Հայաստանի գործող իշխանության՝ վերջին տարիներին արված հայտարություններից յուրաքանչյուրը միանշանակ կարող է դառնալ «Աշխարհի ամենակարճ անեկդոտը» մրցույթի հաղթող։

Խոպանչի Արշակը «անկախ» մամուլի կողմից կարող է ՌԴ–ում աշխատող ծպտյալ արևմտամետ ներկայացվել, ինչն էլ «գաղափարական» կդարձնի ԵՏՄ–ին կողմ քվեարկած Արամ Մանուկյանի դեմ հարձակումը։

Աղմկող թուրքագետները, պատմաբանները, ազգագրագետները, փորձագետները եւ ֆեյսբուքյան վիրտուալ «վրիժառուները», որ վերջին օրերին ստատուսներով «մորթում» էին թուրքերին, մի՞թե անցած տարիներին Հայաստանում չեն ապրել:

Այսօր Հայաստանի բնակչության բացարձակ մեծամասնության և գործող իշխանության միջև հարաբերությունները իսկապես լարված են: Այլ կերպ չէր էլ կարող լինել՝ խորացող աղքատություն, մեծացող սոցիալական անարդարություն և այլն, և այլն…

Այն մարդը, ում ոստիկանությունը հիմա ներկայացնում է որպես Ա. Մանուկյանին հարվածող, հայտարարել է, թե «հայրենասիրական ապտակ» է տվել։ Ասել է թե՝ Սերժ Սարգսյանը նույնացվում է հայրենիքի հետ։

Սերժ Սարգսյանը խրախուսել ու առաջ է քաշել այնպիսի կրթված պետական գործչի, ինչպիսին Սուրիկ Խաչատրյանն է (Լիսկա), այնպիսի կիրթ պաշտոնյայի, ինչպիսին Լեւոն Երանոսյանն է, այնպիսի կիրթ քաղաքական գործչի, ինչպիսին Առաքել Մովսիսյանն է:

Ձևական այդ նկատողությանը հաստատ հետևել է «Դու պրոբլեմ չունես» ոգեշնչումը։ Հակառակ դեպքում Երանոսյանը հերթական սպառնալիքը չէր հնչեցնի։

Հասկանալով, որ այլևս ռեսուրս չի մնացել («Գեբելսյան» քարոզչամեքենայի «մուտիտներով» հեռու չես գնա), Բաղրամյան 26–ում որոշել են դիմել ուժային մեթոդների՝ ներգրավելով ոստիկանությանը։

Հայաստանում, կարելի է ասել, ոչ թե ֆիքսված կամ լողացող փոխարժեքային քաղաքականություն է, և ըստ այդմ էլ՝ դրամի փոխարժեք է որոշվում, այլ հստակ փոխարժեք չկա։

Քանի՞ ոչխար կա Հայաստանում, որ մտածի, թե բռնություններն «Ալ Քաիդայի», Պուտինի կամ «չար ուժերի» ձեռքի գործն են։

Քանի դեռ Երանոսյանը չի հեռացվել ոստիկանությունից, ու նրա դեմ քրեական գործ չի հարուցվել, վերջին օրերի բռնությունների թիվ մեկ պատասխանատուներն են դառնում Ս. Սարգսյանն ու Վլ. Գասպարյանը։

Քաղաքական բռնությունն ունի պատվիրատու, հովանավոր։

Սերժ Սարգսյանի համար Արտաշես Գեղամյանն առնվազն Զբիգնյեւ Բժեժինսկին է, իսկ Նունե Եսայանը՝ Մարիա Կալասը:

Գոթական ոճով գրված ժողովածուն լցված է գաղջի բուրմունքով։ Գիրքը հագեցած է տարբեր ժամանակների քաղաքական գործիչների, փիլիսոփաների մտքերից մեջբերումներով։ Միայն Աստվածաշնչից մեջբերումները կազմում են ժողովածուի 2/3-ը։

Այսօր, մարտի դաշտից դուրս, ծեծի ենթարկվելու հետեւանքով թե ինչքան արյուն են թափել, Սերժ Սարգսյանին չի հետաքրքրում:

Այս ամենը ճակատագրի դաժան հեգնանքի տպավորություն է թողնում, քանզի Ցեղասպանության զոհերի գույքը ևս բռնագանձվել է, բայց թուրքական պետական ինստիտուտների կողմից:

Բոլորը գիտեն Հայաստանի՝ ԵՏՄ–ին անդամակցելու միակ որոշում կայացնողին ու Հայաստանի ձախողված արտաքին քաղաքականության նախաձեռնողին, բայց շարունակում են այլ մեղավորներ փնտրել։

ԴԱՀԿ աշխատողների երդման արարողությունը շատ խորհրդանշական է։ Նրանք ցեղասպանվածներին հարգանքի տուրք են մատուցում, իսկ ողջերին՝ հարկադրանքի «տուրք»։