգամ չհանելով։

Հօգուտ Ադրբեջանի տված 66 «կողմ» ձայնը Հայաստանի պարտությունն է, և առնվազն անմեղսունակություն է այս ամենին էյֆորիկ արձագանքներ տալը՝ նշելով, թե հայկական կողմը հաղթել է։

Ուժեղ և ինքնավստահ Սերժ Սարգսյանը զրոյին մոտ վարկանիշով ՀՅԴ–ին կոալիցիա չէր առաջարկի։ Առաջարկել է, նշանակում է՝ ոչ միայն հանրությունից է վախենում, այլ նաև «հարազատ» ՀՀԿ–ից։

Վարդանը պետք է խոստանա, որ կանդամագրվի ՀՀԿ-ին եւ պարտաճանաչորեն կմասնակցի բազեների ռազմահայրենասիրական հավաքներին։

Բոլորը լծված էին նոր Սահմանադրության քարոզով, ու ոչ ոքի չէին հետաքրքրում հակահայկական բանաձեւերը:

Վրաստանում «Գազպրոմի» մուտքն արգելելուն կողմ են ինչպես Ալիևի շրջապատը, այնպես էլ հայ «արևմտամետները»։

«Ինչպե՞ս կարելի է գյոզալական իշխանությունից հրաժարվել. եթե այն մի անգամ ձեռքդ է ընկել, ապա պետք է պինդ բռնես ու բաց չթողնես»։

ՀՀԿ ղեկավարը փորձում է իր համար պոզիտիվ իմիջ ձևավորել, բայց նկատենք, որ նա որևէ շանս չունի. գնացքը վաղուց գնացել է՝ իր հետ տանելով շուրջ 300 հազար արտագաղթողի։

ՀՀԿ–ում հասկանում են, որ ՀՅԴ–ն ՀՀԿ ղեկավարի համար գործիքի դեր է կատարելու ներքին հեղաշրջում իրականացնելու համար։

Սարգսյանի համար խնդիրը հիմա այն է, որ ՀՅԴ–ին չմերժի, բայց, միևնույն ժամանակ, չտա։ Դա է պատճառը, որ միացված է «փչացման» մեքենան։ Ասել է թե՝ ՀՅԴ–ի դեմ և՛ մտրակի, և՛ բլիթի քաղաքականություն է իրականացվում։

Ժողովուրդը, կոպիտ ասած, թքած ունի, թե ում ումով կփոխեն, քանզի դրանից երբեք երկրի վիճակը չի փոխվելու: Քանի դեռ աթոռների «ռակիրովկա» անողը նույն անձն է մնում:

«Արիական» զուգադիպությամբ՝ մեզ մոտ էլ նոր Սահմանադրություն «ընդունվեց», ըստ որի՝ Սերժ Սարգսյանը կարող է ցմահ վարչապետ դառնալ կամ ԱԺ նախագահ։

Նման դեպքերում կարելի է չար աչքը հեռացնող միջոցառումներ կիրառել։ Օրինակ՝ սառույցով լի դույլը լցնել նաֆսվածի վրա։

Սերժ Սարգսյանը ՀՅԴ բյուրոյին առաջարկում է լիզել թքածը, այն է՝ վերադառնալ կոալիցիա՝ հայ–թուրքական արձանագրությունների «հովանու» ներքո։

Արձանագրությունների թեման փակելը ՀՅԴ–ին պետք է ընդամենը Սարգսյանի հետ գործարքին «լեգիտիմ» տեսք տալու համար, բայց դատելով ամենից՝ ՀՀԿ–ում ուզում են այդ հնարավորությունը չտալ ՀՅԴ–ին։

ԵՄ–ում տագնապ են հնչեցնում, սակայն ուշ չէ՞ արդյոք։

Ընտրական օրենսգրքով փորձ է արվելու կատարյալ անասնաֆերմայի վերածել ԱԺ–ն։ Կստացվի թե ոչ՝ կախված է առաջիկա քաղաքական գործընթացների տրամաբանությունից։