Կիսելյովը ադեկվատ պատասխան էր տալիս Հայաստանի իշխանություններին։ Ուրիշ էլ ո՞ր երկիրը թույլ կտար այդ կերպ լկտի ձևով իրեն պահեր նա, պոռոտաբանությամբ զբաղվեր։

Մենք իսկապես ուզում ենք, որ երկիրն առաջ գնա, իսկ դրա համար անհրաժեշտ է իրականացնել այս առաջնային քայլերը: Իսկ եթե այդ քայլերը չարվեն, մենք պետք է մտածենք մեր անելիքների մասին:

Հայրենի կառավարությունը մատուցել է մի առեղծված, որի էությունն այն է, որ իրականում դուք հավաքել եք փողը, մի բան էլ ավելի, քան նախատեսված էր, բայց չեք ծախսել։

Երկրում այնպիսի լրջագույն խնդիրներ են կուտակված, որ այդ խնդիրների մասին լռելը որեւէ մեկի վիճակը չի թեթեւացնում: Այդ խնդիրները պարտակելով՝ հնարավոր չէ խնդիրները թաղել:

Այս Կառավարությունը գնալու է փոքր քայլերի, սուր բաները լռեցնելու, բայց իրական խնդիրը չի լուծվելու։

Սերժ Սարգսյանը պետք է շատ պարզ պատասխան տար՝ պետք է ասեր, որ Լեռնային Ղարաբաղի ժողովուրդը պայքարում է իր ինքնորոշման համար, որ Արցախի ժողովուրդը ունի իրավունքներ...

Վստահ եմ, որ Սերժ Սարգսյանը ամեն կերպ փորձելու է վերարտադրվել։

Սերժի Սարգսյանին ՀՀԿ–ն պետք է ոչ թե որպես քաղաքական կառույց, այլ դասական հետսովետական Ենի Ադրբեջան՝ բացարձակապես վերևից ձևավորված, որևէ քաղաքական անցյալից կամ մնացորդից զուրկ բան:

Քանի դեռ ՀՀ–ում իսկապես համակարգային փոփոխություններ չեն եղել, նշանակում է՝ այս իշխանությունն ուղղակի պետք է հեռանա:

Առանց ժողովրդի՝ ընդդիմությունը չի կարող բավականաչափ ուժեղ լինել: Իշխանությունները՝ Սերժ Սարգսյանի գլխավորությամբ, սարսափում են ժողովրդից:

Խեղճ բյուջեին անթիկնապահ մտցնում ենք մի փակ սենյակ, որտեղ մեկ դուռ կա և այդ դռնից միայն իշխանությունն է ներս մտնում՝ իր ռեպրեսիվ լուսարձակներով։

Հասարակությունը մի հստակ ուղերձ պետք է ստանա: Այն է` երկրում, հատկապես մեր տիպի երկրում, քաղաքական մենաշնորհը վատ բան է:

Երբ մարդկանց դրդում են պայքարել դրսի ուժերի դեմ, ապակողմնորոշում են հանրությանը, դրսի կախվածությամբ արդարացնում են ռեժիմի գործունեությունը և որպես արդյունք՝ ամրապնդում անկախության կորուստը:

Եկեք ասենք, որ օրենքով գաղտնի է պահվում, թե որտեղից գնվում այն ջուրը, որը հայտնվում է նախագահի սեղանին, այլ ոչ թե՝ որքան է ծախսվում: Այստեղ վախենալու բա՞ն ունենք մենք:

Ես չեմ ուզում հավատալ, որ Տիգրան Սարգսյանն այլևս երբևէ առնչություն կունենա պետական կառավարման հետ՝ մասնավորապես դիվանագիտական աշխատանքի տեսքով։

Մինչև 2013 թվականի սեպտեմբերի 3-ը Հայաստանը խիստ պրոարևմտյան քաղաքականություն էր վարում, իսկ դրանից հետո խիստ պրոռուսական քաղաքականություն, որն անհասկանալի է միջնորդների համար։

Ներկա վարկաբեկված ու կիսագրագետ իշխանավորներին փոխարինելու են գալու գրագետ ու լուսավարյալ կադրեր:

Կորուստներից խուսափելու համար անչափ կարևոր է միասնական նոր բևեռի ձևավորումը, որը օրակարգի խնդիր կդարձնի՝ օր առաջ Հայաստանում հասնել փոփոխությունների: