Կորյուն Մանուկյան. «Օբամայի մորքուրի մարդը, ասում են, Բաքվում Ռամիլ Սաֆարովի հարևանի ավտոտնակում «խադավիկություն» է արել ու ձեռքի հետ էլ «ժեշտանչիության» գործով զբաղվել։ Տեսնես ի՞նչ կարող են ասել այս մասով «անկախ» և «քաղաքացիական» լրատվամիջոցները»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժի «նախաձեռնողականությունը» վերջում միշտ ավարտվում է նեղացկոտությամբ և «հայրենասիրութամբ»։ Սկզբում նա նեղանում է, որ իրեն «քցել» է այս կամ այն պետությունը (Թուրքիան, ԵՄ–ն, ԱՄՆ–ը, Հունգարիան և այլն), իսկ հետո դեմքի լուրջ արտահայտությամբ սկսում է «հայրենասիրություն» խաղալ»։

Կորյուն Մանուկյան. «Մինչ Սերժ Սարգսյանն ու իր թիմակիցները զբաղված են «նախաձեռնողական» որակված արտաքին քաղաքականության գովերգմամբ և արամզավենիչներով ու դավիթշահնազարյաններով ներքաղաքական թատրոնների բեմադրմամբ, ադրբեջանական դիվանագիտությունը հերթական ապտակը հասցրեց մեզ։ ՀՀ իշխանությունների «նախաձեռնողականությունը» և սրան–նրան քծնելու քաղաքականությունը տվեց իր արդյունքները»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Այն որ Սերժի օրոք Հայաստանը ինքնանվաստացման գնով սիլի–բիլի է անում Արևմուտքի հետ (ինչպես նաև՝ Ռուսաստանի և Թուրքիայի հետ), փաստ է։ Բայց այդ փաստը չի նշանակում, որ Սերժը արևմտամետ է և հետևաբար՝ նաև ժողովրդավար։ Արևմուտքը եթե շոյում էլ է այս իշխանության գլուխը, ապա միայն օգտագործելու նպատակով։ Այդպես Արևմուտքը շոյում էր նաև Գորբաչովի, Մուբարաքի ու նրանց նմանների գլուխները։ Հետո ի՞նչ»։

Կորյուն Մանուկյան. «Երկրի նախագահի պաշտոնում գտնվող մարդը հրապարակավ արտագաղթ է քարոզում, իսկ ոմանք էլ մտածում են, թե արտագաղթի գաղափարախոսը Տիգրան Սարգսյանն է, ով ուրախանում է, երբ մարդիկ Հայաստանում մնալու և հեղափոխություն անելու փոխարեն լքում են երկիրը։ Տիգրան Սարգսյանն ընդամենը գործիքի ֆունկցիա է կատարում «Հայկական աշխարհի» համալրման մասով։ Արտագաղթի գլխավոր պատասխանատուն Սերժ Սարգսյանն է»։

Կորյուն Մանուկյան. «Ուշագրավն այն է, որ «բարեշրջումների» հետևանքով «Հայկական աշխարհ» են մեկնում նաև ՀՀԿ–ական պաշտոնյաները։ Այսպես, Սևանի դեռևս գործող քաղաքապետը կայքերից մեկին տված հարցազրույցում ասել է, թե ինքն այլևս չի ուզում քաղաքապետ լինել ու որոշել է մեկնել Ռուսաստան՝ բիզնես դնելու»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Թեև 1–ին և 2–րդ նախագահները շատ հարցերում իրարից խիստ տարբերվող աշխարհայացք ու գաղափարներ ունեն, սակայն մամուլի հարցում նրանք իրար շատ նման են։ Երկուսն էլ սիրում են դաշտը բաժանել սևի ու սպիտակի, և գերադասում են ընդդիմախոսի դեմ կիրառել կոշտ մեթոդներ։ Այլ է վիճակը Սերժ Սարգսյանի պարագայում։ ՀՀԿ ղեկավարը պարզապես հաճախորդացնում է այն լրատվամիջոցներին, որոնք «սրտից» թույլ են դուրս գալիս»։

Կորյուն Մանուկյան. «Վարչապետի հնարավոր պաշտոնանկության մասին հերթական անգամ տեղեկացնելիս «անկախ» լրատվամիջոցները, որպես կանոն, նշում են, թե Տիգրանին ուզում է հեռացնել Ռուսաստանը, քանի որ նա Արևմուտքի «մարդն» է։ Դրանով, թերևս, փորձում են Տիգրան Սարգսյանին մասշտաբային դեմք սարքել՝ անկախ իրենցից բացահայտելով սեփական ստրկամտությունն ու կոմպլեքսավորվածությունը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ճիշտ է, Տիգրան Սարգսյանը պատասխանատվություն է կրում տնտեսական քաղաքականության համար, բայց ստեղծված իրավիճակի գլխավոր պատասխանատուն Սերժ Սարգսյանն է, և եթե ձախողման համար պետք է հեռանա Տ. Սարգսյանը, ապա ինչու՞ պետք է երկրի նախագահի պաշտոնում մնա ՀՀԿ ղեկավարը»։

Կորյուն Մանուկյան. «Խորհրդարանական ընտրություններից առաջ միասնական ցուցակ պարտադրել չհաջողվեց։ Չհաջողվեց նաև ԲՀԿ–ին կոալիցիայի անդամ դարձնելը։ Հիմա էլ սկսել են տարածել, թե իբր Ծառուկյանը նախագահական ընտրությունների ժամանակ Սերժ Սարգսյանի թեկնածությունն է պաշտպանելու և դրա դիմաց պահանջում է կառավարության 30 տոկոսն ու վարչապետի աթոռը։ Ինչ էլ մտքի թռիչք ունեն տնաշենները՝ 30 տոկոս»։

Կորյուն Մանուկյան. «Իշխանությունը հերթական մեսիջն է ուղարկում ժողովրդին ու բոլոր քաղաքական ուժերին առ այն, որ ինքն ամեն գնով ուզում է վերարտադրվել։ Փաստորեն, իշխանափոխության և դրական փոփոխությունների միակ ճանապարհը թողնում են ուժեղ կամ թույլ ցնցումների ճանապարհը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Իշխանափոխության կողմնակիցները պետք է ունենան այն ճանապարհային քարտեզը, որը մեզ «Ա» կետից «Բ» կետ կհասցնի հայտարարվելիք կոնկրետ ժամանակահատվածում։ Այսինքն՝ ընտրողին պետք է երկու քայլանի կոմբինացիա առաջարկել՝ «Իշխանափոխություն+բարեփոխում» տարբերակով»։

Կորյուն Մանուկյան. «Սերժ Սարգսյանը մեկուսացվել կամ ավելի ճիշտ՝ ինքնամեկուսացվել է ժողովրդից, քանզի ոչինչ չունի առաջարկելու, իսկ ինչ էլ առաջարկում էր՝ «բլեֆ» դուրս եկավ։ Դա է պատճառը, որ Բաղրամյան 26–ը վերածվել է խառնակչություն արտադրող գործարանի և օգտագործելով ձեռքի տակ եղած գործիքնեին՝ փորձում է իշխել»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Տ. Մարգարյանը հարմար ֆիգուր է դարձել նախագահականի համար։ Նրան «փչացնելու» հաշվին տարատեսակ PR–ակցիաներ են իրականացվում։ Ամենավառ օրինակը Մաշտոցի պուրակն էր։ Տարոնը համառորեն անում էր այն, ինչ թելադրվում էր Բաղրամյան 26–ից, իսկ հետո նույն Բաղրամյան 26–ից եկան ու ասեցին, թե Տարո՛ն ջան, սիրու՛ն չի։ Տարոն ջանն էլ, թե հարց չկա, պարո՛ն նախագահ, ձև կգտնենք»։

Կորյուն Մանուկյան. «Ուշագրավն այն է, որ Ռ. Մելքոնյանը օրվա միևնույն ժամին հասցնում է հա՛մ մարդկանց քաշքշել, հա՛մ «Սերժի՛կ, հեռացի՛ր» կոչերից գրգռվել, հա՛մ «ֆեյսբուքում» «ստատուսներ» գրել ու մասնակցել քննարկումներին՝ բարոյախրատական իր ձևակերպումներով, այսինքն՝ ամենահաս փոխոստիկանապետը մոտավորապես անում է այն, ինչ հայտնի ֆոտոլրագրող Գագիկ Շաշմյանը, ով միևնույն օրվա միևնույն պահին հասցնում է ներկա գտնվել, ասենք, Լոռվա մարզում և Երևան քաղաքում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ռուբե՛ն ջան, ճիշտ ես, շուխուռը շատ ա։ Արի սենց անենք՝ դու հիմա հայտարարի, որ հրաժարվում ես մանդատից, իսկ հետո հենց շուխուռը մարի՝ հետ կֆռռացնենք ամեն ինչ ու կհամոզվես, որ մեր կողմից ոչ մի մուտիլովկա չկա, իսկ էն որ թերթերն ու կայքերը գրում են, թե ես պատժում եմ քեզ, որտեվ դու օլիգարխ ես, էտ ընդամենը ժողովրդի աչքին թոզփչոցի ա։ Մենք դրա ձևերը գիտենք։ Դու արխային կաց։ Բա մենք ո՞ր օրվա ընկերներն ենք, որ կակոյ նիբուծ սպանության համար քեզ փուռը տանք։ Մենք մարտի 1–ով անցած տղերք ենք ա՛յ ցավդ տանեմ, էս շուխուռն ի՞նչ ա»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Եթե ոմանք համառորեն ուզում են Սերժ Սարգսյանին տեսնել որպես արևմտամետ գործիչ, ապա նմանատիպ արևմտամետ գործիչներ պատմությունը տեսել է։ Այդպիսին էին, օրինակ, ՍՍՀՄ առաջին ու վերջին նախագահ Գորբաչովը և Լիբիական հեղափոխության առաջնորդ Քադաֆին։ Գորբաչովի «արևմտամետությունն» ավարտվեց նրանով, որ իր ղեկավարած երկիրը վերացավ, իսկ Քադաֆիին փողոցում ինքնադատաստանի ենթարկեցին (ի դեպ, Արևմուտքի գործուն աջակցությամբ)։»

Կորյուն Մանուկյան. «Եթե, օրինակ, պուտանկեն «գործի» ժամանակ օգտագործում է «յես, յես, իտս ֆանտաստիկ...» նախադասությունը, ապա նա «արևմտամետ» է համարվում ու սիրելի դառնում սերժահպատակների համար, իսկ եթե պուտանկեն նախընտրում է «նու տի դայոշ...» տարբերակը, ապա նույն սերժահպատակներն ու նրանց հավասարեցված «քաղաքացիականները» գրգռվում են «ռուսամետության» այդ դրսևորումից՝ այդտեղից բխող բոլոր հետևանքներով հանդերձ»։