Կորյուն Մանուկյան. «ԲՀԿ–ում ճիշտ կանեին՝ հրաժարվեին Սերժ Սարգսյանի ռեվերանսներից, քանզի ավելի ուժեղ հակաքարոզչություն, քան բոլոր առումներով ձախողված նախագահից սատարված քաղաքապետի կամ գյուղապետի թեկնածու ունենալն է, հնարավոր չէ պատկերացնել։ Այդ մասին, թերևս, գիտի նաև ՀՀԿ առաջնորդը և որոշել է ա՛յդ ձևով պայքարել ԲՀԿ–ի դեմ ու վերջին վնասը տալ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Նախագահական նստավայրն այժմ դարձել է «մուտիլովկաների» արտադրության ու տարածման ֆաբրիկա։ Ստեղծվել կամ գնվել են բազմաթիվ լրատվամիջոցներ, որոնց առջև խնդիր է դրված պղտորել հանրային մթնոլորտն ու կեղտոտել ամենքին ու ամեն ինչ, որպեսզի այդ կեղտի մեջ Սերժ Սարգսյանի, Տիգրան Սարգսյանի ու մյուսների կեղտոտվածությունը չերևա»։

Կորյուն Մանուկյան. «3.000 դրամն այն գինն է, որն իշխանությունը լրացուցիչ կարգով պահանջում է դրսում փող աշխատող հայերից։ Այսինքն՝ «Հայկական աշխարհի» գինը 3.000 դրամ է։ Երևի այս նորամուծությունն ի նկատի ուներ Սերժ Սարգսյանը, երբ ԱԺ ընտրությունների ժամանակ միայնակ բեմի վրա կանգնած անընդհատ կրկնում էր «Հավատա՛նք, որ փոխենք»»։

Կորյուն Մանուկյան. «Հայ «թունդ արևմտամետների» վերջին հանգրվանը միշտ էլ, պատկերավոր ասած, ռուսների հետույքն է եղել։ Դա լավագույն դեպքում։ Իսկ ընդհանրապես, ռուսամետությամբ կամ արևմտամետությամբ առաջնորդվողները վերջում դառնում են Նժդեհի դիպուկ ձևակերպմամբ՝ թրքաբոլշևիկներ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժն ուզում է միակ օլիգարխը լինել ու այդ իսկ պատճառով իրեն կից գործող երիտօլիգարխիայի միջոցով կեղծ թիրախներ է ստեղծում ու փորձում մոլորեցնել հանրությանը և վերարտադրվել։ Այդ գործում, ի դեպ, իշխանություններին սատարում են որոշ «քաղաքացիական ակտիվիստներ», որոնք, ասենք, «Մենք ենք այս գյուղի տերը», «Փրկենք Թոխմախի պուրակը» կամ «Թոխմախը մերն է» տիպի անվանումներով «հուժկու» նախաձեռնությունների միջոցով փոթորիկներ են սարքում»։

Կորյուն Մանուկյան. «Շատերն են փորձում գտնել այն հարցի պատասխանը, թե ի՞նչ իմաստ ունի տարվա մեջ մի քանի անգամ մեռելոցներ հայտարարելը և ի՞նչ են ուզում դրանով ասել իշխանությունները։ Ընկերներիցս մեկն իր մեկնաբանությունը ներկայացրեց այս թեմայով»։

Կորյուն Մանուկյան. «ՀԱՕԿ ղեկավարի պաշտոնը հավերժ չէ, և Ծառուկյանը մի օր կարող է այն թողնել, բայց երբ այդ մասին խոսում են Հայաստանի ներքին ու արտաքին քաղաքականությունը, տնտեսական ու սոցիալական ոլորտներն ամբողջությամբ տապալած Սերժ Սարգսյանի ոչ պաշտոնական մամլո խոսնակները և հրաժարական պահանջում, դա արդեն զավեշտ է։ Ով ով, բայց Սերժն ու իր թիմն առաջինը պետք է հրաժարական տան՝ իրենց ոլորտներում խայտառակ արդյունքներ ապահովելու համար»։

Կորյուն Մանուկյան. «Չգիտեմ, թե ինչպես են իրենց աշխատանքները պլանավորում «Երևան ջուր» ընկերությունում, բայց ճիշտ կլինի, որ մարդկանց անհանգստություն չպատճառեն։ Եթե թեժ ամռանը բնակիչները պետք է զրկված լինեն ջրից, ապա ու՞մ է պետք այդպիսի ծառայությունը։ Ջրի վարձերը գանձելիս ընկերությունը շատ հետևողական է, հետևաբար՝ նույն հետևողականությունը պետք է ցուցաբերի նաև սպառողներին գոհացնելու հարցում»։

Կորյուն Մանուկյան. «Երբ «Սերժ ամենակարողի» միֆը և «Սերժը չարյաց փոքրագույնն է» կոդը տարածում են դավիթշահնազարյանները, արամզավենիչները, «լիբերալ» կենտրոնների մյուս ջատագովները կամ նրանց հավասարեցված անձինք, ապա դա հասկանալի է. մարդիկ «ի պաշտոնե» դրանով պետք է զբաղվեն։ Իսկ երբ մարդն անկեղծորեն չի ընդունում այս իշխանությանը, բայց նույն անկեղծությամբ համոզված է, որ Սերժը վերարտադրվելու է, ապա նա ակամայից վերածվում է իշխանության քարոզչամեքենայի գործիքի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հաշվի առնելով Կոմկուսի փորձն ու ոչ վաղ անցյալի պատմությունը, ինչպես նաև ՀՀԿ–ի ներսում ստեղծված գաղջ մթնոլորտը և Սերժ Սարգսյանի կառավարման ձևը՝ կարող ենք պնդել, որ ՀՀ նախագահի մոտ կան գորբաչովիզմի սինդրոմներ։ Ուստի՝ պետք է ամեն ինչ անել, որ ՀՀԿ–ի փլուզումը և Սերժ Սարգսյանի գորբաչովությունը չհանգեցնեն ՀՀ–ի փլուզման»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հետաքրքիրն այն է, որ ուրիշների վիճակը տեսնելուց հետո էլ Սերժի յուրաքանչյուր նոր հաճախորդի թվում է, թե ինքը կարող է «պլստալ» և չարժանանալ ախքադհոլային ճակատագրի, բայց ստացվում է ինչպես միշտ»։

Կորյուն Մանուկյան. «Տեսնես Արևմուտքում գիտե՞ն, որ իրենք պաշտպանում են Սերժ Սարգսյանին և գիտե՞ն արդյոք, որ Հայաստանում արևմտամետ գործիչների շարքին է դասվում նաև ռուսական ծագում ունեցող բառով՝ «Պալաչ» մականունով Արթուր Հարությունյանը։ Նախագահականում այս թերությունը պետք է շտկեն ու այնպես անեն, որ «Պալաչի» մականունը հնչի անգլերենով և դառնա «Executioner» կամ «Punisher»: Այ ա՛յդ դեպքում արդեն որևէ մեկի մոտ կասկածի տեղ անգամ չի մնա, որ «Պալաչն» ու իր «վկաները» լրիվ արևմտամետ գործիչներ են»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ե՛վ դեմոկրատական, և՛ ավտորիտար երկրներում իշխանության պահպանման լավագույն տարբերակ է համարվում պետության ու իշխանության շահերի համընկնումը։ Երջանիկ են կառավարում բոլոր այն իշխանությունները, որոնք կարողանում են իրենց շահերը ներդաշնակեցնել պետության և հանրության շահերի հետ։ Պետության ու քաղաքացիների գլխին պատուհաս են դառնում այն իշխանությունները, որոնց շահերը հակադրվում են հանրային շահերի հետ։ Ս. Սարգսյանինը երկրորդ դեպքն է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Մեր երկրում տիրող իրավիճակը հետևանք է կլանաօլիգարխիկ համակարգի։ Այդ համակարգը գլխավորում են Հայաստանի թիվ մեկ օլիգարխ Սերժ Սարգսյանն ու իրեն կից գործող քաղաքատնտեսական օլիգարխիան՝ վարչապետը, երիտօլիգարխիան և մեկ–երկու գործարար, ովքեր Սարգսյանի անմիջական շրջապատն են ներկայացնում, մասնավորապես՝ Բարսեղ Բեգլարյանը՝ «Ֆլեշի» սեփականատերը»։

Կորյուն Մանուկյան. «2013–ի նախագահական ընտրությունների առանձնահատկություններից մեկը կլինի այն, որ ՀՀԿ ղեկավարը չի ունենա կողքից «դհոլություն» անող մեկը, ով «ընդդիմադիր» դիրքերից կքննադատի իշխանության թեկնածուի հիմնական մրցակցին ու կփորձի մոլերեցնել ընտրողների մի մասին։ Խոսքն, իհարկե, այն մասին չէ, որ այժմ գեղամյանների պակաս կա։ Դրանք լիքն են, բայց վաղուց բացահայտված են ու չեն ձգում «դհոլի» դերին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Վերջին օրերին բավական ակտիվորեն քննարկվում է Շուշիի ազատագրման թեման, ավելի ճիշտ՝ ազատագրման գործում այս կամ այն գործչի մասնակցության ու չմասնակցության, դրական ու բացասական դերի մասին։ Փորձեմ միջամտել այդ բանավեճ կոչվածին, բայց ոչ թե պատերի տակ լսած խոսակցություններին հղում անելով, այլ...»։

Կորյուն Մանուկյան. «Պատկերացնել կարելի թե, որքան լրատվամիջոց ու լրագրող է հայտնվելու «Սերժի պուրակում», երբ պարզ դառնա, որ ՀՀԿ ղեկավարը սեփական «դաբրոյով» պարտվել է նախագահական ընտրություններում։ Այդ դեպքում Հայաստանում գործազուրկների քանակը կավելա մի 100-150 հոգով, բայց փոխարենը հազարավոր և նույնիսկ տասնյակ հազարավոր նոր աշխատատեղեր կբացվեն»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանը «հետո»–ի կողմնակից է, իսկ երիտօլիգարխիան՝ «հիմա»–ի։ Երկուսն էլ, սակայն, կողմ են «մեկ օլիգարխի տնտեսությանը»։ Այլ հարց է, որ Սերժն իրեն է տեսնում «մեկ օլիգարխի» դերում, իսկ երիտօլիգարխիայի ղեկավարը՝ իրեն»։