Սարգսյանը կարող է պարտվել անգամ «էպոսագետին», քանզի հանրային դժգոհությունը նրանից չափազանց մեծ է. Հայաստանի թուլացման և ՀՀ քաղաքացիների արտագաղթի գնով մեկ ընտանիքի հարստացումը ոչ մեկի համար էլ ընդունելի չէ։

Հայաստանի քաղաքական դաշտում բոլոր հաճախորդները «երջանկացվում» և հետագայում «խուրդվում» են նույն տեխնոլոգիայով, բայց ամեն մեկը յուրովի է դեն նետվում։

Սերժ Սարգսյանի նոր Սահմանադրության դեմ քարոզը եւս փող արժեր: 250 հազար: Այդքան են գնահատում իրենց ՀՀԿ ղեկավարի հաճախորդները (պարզ է, Շուշանյանին են այդքան գնահատել, իսկ մնացածին՝ ըստ «հեղինակության»):

Երբ Հայաստանն ու կառավարությունը վերածվում են տնամերձ բոստանի, պաշտոնների շուրջ առևտուրն ու դրանց բաշխումը դառնում են բնական երևույթ։ Անունը կդնես կոալիցիա, համագործակցություն թե կողակցություն, արդեն էական չէ։

Բացի ՀՅԴ–ից՝ «արդարություն» են պահանջում նաև ֆոտոսեսիայի մյուս մասնակիցներն ու ընդհանրապես հաճախորդաց ողջ բանակը։

Փոխանակ մենք՝ հարկատուներս, բողոքենք ու ասենք՝ անբարոյականություն է պետբյուջեից միլիարդներ ուտող ԱԳՆ-ի «բառադի» կեցվածքը, դեռ մի բան էլ ինքը՝ «քաշքշված թշիկներով» անձն է մուննաթ գալիս:

Սարգսյանը Մարգարյանի հետ «բազառներում», «բարոյական վնասի հատուցման» հիմնավորմամբ, լրիվ իրավունք է ստանում «մի քանի զրո» պակաս գնահատել ՀՅԴ–ին, ինչի դեմ Հրանտ Մարգարյանը փաստարկ չի կարող ունենալ։

Պուտինն, անկախ իր կամքից, դարձել է ԱՄՆ նախագահական ընտրությունների մասնակից։ Դրանով է պայմանավորված նրա դեմ իրականացվող «սև» քարոզչությունը։

Մի ժամանակ դաշնակցական Արմեն Ռուստամյանը ՀՀ արդարադատության նախարարին անվանեց «չաթլախ»: Հիմա նրանց հարաբերությունները «շոկոլադային» են: Այս ամենը հիշեցի՝ հետեւելով ՀՀԿ-ՀՅԴ «փոխհրաձգությանը»:

Կոալիցիա է առաջարկում ոչ թե ՀՀԿ–ն, այլ Սերժ Սարգսյանը, ով իր ձեռքում է կենտրոնացրել իշխանական ռեսուրսները և ցանկանում է ՀՅԴ–ով «փչացնել» ՀՀԿ–ին ու նաև՝ ՀՅԴ–ի միջոցով հետագայում պաշտպանվել նույն ՀՀԿ–ից։

Եթե միջինացված թվով ներկայացնենք, ապա Սերժ Սարգսյանի նախագահության ամեն տարին Հայաստանի վրա «նստել է» կես միլիարդ դոլարի կարգի գումար՝ արտաքին պարտքի ավելացման տեսքով։

Արդյուք կկայանա՞ պաշտոնների շուրջ առևտուրը։ Ոմանք կարծում են, որ չի կայանա, քանզի ՀՅԴ–ն, «քաղաքագիտական» լեզվով ասած, մի քանի «զրո» ավել է ուզում։

Օ՛հ, ցնծա՜, հայ ժողովուրդ, 2016 թվականի փետրվարի 1-ից իր աշխատանքն է սկսել Եվրասիական տնտեսական հանձնաժողովի խորհրդի նոր կազմը՝ Եվրասիական տնտեսական հանձնաժողովի խորհրդի նոր նախագահ Տիգրան Սարգսյանի ղեկավարությամբ:

«Սահմանադրական» հեղաշրջումը Սարգսյանի համար չի լուծում անորոշության ու անկայունության հետ կապված հարցերը։ Նոր Սահմանադրությունն անորոշության ու անկայունության գեներացիա ապահովող փաստաթուղթ է։

Բաղրամյան 26–ում լրիվ այլ հարցերով են անհանգստացած (ինչպես ՀՅԴ–ին օգտագործել ու, միաժամանակ, քիչ պաշտոններ տալ, ինչպես կազմակերպել «Վերարտադրություն» օպերացիան և այլն)։

Ինքնանսեմացման ավելի հաջողված ցույց հնարավոր չէր տեսնել, ինչը տեսանք Բանակի օրվա առիթով Եռաբլուր ժամանած Կճոյանի «քայլող ճեպազրույցի» ժամանակ:

Պետության ու եկեղեցու իրական տարանջատում է պետք։ Այլապես կվարկաբեկվեն և՛ պետությունը, և՛ եկեղեցին։ Այն, ինչ հիմա տեսնում ենք։

Այն, որ Օլանդը կոնկրետ պատճառ ուներ Սահմանադրությունը փոխելու, պարզ է: Մեզանում այդ պատճառն էլ չկար: Բացի «մարդակենտրոն» Սահմանադրություն ունենալու կեղծ «հիմնավորումից»: