Ես, միևնույն է, իմ միջոցներով բոյկոտելու եմ հայ-թուրքական արձանագրությունները։ Եթե նույնիսկ ստորագրվեն, ես, միևնույն է, հույների ցեղասպանության օրն էլ կնշեմ, հայերի ցեղասպանության օրն էլ կնշեմ, թող ինձ դատեն, քրդերի ցեղասպանության օրն էլ կնշեմ, ասորիների ցեղասպանության օրն էլ կնշեմ, թող ինձ դատեն։ Բացի 1915-1916թթ. Ցեղասպանության օրերից՝ կա նաև 1955թ. սեպտեմբերի 6-7-ը, երբ Իզմիրում ջարդեր են տեղի ունեցել։ Ես ավելի շատ կսկսեմ նշելը։ Ես բոյկոտելու եմ, ես չեմ ճանաչելու այդ արձանագրությունները։ Հանրային խորհրդում ես ասել եմ ո՛չ։ Մենք դեմ չէինք սահմանների բացմանը, որովհետև դրանք մենք չենք փակել։

ՀԱԿ-ի թիմից մի վերլուծաբան վերջերս ասում էր, թե Ցեղասպանության հարցը պետք է իջեցնել քաղաքական մակարդակից և բերել պատմության ոլորտ, այսինքն՝ այն, ինչ թուրքերն են ասում, որովհետև եթե մենք Ցեղասպանությունը միջազգայնորեն ճանաչել ենք տալիս, այն ճանաչել ենք տալիս որպես քաղաքական երևույթ։ Այդպիսով, նա ստանձնում է թուրքական կողմի փաստաբանի դերը։ Սրա վրա չենք զարմանում, որովհետև սա է մեր իրականությունը։

Ես Նժդեհի գաղափարախոսությանը հետևող մարդ եմ։ Նժդեհի մոտ նման միտք կա՝ եթե ուզում եք ներել թուրքին, հաղթե՛ք նախ, և եթե մտածում եք, որ չի գալու այդ օրը, որ մենք ներենք թուրքին, ապա վստահեցնում եմ ձեզ, որ կգա՛, բայց միայն նրան հաղթելուց, ծնկի բերելուց հետո։

Ինչքան էլ մենք ասենք, թե արձանագրություններում նախապայմաններ չկան, դրանք չեն կապվում Ղարաբաղի հետ, դա այդպես չէ, և փաստացի Թուրքիան անուղղակի պայման է դնում, որ Հայաստանի հետ կբարելավի հարաբերությունները միայն այն դեպքում, երբ ղարաբաղյան ճակատում կդառնա, այսպես ասած, շատ ակտիվ խաղացող, ինչը և մեզ համար պարզապես վտանգավոր է։ Իմ անձնական տեսակետով ղարաբաղյան խնդիրն այսօրվա դրությամբ փակուղային դրության մեջ է. այսօր այն լուծում չունի, քանի որ «լուծումն» ուղղակի կարող է բերել պատերազմային իրավիճակի։

Հայկական հեղափոխական շարժման ողբերգությունը նրանում է, որ այն ղեկավարվում է հակահեղափոխականի կողմից։ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հակահեղափոխական է։ Մինչդեռ իրավիճակը հեղափոխական է։ Եվ, բնականաբար, դա ողբերգություն է, որը մեծ ժամանակ է խլում մեզանից և ժողովրդի ապագայից։ Սակայն դա անվերջ չի կարող տեղի ունենալ։ Կարծում եմ, որ պատմության ընթացքը (ընդ որում՝ խոսքն արդեն օրերի, ժամերի մասին է), կտրուկ կփոխի այս իրավիճակը, և ինքը, լինելով հմուտ քաղաքական գործիչ, վաղուց դա զգացել է։ Իզուր չէ, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը նորից կրկնում է, որ ինքը պատրաստ է չդնել իր թեկնածությունը։ Նա շատ լավ հասկանում է, որ այլևս չի կարող։

Ղարաբաղյան պատերազմի ավարտից մինչ օրս մենք ամբողջ աշխարհին թմբկահարում ենք միայն մի բան, որ մենք պատրաստ ենք զիջումների՝ դրանով իսկ շարժելով նույն այդ աշխարհի զարմանքը՝ մարդ է՞լ իր առջև նպատակ դնի՝ հնարավորինս շուտ ազատվելու իր արյան գնով ձեռք բերածից: Մինչ օրս տեղի ունեցած իրադարձությունների ընթացքը ցույց է տալիս, որ հայ քաղաքական իրականության մեջ կարծես թե չկա այն ուժը, որն ի վիճակի կլիներ թե՛ Հայաստանում և թե՛ Ղարաբաղում բարձրացնել ընդդիմանալու կամ ընդվզելու իրական ալիք:

Ես երբեք ՀԱԿ անդամ չեմ եղել։ Մեկ անգամ ելույթ եմ ունեցել ՀԱԿ-ի ամբիոնից, երբ ինձ հատուկ հրավիրել էին, և հենց այնտեղ ասել եմ, որ ես Լևոն Տեր-Պետրոսյանի օգտին չեմ քվեարկել և ինքս անձամբ ՀԱԿ-ի անդամ չեմ և չեմ էլ պատրաստվում լինել։ Թեև ես շատ մեծ հարգանքով եմ վերաբերվում ընդդիմության մտավոր ուժին և հատկապես նրա առաջնորդին։

Այն հանգամանքը, որ ԱՄՆ-ը Հայաստանի իշխանություններին, հատկապես նախագահին համարում է ոչ լիարժեք լեգիտիմ, դա արդեն նշանակում է, որ նրանք այդ մարդուն համարում են ոչ թե ժողովրդի ներկայացուցիչ, այլ անձ և պետք է փորձեն համոզել ոչ թե ժողովրդին, այլ մեկ անձի։ Դա նաև նշանակում է, որ Հայաստանն այս հարցում թույլ է։

Ժիրայր Սեֆիլյանն ասում է, որ հայ-թուրքական սահմանի բացման հարցում Թուրքիան որպես նախապայման պետք է ճանաչի Հայոց ցեղասպանությունը, պետք է ապաշխարի և այլն։ Բայց Ժիրայր Սեֆիլյանն ասում է մի բան՝ համագործակցելով ՀԱԿ-ի հետ, որն այս հարցում միանգամայն այլ դիրքորոշում ունի։ Ինչպե՞ս դա հասկանալ...

Թուրք առաջնորդները միշտ էլ իրենց արտաքին-քաղաքական պետականանպաստ գործունեության շնորհիվ են անձնական քաղաքական կապիտալ շահել երկրի ներսում, իսկ մերոնք միշտ էլ երկրի հաշվին են անձնական քաղաքական կապիտալ շահել ներսում ու դրսում։

Օգոստոսի 31–ին ընդունվածը շատ անորոշ մի փաստաթուղթ է։ Թուրքիայի արտգործնախարարի այսօրվա մեկնաբանությունը նույնպես ապացուցում է, որ Թուրքիան որպես նախապայման զուգահեռ դնում է ԼՂ-ի հարցի լուծման անհրաժեշտության խնդիրը, որը վտանգավոր է. թուրքերը փորձելու են երկարաձգել այս գործընթացն այնքան ժամանակ, որպեսզի հորդորեն, որ զուգահեռաբար ճնշումների գնան ԼՂ-ի՝ որպես սառեցված հակամարտության լուծման խնդիրն արագացնելու համար։

Արցախը Ադրբեջանին տալու պատճառով հրաժարականի և արտահերթ ընտրությունների հավանականություն ես չեմ տեսնում։ Մոտակա տարիներին նման բան չի լինելու։ Բայց, չնայած մենք ճգնաժամային պայմաններում ապրելուն վաղուց ենք սովոր, այնուամենայնիվ կա իշխանության գործելակերպից, չինովնիկական անձնակազմի վարքագծից դժգոհ հսկայական զանգված։ Եթե ՀԱԿ-ը նման խնդիր դնի, ապա կողմնակիցների պակաս չի ունենա։

90–ականների կեսերին մասնավոր զրույցներում Վրաստանի պաշտոնյաների կողմից լսել եմ նման բան։ Այն ժամանակ ես աշխատում էի Հատուկ ծրագրերի վարչությունում, և ինձ վրացի պաշտոնյաները կոնկրետ ասել էին, թե իբր խորհրդային տարիներին Հայաստանը 2 կմ սահմանը հետ է տարել դեպի Վրաստան։ Երբ ես հարցնում էի՝ կոնկրետ ե՞րբ, որևէ մեկը չէր կարողանում ինչ–որ բան ասել։

Ընդհանրապես Լևոն Տեր-Պետրոսյանը քիչ է տուրք տալիս պոպուլիզմին։ Նա երևի այն քիչ քաղաքական գործիչներից է, ում հատուկ չէ նման ոճը։ Բայց այս դեպքում (Արցախի հարցում–խմբ.), կարծում եմ, որ նա մասսաների նյարդերի վրա ազդելու փորձ արեց։

Կարծում եմ՝ չարժե, որ Սերժ Սարգսյանը գնա Թուրքիա։ Մենք Թուրքիայի հետ պետք է հարաբերվենք՝ ինչպես հավասարը հավասարի հետ։ Ինչ-որ նվաստացուցիչ և զիջումային քայլերի չպետք է գնանք Թուրքիայի հետ։ Իսկ իրենք նախապայմաններ են դնում։ Այս պարագայում Սերժ Սարգսյանը չի գնալու Թուրքիա։

«Ֆուտբոլային դիվանագիտությունը» գնահատում եմ բացասական։ Արդեն ակնհայտ է, որ մեր արտգործնախարարությունը չապահովեց նույնիսկ դպրոցական՝ 5-րդ դասարանի մակարդակը։

Համոզված եմ, որ կառավարությունը ոչ միայն բոլոր մեղքերը բարդում է ճգնաժամի և այլ երկրներում անկումի վրա, այլ նաև իր հույսն է ամբողջությամբ դրել զարգացած երկրներում անկման հաղթահարման և աճի սկզբի վրա: Պարզ է, որ դրական միտումները ամբողջ աշխարհում կազդեն նաև մեր երկրի վրա, սակայն դրանից հետո կառավարությունը կվերադառնա իր նախընտրած ուղուն՝ մենաշնորհներ և ներմուծման խրախուսում, մասնավոր տրանսֆերտների վրա հիմնված սպառում և շինարարության խրախուսում՝ որպես տնտեսական աճի ցուցանիշի հիմնական «դիզայներ»:

Շատ նորմալ է, որ մեր հասարակության մեջ կան մարդիկ, ովքեր իսկապես չեն հարմարվում պարտադրվող իրավիճակներին։ Դա եղել է բոլոր ժամանակներում և բոլոր երկրներում։ Եվ ես շատ ուրախ եմ, որ մեզանում նման մարդիկ կան։ Հակառակ դեպքում բոլորը, ներողություն արտահայտությանս համար, էշերի պես կհարմարվեին երկրում տեղի ունեցող ամեն ինչին։