Սովետական պատմագրության մեջ ՀՅԴ–ն ներկայացված էր որպես մանր կրպակատերերի կամ մանր բուրժուազիայի կուսակցություն, որին սեփական մերկանտիլ շահերից բացի՝ այլ բան չի հետաքրքրել։

Քաղաքական ու տնտեսական մենաշնորհի պայմաններում ասել, թե հեսա ջահել կադրերի ենք բերելու և երկրում վիճակը լավացնելու ենք, մեղմ ասած, դեմագոգիա է։

Այ որ մյուս անգամ էլ նոր նախարարություն ստեղծեն ու անունը դնեն «Տարածքային կառավարման, զարգացման ու ծլարձակման», շատ ավելի լավ կլինի մարզերի վիճակը։

Առաջին անգամ ՀՅԴ–ն իշխանության մեջ մտավ քաղհալածյալի լուսապսակով։ Այս անգամ ճիշտ հակառակ պատկերն է. «հին ընկերներին» Կառավարություն են մտցնում հաճախորդի խարանը ճակատներին։

Իր տան խոհանոցում նստած թոշակառու Ջիվան պապը, որ ժամանակին ՀՅԴ կոմիտեության անդամ էր, ռադիոյով լսում է ԱԺ ամբիոնից ՀՅԴ խմբակցության (չի հիշում՝ ինչ անդամ) Աղվան Վարդանյանի ելույթը:

Այն նախարարացուները, որոնք դաշնակցականի անվան տակ են աթոռ զբաղեցնելու, նույնքան դաշնակցական են, որքան Գյումրիի քաղաքապետ Սամվել Բալասյանյանը՝ ՕԵԿ–ական կամ ԲՀԿ–ական։ Հատկապես Դ. Լոքյանն ու Լ. Մկրտչյանը հոգով ու սրտով, նաև՝ իրենց տեսակով ՀՀԿ–ական են։

Հայաստանում Բաղրամյան 26–ի գործուն մասնակցությամբ ստեղծված գաղջ մթնոլորտի շրջանակներում առաջին պլան է մղվել «մուտիլովկան»։

ՀՅԴ-ն կողմ է երկրում առկա կոռուպցիային, կողմ է արտագաղթին, կողմ է աղքատությանն ու գործազրկությանը, կողմ է թալանին, ինչից լիուլի օգտվելու շանս է ձեռք բերում:

«Առաջադեմ կադրի» և «արևմտյան կրթություն ստացած լավ պաշտոնյայի» քայլող մարմնավորումները տխրահռչակ Տիգրան Սարգսյանն ու էկոնոմիկայի «վաղամեռիկ» նախարար Ներսես Երիցյանն են։

«Չոլբուլաղցի Տոլիկը» շատ ավելի առաջադեմ է, քան իրեն «պռադվինուտի» համարող անհայրենիք ու ժելեոտած մազերով «մետիստը»։ Բայց խնդիրն այն է, որ Տոլիկի ու «մետիստի» մեջ չպետք է ընտրություն կատարել։

Կա մենաշնորհ, և մենաշնորհատերը գերշահույթներ է ստանում բարձր գնի միջոցով։

Հերքվում է «դասականի» հայտնած այն մտքերից մեկը, թե չի սխալվում նա, ով ոչինչ չի անում։

Փոքրացել է տնտեսությունը, դժվարացել է բանակի թվակազմ ապահովելը, քչացել է սպառումը, կրճատվել են հարկերը, վճարունակ պահանջարկի անկումը վատացրել է բիզնես միջավայրը։ Կրճատվել է ալյուրի, հոսանքի ու վառելիքի սպառումը։

Նախորդ միտքը կապ չունի հաջորդ մտքի հետ այն առումով, որ անկեղծ չէ ինքը բանախոսը:

Փետրվարի 18–ին կերևա, թե իրականում ինչքանով կկարողանա Ադրբեջանը դուրս մնալ իր համար անցանկալի թակարդից։

Տպավորությունն այնպիսին է, որ կա ինչ–որ պարբերաշրջան, և ամեն անգամ այդ պարբերաշրջանի սկզբում կամ վերջում պետք է, պատկերավոր ասած, կկուն կանչի, այն է՝ Ուորլիքը պետք է խոսի «օկուպացված տարածքների վերադարձից»:

Արժանապատվության ոչ մի նշույլ այլեւս չի մնացել ՀՅԴ վերնախավի շրջանում:

Հայաստանին բացասական զարգացումներից կարող է հեռու պահել միայն պատահականությունը, կամ էլ՝ մեր հանրության գիտակցված ընտրությունը՝ գնալ քաղաքական փոփոխությունների և ձևավորել քաղաքական նոր վերնախավ։