Քանի որ Սերժ Սարգսյանին հայհոյողներ չեղան, Երանոսյանը ոչ մեկի ականջը չկտրեց: Փոխարենը՝ լուռ հետեւում էր, թե ինչպես էին ոմանք ջանում հակառուսական «լադի» վրա պահել ցուցարարներին:

Գյումրիի դեպքերը հերթական անգամ ցույց տվեցին՝ Հայաստանի իշխանությունները չկան։ Դե յուրե, դե ֆակտո, դե «գաղջո» ... չկան։ Հարսանիքներին՝ կան, քեֆերին, թաղումներին՝ կան, Գեղամյանի գրքի շնորհանդեսին՝ կան... Ու վերջ։

Հին ու «բարի» ավանդույթի համաձայն՝ Սերժ Սարգսյանն անհետացել է։ Այնպես, ինչպես միշտ։

Ինչ–որ անտեսանելի ձեռք և տեսանելի քարոզիչներ Գյումրիում սադրանք և բախումներ սարքեցին։ Ընդ որում՝ ակնհայտորեն կեղծ օրակարգ շրջանառության մեջ դնելով։

Կրկնակի վիժվածք ու տականք են բոլոր նրանք, ովքեր փորձում են այս ողբերգության ու սգի գնով դիվիդենտներ հավաքել և իրենց հին «նաղլն» անել՝ ծառայելով «արևմտամետ» Սերժ Սարգսյանին։

Այնտեղ, որտեղ հնարավոր էր լղոզել իրավագիտությամբ, Կոստանյանը դեմագոգիկ ոճով արեց հնարավորինը։ Կոնկրետ հարցերին ոչ մի կոնկրետ պատասխան չտրվեց։

Հարց է առաջանում՝ մի գիշերվա մեջ ի՞նչ փոխվեց, որ որոշեցին հանցագործին չհանձնել այն պետությանը, որի քաղաքացին է նա: Գուցե սկզբում կարդացել են ՌԴ սահմանադրությունը, հետո միայն հիշել են ՀՀ սահմանադրության մասի՞ն:

Պատմությունը դաժանաբար կրկնվելու հատկություն ունի, բայց չի կարելի դա թույլ տալ։ Մենք մի անգամ պետություն ենք կորցրել ու մի անգամ էլ կարող էինք Ղարաբաղը կորցնել։

Հայաստանի գործող իշխանությունը ոչնչի տեր չի, բացի տոկոսներ խփելուց։ Իսկ ահա Հայաստանի քաղաքացիները պաշտպանված չեն ներսում և դրսում։

Սարգսյանի հրավիրած «սելեկտորային խորհրդակցությունը» զրո արդյունք է ունեցել:

Պերմյակովի հայտնաբերումից հետո ավելի շատ հարցեր առաջացան, և ավելի շատ մշուշապատվեց դեպքը, քան մինչ նրան հայտնաբերելը։

«Շառլի Էբդոյի» խմբագրակազմի վրա կրակելու հրամանն արձակվել է ռեալ պոլիտիկի շրջանակներում։ «Ալլահ աքբար» գոռացող մարդասպաններն ընդամենն այդ հրամանն են կատարել։

Հիմա ՄԻԵԴ-ի դատավորի պաշտոնում Հայաստանի Հանրապետության կողմից առաջադրվող թեկնածուների ընտրության նոր մրցույթ անցկացնելու անհրաժեշտություն է առաջացել:

Գործող իշխանությունը ցանկանում է սահմանադրական փոփոխությունների միջոցով վերարտադրվել։ Դա կանխելու միակ ճանապարհը քաղաքական եղանակով դրա դեմն առնելն է։

Միգուցե Սերժ Սարգսյանն իր անմիջական շրջապատի համար հաջողակ է, բայց դրանից Հայաստանին ի՞նչ։

Իսլամական աշխարհը, որը պայմանականորեն Մերձավոր Արեւելքն է, պետականության կառուցման գործում հետ է մնում Արեւմուտքից, ինչը խոր ճեղք է գոյացրել երկուսի միջեւ:

«Ալֆոնս» կամ «դինամո» իշխանության պարագայում խնդիրը լրիվ այլ է: Երևույթն այս լրջագույն սպառնալիք է ցանկացած պետության համար:

Վարկով կամ պարտքով նշած տոնը, ամեն դեպքում, մի տեսակ արհեստական է դառնում: