Ես դեռևս չեմ տեսել նման հանրապետական, որ նախագահի շատ արարքները պաշտպանելով հանդերձ` արտագաղթի մասին խոսք գնալիս չհանձնվի:

Վարչապետը երկու կազմակերպության փայատեր է: Ավելի լավ կլինի՝ նա դրա մասին խոսի:

Բոլոր պետություններն արդեն 5 հազար տարի զբաղված են մե՛կ բանով՝ հետապնդելով իրենց սեփական շահերը, և դա դատապարտելը հավասարազոր է հիմարության։ Մենք պետք է ընդվզենք մեր սեփական իշխանությա՛ն դեմ։

«Թույլ, ոչ լեգիտիմ, սեփական հասարակության կողմից մերժված իշխանությունները միշտ էլ վտանգավոր են երկրի անվտանգության համար»:

«Երկրում առկա է խոր հոգեբանական ճգնաժամ, կառավարության կողմից իրականացվող քաղաքականության հանդեպ անվստահության մթնոլորտ...

Իշխանությունները պետք է հասկանան, որ եթե նրանք սահմանափակում են սահմանադրական բոլոր միջոցները, ուրեմն կստանան էն, ինչ որ ստանում են։

Պարզ չէ, թե Հայաստանում ինչ տիպի պետություն է կառուցվում, և ինչպիսի ապագա քաղաքացիներ պետք է դաստիարակել:

Կարդացե՛ք Կրիլով։ Նա բազմաթիվ հայտնի առակներ ունի քաղաքական զրոների մասին։

Իշխանություններն այդ նամակում Հայաստանն են Ռուսաստանին առաջարկում։ Ինչ վերաբերում է «արևմտամետներին» և «ռուսամետներին», ապա դա նույն երևույթն է` տարբեր գարշոկներում:

Զորի Բալայանը, որն, ի դեպ, Արցախի հերոս է, հրապարակավ հրաժարվում է նույն Արցախի և ամբողջ Հայաստանի ինքնիշխանությունից: Մի՞թե կա ավելի մեծ նվեր ռուսական կայսերապաշտ շրջանակների համար:

Ի՞նչ ընկեր, կապիտալիզմի ժամանակ ընկեր չի լինում։ Ընկեր կար Սովետական Միության ժամանակ, էսօր ընկեր չկա՛. էսօր սա՛ղ թալանչիներ են։

Սերժ Սարգսյանը փորձում է տնտեսական դաշտը գերկենտրոնացնել և առավելագույնս իր ազդեցության տակ պահել: Բնականաբար, քաղաքական մրցակցության մասին ևս խոսք լինել չի կարող։

Դժվար թե հարկ լինի որևէ մեկին բացատրելու, որ այսօր Հայաստանի առջև ծառացած բոլոր վտանգները, այդ թվում՝ ինքնիշխանության վտանգումը, արդյունք են բացառապես Սերժ Սարգսյանի ռեժիմի հանցավոր կառավարման:

Մենք տեսնում ենք, թե ինչ վիճակում է երկիրը. մարդասպան են բաց թողնում, քաղաքապետարանը միլիարդներ է աշխատում, օֆշոր են անում...

Կալանքը որպես խափանման միջոց կիրառելը շատ արատավոր և չարաբաստիկ երևույթ է մեր հանրապետությունում։

Իշխանափոխության համար համապատասխան ուժերը պետք է գիտակցեն, որ անհրաժեշտ է կոնսոլիդացվել և ճանապարահային քարտեզ ձևավորել այդ իշխանափոխության համար։

Ճնշումները հետևանք են Հայաստանի իշխանությունների անսկզբունքայնության, որի պատճառը, իհարկե, ոչ լեգիտիմ լինելն է:

Վերարտադրության հարցը կապված է իշխանության անձնական անվտանգության հետ և միշտ առաջին պլանում է լինելու։