Ո՛չ Քիմն իր հանրահայտ հետույքով, ո՛չ SOAD–ն իր ռոքով, ոչ էլ Հռոմի պապն իր աղոթքով մեր խնդիրները չեն լուծելու: Նրանք առավելագույնը կարող են ոգևորել: Մնացածը մենք պետք է անենք:

Մարդիկ Պապի խոսքից ոչինչ չէին հասկանում (թարգմանություն չկար) եւ իրենց համար նկարվում եւ զբոսնում էին: Միայն մի պահ ակտիվորեն արձագանքեցին Պապի ելույթին եւ ծափահարեցին, երբ նա արտաբերեց «Ղարաբաղ» բառը:

Եթե տարիներ շարունակ թուլացել ես և ձախողել պետականաշինությունը, ապա ինքնաբերաբար դառնում ես «Ղարաբաղ ծախող»: Ծախելը հո պոզով ու պոչով չի՞ լինում:

Ծավալուն փաստաթղթի միայն առաձին հատվածը բավական էր, որ հայ հանրությունը գոնե փոքր-ինչ զգաստանար: Բայց դե, արդեն «ուշ» է...

Սարգսյանը կողմ է տարածքները հանձնելուն և Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցն անորոշ ապագային թողնելուն:

Սերժ Սարգսյանն այն ժամանակ միացավ փուլայինին դեմ արտահայտվողներին: Հիմա նա ուզում է «տակից» առաջ տանել նույն այդ փուլային տարբերակը, բայց անունը դնել փաթեթային:

Սոցիալական պայթյունավտանգ իրավիճակում ուղղակի ցինիզմի անօրինակ դրսեւորում է այն, որ Կառավարությունը որոշում է կայացնում հարկային արտոնություններ տալ «Լիսկա եղբայրներ» ընկերությանը:

Սերժ Սարգսյանը ոչ թե դավաճան է ու Ղարաբաղը «ծախող», այլ անարդյունավետ ու ապաշնորհ ղեկավար։

Երբ դու փորձում ես սեփական ժողովրդից գաղտնի պահել նրան հուզող ամենակարեւոր խնդրի հետ կապված զարգացումները, քո փոխարեն այն մի վայրկյանում բացահայտում է թշնամին:

Այս անգամ, ի տարբերություն 1998–ի, դիմադրությունը պետք է լինի ոչ միայն Ղարաբաղից, որն այն ժամանակ «ոչ» ասաց փուլային լուծման տարբերակին, այլ նաև Հայաստանը պետք է դառնա դիմադրության կենտրոն։

Մեր երկրում լեգիտիմ ընտրությունների անցկացման համար պետք է քաղաքական ու հանրային մթնոլորտը փոխել մինչև բուն քվեարկության օրը։

Սերժ Սարգսյանը բոլոր պետական ռեսուրսներն օգտագործում է վերարտադրության նպատակով և ամբողջ թափով պատրաստվում է 2017թ. ԱԺ ընտրություններին։ Անվտանգության առումով նա հույսը դրել է երրորդ ուժի վրա։

Ալիևը պատրաստվում է ցանկացած գնով Ղարաբաղը վերցնելուն, իսկ Սարգսյանը՝ սեփական իշխանության վերարտադրության խնդիրները լուծելուն:

2011թ. Կազանում տեղի ունեցածից հետո Իլհամ Ալիևը պատրաստվեց պատերազմի, իսկ Սերժ Սարգսյանը՝ տոկոս «խփելու»: Ով ինչի պատրաստվել էր՝ դրան էլ հասավ:

Բ26-ի լրատվամիջոցները հիմա «արտակարգ ռեժիմով» են աշխատում՝ փորձելով մեղադրել Օսկանյանին ... «մարտի 1-ի» համար: Իսկապես, ծիծաղելի է:

Մտածել, մտածել, մտածել են ու գտել են Բաբայանին հակադարձելու ձևը, բայց ստացվել է՝ ինչպես միշտ, այսինքն՝ հակադարձողները հայտնվել են անհարմար դրության մեջ։

Կրկնակի «նագլիություն» է, երբ մարտի 1-ի թեման բացում են Սերժ Սարգսյանին սատարող լրատվամիջոցները կամ «անկախ» գործիչները:

Երբ Սերժ Սարգսյանին աջակցող քարոզչամեքենայի մաս կազմող լրատվամիջոցների ներկայացուցիչներն են փորձում «կեղտ բռնել» խոսքի ազատության թեմայով, դա ցինիզմ է և դեմագոգիա: