Որքան շատ են Ալիևն ու միջնորդները գոհունակություն հայտնում Ղարաբաղի հարցով բանակցությունների ընթացքից, այնքան շատ են հայաստանյան իշխանությունները հաստիքային սերժականների շուրթերով տարածքները հանձնելու քարոզ տանում:

Մասնագիտությամբ «Վազգեն Սարգսյանի եղբայր» հանդիսացող և Սերժ Սարգսյանի հաճախորդ աշխատող Արամ Սարգսյանին անչափ ուրախացրել է ՀԱՄԱԽՄԲՈՒՄ կուսակցության ստեղծումը:

Հայոց դիվանագիտությունն արդեն 8 տարի զբաղվում է ամեն ինչով, բացի իր բուն առաքելությունից։

Հայաստանը մասնակցում է հակամարտության կարգավորման բանակցային գործընթացին, բայց դա ձևական բնույթ է կրում, քանի որ քննարկումները հիմնականում միջնորդների ու Ադրբեջանի միջև են:

Խոսրով Հարությունյանի կուսակցության հետ դաշինք կազմելով՝ փորձ է արվում Բալասանյանին ներկայացնել ոչ թե ՀՀԿ-ի, այլ անհայտ միավորման թեկնածու:

Ուշագրավն այն, է որ «ռազմահայրենասիրական» հռետորաբանությանը զուգահեռ՝ շարմազանովների շուրթերով տարածքները հանձնելու քարոզ է սկսվել:

Հայաթափության չդադարող «գործընթացը» զրոյական նշանակություն ունի գործող իշխանության համար։

Պետք է փորձենք բանակցային սեղան վերադարձնել Հայաստանին:

Պետական գանձարանը դատարկ է, դրսից հերթական վարկ բերելը դարձել է խնդրահարույց, և դա է պատճառը, որ այս տարվա երկրորդ կիսամյակից Կառավարությունը ներքին կարգով գնում է բյուջեի սեկվեստորի:

Գռեհիկ և նողկալի սերիալներով թող ժողովուրդը յոլա գնա ու «հոգևոր» սնունդ ստանա:

Պաշտոնական Երևանը չի խոսում ինքնորոշման իրավունքի իրացման միջոցով ԼՂՀ անկախության ճանաչման մասին: Իսկ դա նշանակում է, որ կարող է գործել նաև Ալիևի տարբերակը:

Հնարավոր պատերազմը սրանց համար զրոյական նշանակություն ունի: Կլինի էլ, կավարտվի էլ: Դարձյալ զոհեր կունենանք ու տարածքային կորուստներ: Այս ամենը էական չէ: Գլխավորը 2017-ի «քաղաքական բազարն» է ու մանդատների «առևտուրը»:

Եթե Հայաստանն այսօր պատրաստ չէ պատերազմի և, միևնույն ժամանակ, ուզում է հակամարտությանը լուծում տալ, ապա ակնհայտ է, որ գործ ենք ունենալու ոչ թե փոխզիջման, այլ զիջման հետ, ինչը հղի է խիստ վտանգավոր հետևանքներով։

Ալիևը զինվում է, իսկ ահա Սերժ Սարգսյանը սոցհարցումներ է անցկացնում Ղարաբաղում:

Այստեղ ո՞րն է Հայաստանին սատարելը, իսկ Ադրբեջանին «հարվածելը»:

Միայն ոզնիներն ու անմեղսունակները չգիտեն, որ 2008-ի մարտի 1-ի միակ շահառուն Սերժ Սարգսյանն է: Չլիներ մարտի 1-ի սպանդը, Սերժ Սարգսյանը կլիներ ամենուրեք, բայց ոչ Բաղրամյան 26-ում:

Եթե նա չորսօրյա պատերազմից հետո մինչ օրս դեռ բանակը վերազինելու, արդիական զինատեսակներով ապահովելու ուղղությամբ որեւէ քայլ չի կատարել, ապա ...

Սոցհարցումը հուշում է, որ Սարգսյանը փորձում է հասկանալ, թե ինչ կլինի իր իշխանության հետ այն դեպքում, երբ ինքը գնա հակամարտության կարգավորման կազանյան տարբերակով: