Արամ Սարգսյանը բավականին լուրջ քաղաքական գործիչ է, նաև ճանապարհ է անցել և այդ ճանապարհին ապացուցել, որ ինքը վստահ կանգնած է ոտքերի վրա, և իր ասած խոսքերը, որ հեսա–հեսա հեղափոխություն է լինելու, չեն նշանակում, որ հեղափոխությունն արվում է միմիայն զենքի միջոցով։ Հեղափոխությունը մարդկանց գաղափարներում է լինում, մարդկանց գործողությունների մեջ, և այն հեղափոխությունը, որ հեսա–հեսա լինելու է, նույն հեղափոխությունն է, որ մենք ասում ենք՝ ամեն ինչ արվելու է սահմանադրական ճանապարհով։

Այսօր ՀԱԿ-ը կամաց-կամաց մտնում է քաղաքական դաշտ: Դրա անհրաժեշտությունը մենք տեսնում ենք ոչ թե ինչ-որ փառավորությունների կամ չգիտեմ ինչ սիրավեպեր երգելու մեջ, այլ նրանում, որ ինչքան քաղաքական դաշտը կայուն լինի, այնքան կայուն զարգացումներ կունենանք, այնքան կկարողանանք սոցիալական խնդիրներ լուծել:

Դա թաքցնելու բան չէ։ ՀԱԿ–ի քաղխորհրդի նիստերին ես բավական տևական ժամանակ չեմ մասնակցում, բայց թե ո՞վ է որոշումներ կայացնում, այնքա՜ն անթաքույց է։ Գոյություն ունի ՀԱԿ–ի ինչ–որ կենտրոնական գրասենյակ, որն էլ կայացնում է որոշումները։

Արտահերթ ընտրությունների վերաբերյալ խոսելն ընդհանրապես ավելորդ ենք համարում ոչ միայն ես, այլ նաև իշխանությունը։ Ընդդիմությունն էլ խոսում է, բայց ինքն էլ հավատացած չէ, թե որևէ հիմք կա արտահերթ ընտրությունների համար։

Մինչև մարտի 1–ը ես Պրեսկոտին էլ եմ ասել, որ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը տանում է զոհերի, և իր ամբողջ քարոզարշավը իրավիճակը սրելու նպատակ ուներ։ Մարտի 1–ի դեպքերի ամենամեծ պատասխանատուն Լևոն Տեր–Պետրոսյանն էր։

Վերջին երեք տարիների ընթացքում ես գիտակցաբար խուսափում էի գործածել «Լևոնի աղանդ» բառակապակցությունը, բայց այսօր ՀԱԿ-ի` անձնավորված կուռքի «ծիսամերձ» պաշտամունքով «ճոխացած» քաղաքական աղանդին վերաճելու տրամաբանական գործընթացը համարյա ավարտվել է: Առաջին և երրորդ նախագահների ուրվագծվող քաղաքական դաշինքը` նույնպես:

Շատ բաներ տեղում են որոշվում՝ իրավիճակից։ Մինչև այդ շատ բան կարող է փոխվել։ Ես չգիտեմ՝ կարող է մինչև այդ նախագահը ամսի 4–ին հրաժարական տա ու ասի, որ արտահերթ ընտրություններ են, կամ լուծարի ԱԺ–ն, մենք էլ ամսի 6–ին կամ 8–ին մտածենք՝ ուրիշ ի՞նչ անենք, ինչպե՞ս տանենք։ Այնպես որ, կյանքը փոխվում է, ամեն օր՝ ժամ առ ժամ, նոր իրադարձություններ են տեղի ունենում։ Իրավիճակ է փոխվում երկրի ներսում և դրսում, այնպես որ, մինչև 8–ը ես ի՞նչ իմանամ...

Առաջին հերթին պետք է փորձենք շնորհավորել իրար, առաջին հերթին պետք է շնորհավորել Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, որովհետև նա իր խիզախ քայլով պարտադրեց, որ վերջ ի վերջո ազատագրվի Ազատության հրապարակը։ Այս առիթով կարելի է ողջունել, սակայն մեզ շատ է հետաքրքրում շարունակությունը։ Ազատության հրապարակն ազատագրելը չպետք է լինի ինքնանպատակ

Սերժ Սարգսյանը բացառում է ընտրությունների միջոցով որևէ փոփոխություն, որևէ տեղաշարժ, երկրում դրական ինչ–որ փոփոխության հասնելու հնարավորություն։ Իսկ եթե բացառում է, ուրեմն սրա պատասխանը պետք է լինի հեղափոխությունը։

Եթե որևէ մեկը կա, որ ինձ ցանկանում է սատանայի կործանում, ապա դա յուրաքանչյուր մարդու իրավունքն է։ Եվ քանի խոսում ենք օրհնանքների, ստերի, կեղծիքների և քրիստոնեական վարքի մասին, ապա կարող եմ առաջարկել, որ բոլորս ընթերցենք և հղում կատարենք նույն Սուրբ Հովհաննես Մանդակունու մատենագրության այն բաժնին, որում խոսվում է ոխ պահելու և վրեժ լուծելու մասին։

Ընդդիմությունը մտածում է, որ իշխանությունները սրիկաներ են, որովհետև ուզում են բռնազավթած պահել իշխանությունն ու պետությունը, իսկ իշխանությունն ընդդիմությանն է սրիկա համարում և մտածում, որ նրանք ուզում են բռնազավթել իշխանությունն ու տապալել օրինական կարգը։ Այս առումով իրենք երկուսն էլ մտածում են, որ ճիշտ վարվեցին։ Իրականում ես ոչ մի կողմի մեջ չեմ տեսնում ազգային նկրտումներ, որ այդ գործընթացին գնացել են երկրի ապագան կերտելու, հզորացնելու, հավասարության, հոգևոր հայրենիք ստեղծելու համար։

Ընդվզում է սկսվում է այն դեպքում, երբ վերնախավը կորցնում է ղեկավարելու ունակությունը, և դա այսօր երևում է։

Եթե հաշվի առնենք, որ «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությանը, ըստ էության, միանգամայն անընդունելի պահանջներ են ներկայացվում, փորձ է արվում այդ պահանջների բավարարմանը ԲՀԿ-ին դրդելու միջոցով նախօրոք կանխորոշել խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքները և բացառել խորհրդարանական ըտնրությունների ընթացքում մրցակցությունն ընդհնարապես և քանի որ բացահայտ է, որ ԲՀԿ-ն չի՛ կարող այդ պահանջները բավարարել, որովհետև դա ինքնասպանությանը հավասար քայլ կլինի, ուստի կարելի է կանխատեսել, որ կոալիցիան կարող է (եթե, իհարկե, ՀՀԿ-ն չհրաժարվի այդ միանգամայն անընդունելի հարցադրումներից և պահանջներից) արդեն մինչև խորհրդարանական ընտրությունները կազմալուծվել։

Ես հոգո՛վ եմ ՀՀԿ-ական, ոչ թե նշանով։ ՀՀԿ-ական պետք է լինել գաղափարախոսությամբ, գաղափարով։

Ես համոզված եմ, որ այսպես երկար շարունակվել չի կարող, մի օր պայթելու է։ Այս անարդարությունը մի օր պայթելու է, ոնց որ, ասենք, պայթեց Թունիսում։

Կենտրոնանում են տնտեսական լծակները մի խումբ հավատարիմ մարդկանց ձեռքում, որոնք կարողանում են ֆինանսական և տնտեսական լծակներն է՛լ ավելի աշխատեցնել իշխանության օգտին։

Մենք ոչ մի նոր բան, ոչ մի նոր արտադրություն, ոչ մի աշխատատեղ չենք բացում, հավերը սատկում են, կովերը գնում են, ոչխարները տանում են, գյուղացին քյասիբանում է, գյուղը կորցնում ենք, քաղաքում էլ չգիտեմ ինչ է կատարվում։ Իշխանության թևերի համագործակցությունն է կտրված՝ առաջին, երկրորդ, երրորդ, չորրորդ իշխանության։ Բոլորն իրար անտեսում են, կառավարությունն այսօր ոչ մեկի կարծիքը հաշվի չի առնում։

Նժդեհի գաղափարները ՀՀԿ-ականներն այդպես էլ չկարողացան ներարկել հասարակությանը և դրանով պարտվեցին: Դա հասկանալի է. ինչպես կարող էին ազգային բարձր արժեքներից խոսել կոռումպացված, հասարակության վստահությունը չվայելող նոմենկլատուրայի ներկայացուցիչները: Այժմ այդ կուսակցության կղերական թևի ժամանակներն են' վարչապետի գլխավորությամբ: