Ջավախքը Հայաստանի համար կարևորագույն ռազմավարական գործոն է, որը հակակշռում է Վրաստանի կոմունիկացիոն դիրքին։ Եթե Վրաստանը Հայաստանի համար կարևոր գործոն է՝ որպես տարանցիկ տարածք, ապա Վրաստանի համար Հայաստանը կարևորագույն գործոն է հենց Ջավախքի հարցում։ Ջավախահույությունը կայունության գործոն է։ Եթե Ջավախքում ապակայունացման գործընթացներ սկսվեն, ապա դա կարող է պայթեցնել Վրաստանը։

Այն որ ջավախահայությունը, մեծ հաշվով, զրկված լինելով Հայաստանի իշխանությունների և հայ հասարակության քաղաքական և բարոյահոգեբանական աջակցությունից, պահպանում է հայեցի շունչը՝ խոսում է Ջավախքի հոգու ամրության մասին։

Եթե այս ընտրական բանդիտիզմը չլիներ, իմ վերլուծությունը կլիներ 100%-ով ճիշտ։ Տվյալ դեպքում, 100%-ով ճիշտ դուրս եկավ Ահարոն Ադիբեկյանի վերլուծությունը, որովհետև նրա ներկայացրած թվերը նախօրոք պատվիրված էին, և դրանցում հաշվառված էր հենց այդ լցոնված և գողացված 120 000-130 000 ձայները։

Մենք գտնում ենք, որ կուսակցության քաղաքական դիրքորոշումը չի կարող լինել հետևյալ բանաձևի շրջանակներում՝ կա՛մ ընդդիմություն, կա՛մ իշխանամետ։ Այնպես չի կարող լինել իրականության մեջ, որ դու կա՛մ այնտեղ պետք է լինես, կա՛մ էլ այնտեղ։ Մի հարցում դու կարող ես լինել ընդդիմություն, մեկ այլ հարցում էլ՝ իշխանությանն աջակցող։ Կյանքը ցուց է տալիս, որ սա է ամենաճիշտ մոտեցումը։

Սահմանը կբացվի, Սերժ Սարգսյանը կգնա ֆուտբոլ նայելու։ Այդ առումով մեր դիվանագիտությունը ճիշտ ուղու վրա է։ Էդվարդ Նալբանդյանը փայլուն գործիչ է, նախագահի մասին էլ չեմ խոսում։ Հաստատ, ամեն ինչ լավ է լինելու:

Մեր պատմագրության մեջ Սևրի պայմանագիրը հպարտությամբ է նշվում։ Մինչդեռ դրա համար ոչ թե հպարտանալ է պետք, այլ ամաչել, քանզի այդ չարաբաստիկ վիրտուալ պայմանագրի պատճառով՝ մենք կորցրեցինք որոշակի տարածքներ և պետականություն:

Մենք բազմաթիվ անգամ ականատես ենք եղել, թե ինչպես են պատգամավորներն ամբիոնում կուրծք ծեծում՝ դեմ արտահայտվելով այս կամ այն օրենքին, իսկ հետո գնում են և նույն օրինագծին կողմ քվեարկում։

Ահարոն Ադիբեկյանի թվերը պլանավորված պատվեր էին։ Միշտ էլ այդպես է եղել։ Նրա այսպես կոչված «սոցհարցումները» ցույց են տալիս այն, թե ինչպես պետք է սցենարը զարգանա։ Այդ մարդը միշտ էլ կատարում է իշխանության պատվերը։ Այդ իսկ պատճառով ես ասել եմ՝ նա խաբեբա է և ավազակ։ Ահարոն Ադիբեկյանին հավատալ չի կարելի։

Իշխանական բուրգն անում է ամեն ինչ՝ վերացնելու բոլոր կուսակցությունները՝ թողնելով երկու-երեք քաղաքական ուժ։ Դա է պատճառը, որ «Օրինաց երկիր» կուսակցության համար լցոնումներ արեցին՝ լավ իմանալով, որ բացելով արկղերը՝ կերևա, որ 20 000 ձայն էլ չունի։ Մի 8000 հավաքել է՝ 12 000-ն էլ լցրել են։

Ահարոն Ադիբեկյանն ու նրա տիպի մասնագետները՝ դա հայկական սոցիոլոգիայի տեսակն է։ Կա հայկական մենթալիտետ, կա հայկական երթևեկություն և կա հայկական սոցիոլոգիա...Նման կարգի մասնագետները լուրջ հետազոտությունների գործում, երբեք չեն կարող պահանջված լինել։

Հանրապետականն այնքան շատ ձայն է ստացել։ Ես դա ասում եմ ոչ թե նրա համար, որ քաղաքապետարան եմ անցել ՀՀԿ ցուցակով։ Այնքան մեծ է ձայների տարբերությունը, որ ինչ-որ դեպքեր էլ որ եղել են, ապա արդյունքների վրա չեն կարող ազդել։

Այսօր հայ-թուրքական հարաբերությունների մասով, էստ էության, կա երկու ուղղություն՝ գործող իշխանություններինն ու Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գլխավորությամբ հարթակային ընդդիմության գրեթե նույնական մոտեցումները մի կողմից, մյուս կողմից՝ Հայ Հեղափոխական Դաշնակցության դիրքորոշումը։

Որպես կանոն, ընդդիմությունը մայրաքաղաքում միշտ մեծ թվով ձայներ է ստանում։ Դա ցույց տվեցին նաև 2008թ. նախագահական ընտրությունները։ Սակայն նախագահական ընտրություններից հետո պատկերը փոխվեց։ Մարդիկ հիասթափվեցին. այլևս չի ստացվի, այլևս չի գալու և այլն։ Բացի այդ, նախագահական ընտրությունների ժամանակ իշխանության զգալի մասը՝ մոտավորապես 40%-ը, ներքին կարգով աջակցում էր Լևոն Տեր-Պետրոսյանին։ Հիմա այդպես չէ։ Գործող նախագահն ունի ձևավորված թիմ։

Կարծում եմ, որ գործարարություն-կառավարություն հարաբերություններում այդ լուրջ խնդիրներն արդեն կան։ Դրա ապացույցներից մեկն այն է, որ կառավարության նախաձեռնությանն արդեն դեմ են արտահայտվում այն պատգամավորները, ովքեր մինչև այժմ կառավարության գործողությունների նկատմամբ ավելի հանդուրժող, ավելի լոյալ են եղել, և կարծես թե՝ դանակն արդեն հասել է ոսկորին։

Քանի որ կան խոշոր բիզնեսմեններ, օլիգարխներ մաքսային կոմիտեում, առաջարկում եմ ստեղծել առանձին անկախ վերահսկող մի պետական մարմին, որը կենթարկվի կա՛մ անմիջապես երկրի նախագահին, կա՛մ վարչապետին: Չենթակվի հարկային-մաքսային կոմիտեին ոչ էլ այնտեղի կաշառակերներին: Որ չկարողանան իրենց մրցակիցներին ճնշել, լուծարել և սննկացնել:

Ես կարծում եմ, որ, իհարկե, պետք է լսել Սփյուռքին, բացատրել իրավիճակը։ Մենք էլ ենք, չէ՞, ուզում լավ ապրել։ Սփյուռքն էլ պետք է հասկանա, որ չի կարելի մեզ դնել այսպիսի ընտրության առջև՝ երեխայիդ ապագա՞ն, թե՞ Սփյուռքի առաջադրած խնդիրները։ ...Եթե Սփյուռքը ցեղասպանության ճանաչման գործընթացի վրա իր գործադրած ջանքերի թեկուզ 20%-ը ներդներ Ղարաբաղի խնդրի կարգավորման ուղղությամբ, ապա ավելի լավ արդյունքների կհասներ։

Ինչ վերաբերում է Ստեփանակերտի՝ Երևանին դեմ դուրս գալուն, ապա արցախահայությունը որևէ ձևով չի հակադրվի Երևանին, քանի դեռ իր անվտանգությանը որևէ բան չի սպառնում: Իրական սպառնալիքի դեպքում, չկասկածեք, դիմադրություն անպայման կլինի։ Այդ մասին են վկայում պատմությունը և ներկա իրողությունները:

Ղարաբաղում որոշակի խլրտում է սկսվել։ Կա լուրջ մտահոգություն։ Ընդ որում, ամենատարբեր խավերում, շրջանակներում և այլն, կան մտավախություններ։ Եվ քանի որ Արցախում բևեռացվածություն չկա, չգիտեմ լա՞վ է դա, թե՞ վատ, գործում է քաղաքական ընդհանուր մեկ բևեռ։