Խնդիրն այն չէ, որ Հովիկ Աբրահամյանն արժանի չէ քննադատության։ Իհա՛րկե արժանի է, և դա մենք անում ենք։ Բայց երբ քննադատությունն արվում է Սերժ Սարգսյանի կրնկի տակ գտնվող լրատվամիջոցներով, մթնոլորտը դառնում է գաղջ։

Ողջ տարին լիքը բողոք ու դժգոհություն՝ ՀՀԿ-ական տնօրենների սաստող հայացքի ներքո:

Սցենարում ընդգրկված կլինեն հեռացողների ձեռքբերումները, ինչը պետք է երևացող լինի։ Սեղաններին դրված կլինի «Լուս աստղ», տարածքում տեղադրված կլինեն արագաչափ սարքեր, կլինեն կարմիր գծանմուշներ ... Կընթերցվի Աբդուլլա Գյուլի «sms»–ը Սերժ Սարգսյանին։

Հովիկ Աբրահամյանը հայտնվել է մի վիճակում, երբ չի վայելում Սերժ Սարգսյանի աջակցությունը և ստիպված է անընդհատ ապացուցել, որ սիրում է։ Բայց որքան նա ապացուցում է իր սերն առ Բաղրամյան 26, այնքան թուլացնում է սեփական դիրքերը։

Եթե այս կառավարությունը քափ ու քրտինքի մեջ մտած փորձի սահմանադրական փոփոխությունների «նաղլն» անել, ապա Սերժ Սարգսյանի փաթեթի մեջ կհայտնվի ու փաթեթային լուծման կարժանանա։

Վերջապես նա եկավ, ու բոլորը այնպես վրա տվեցին, որ Ազնավուրն ուղղակի փախավ: Մի խոսքով, մի քանի րոպե միայն հասցրինք նրան տեսնել: Պարզապես սարսափած էր, աչքերը վախից չռվել էին ու ավելի խոշորացել ու այդ սարսափահար տեսքով էլ շտապ հեռացավ...

Հայաստանն ինքնիշխան պետություն է։ Առայժմ՝ այո։ Բայց այսպես շարունակվելու դեպքում Հայաստանը նույնքան ինքնիշխան կլինի, որքան ինքնիշխան են ԱԺ–ում ՀՀԿ–ական կոճակ սեղմողները Բաղրամյան 26–ի ձեռքում։

Սերժ Սարգսյանը Լիսկային դե ֆակտո վերադարձնում է մարզպետի ու տեղական նշանակության «նայողի» կարգավիճակը։

Նրանց, ովքեր ոգևորված են Նիկոլ Փաշինյանի «թունդ ընդդիմադիր» ելույթից, խորհուրդ կտանք նայել Արտաշես Գեղամյանի համանման ելույթները մինչև ՀՀԿ համամասնական ցուցակում հայտնվելը։

Նիկոլը հաստատ չէր «մոռանա» նաեւ ասել, որ թիվ մեկ «կոռուպցիոները» «Վերջի բոլշեւիկն» է: Բայց դե, Շմայսը կտրեց մտքի թելը:

«Վերջի բոլշևիկի» գաղափարախոսությունը փողն է։ Նա Կառլ Մարքսի հայտնի՝ «փող–ապրանք–փո՛ղ» բանաձևը դարձրել է իրեն հոգեհարազատ «Փող–իշխանություն–փո՛ղ» և այդ կարգախոսով էլ կառավարում է։

ՀՀԿ պատգամավորական խմբակցությունը հավաքվել է Նոյի տապանի «բնակիչների» սկզբունքով. ամեն մի տեսակից զույգերով կա։ Ճիշտ է, նրանք չեն բազմանում, բայց ապահովում են «ներկայացուցչականությունը»։

Սիլիկոնե կրծքերի և արհեստական իշխանության միջև տարբերություն, ըստ էության, չկա։ Երկուսն էլ ժամանակի ընթացքում տձևանում են, երկուսի պիտանելիության ժամկետը խոստացվածից շուտ է ավարտվում։

Ի՞նչ երաշխիք, որ «Նոր» կառավարությունը, Սերժ Սարգսյանի «խստապահանջ» հայացքի ներքո գործելով, կարող է ինչ-որ դրական արդյունքներ արձանագրել: Երաշխիք չկա:

«Վերնիսաժում» տեղի ունեցած ցավալի միջադեպը մեծ ուրախություն է պարգևել «անկախ» լրատվամիջոցներին ու նրանց տերերին։ Պատճառն այն է, որ հնարավորություն է ստեղծվել «չերեզ» ԲՀԿ–ական պատգամավորի փեսա՝ «բոչկա» գլորել ԲՀԿ–ի ուղղությամբ։

Իշխանությունը բոլոր մահացու մեղքերն այն աստիճան վերցրեց իր վրա, որ շարքային քաղաքացուն մեղքի ոչ մի բաժին չմնաց, բացի մեկից։

Կառավարության ծրագիրը տիգրանսարգսյանականից տարբերվում է միայն «նյուվասյուկիստական» բլեֆների բացակայությամբ, ինչն, անշու՛շտ, առաջընթաց է, սակայն, ինչպես Սերժ Սարգսյանի տատը կասեր, մենք դրա՞ համար էինք հավաքվել։

Եթե Ջավադյանը կրկին ներկայացվում է ԱԺ–ին, ապա դա նշանակում է, որ Սերժ Սարգսյանը խրախուսում է փոխարժեքային «աֆյորան»։