Սերժ Սարգսյանի նախագահ աշխատելու տարիներին միայն անկումներ չեն գրանցվել։ Եղել է նաև աճ, այն էլ՝ կտրուկ։ Աճել են արտագաղթը, աղքատությունը, կապիտալի արտահոսքը և այլն։

Խառը զանգվածն ու մսակույտը լավ ծեծում եք, ավելացնում եք արյուն ու ֆորմալին և մի 10 տարի պահում եք։ Այդ ընթացքում զանգվածի վրա պարբերաբար ավելացնում եք նեխած հաճախորդի մի քանի գլուխ...

ՀՀԿ ղեկավարին փրկելու և նրա հետքերը մաքրելու գործում ներգրավվել են դաշնակցականներից մինչև «անկախ» մամուլի միջոցներ, որոնք փրփուրները բերաններին համոզում են, որ Սերժ Սարգսյանն անտեղյակ է եղել դոլար–դրամ կտրուկ տատանումներից։

Երեկվանից համացանցում սկսված անզուսպ քրքիջն ու միաժամանակ ամոթի զգացման ցույցերը նույն թափով շարունակվում են: Զարմանալիորեն նախագահական պալատի «ֆեյքերը» դեռ շարունակում են լռել:

Սերժ Սարգսյանը լուռ է։ Նրա փոխարեն խոսում և ցուցադրում են «անկախ» լրատվամիջոցները։

Սերժ Սարգսյանը դրսում ասելիք չունի։ Նույնն էլ ներսում է։ Ի՞նչ ասի, երբ ամեն ինչ պարզից էլ պարզ է։

ՀՅԴ–ն վաղուց է կոալիցիա կազմել իշխանության, ավելի կոնկրետ՝ Սերժ Սարգսյանի հետ (հենց Սերժ Սարգսյանի, այլ ոչ թե ՀՀԿ–ի)՝ մանրամեծածախ տարբերակով առաջարկելով իր ծառայությունները։

Հավերժ երիտհանրապետական Ավագյանը նախագահականի գրանտները պետք է մսխի միայն անշառ և խիստ «հայրենասիրական» ակցիաների վրա:

Ասում են՝ ինչպես տարին դիմավորես, այնպես էլ այն կանցնի։

Իսկ ինչի՞ համար են պատասխանատու Սերժ Սարգսյանը եւ իշխող ուժը:

Միակ ռացիոնալ տարբերակը մնում է անվտանգ ու անցնցում իշխանափոխության պատրաստվելը։ Դա ձեռնտու է բոլորին, այդ թվում ու նախևառաջ Սերժ Սարգսյանին։

2008թ. նախագահական ընտրությունների ժամանակ գեներալ Մանվել Գրիգորյանը տվայտանքների մեջ էր։ Նա չէր կարողանում կողմնորոշվել, թե ում կողմն անցնի՝ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի՞, թե՞ Սերժ Սարգսյանի։

Ամենահետաքրքիրն այն է, որ Հայաստանի բնակչության բացարձակ մեծամասնությունը գիտի իրավիճակը շտկելու միակ ելքը։

Սեյրանն ԱԺ–ի իր ելույթում ներկայացրեց բանդայի մանիֆեստը։

Տնաբույծ «արևմտամետները» մի հետաքրքիր հատկություն ունեն։ Սրանք ապրում են Պուտինի ինադու։ Ավելի ճիշտ, ցույց են տալիս, որ ապրում են Պուտինի ինադու։

Բուլիմիա: Հիվանդություն է: Մարդը ուտում, ուտում, լափելու աստիճանի ուտում է, բայց չի կշտանում: Ուղեղը ստամոքսին չի ուղարկում ազդակը, որ կշտացել ես՝ հերի՛ք է: Ու շարունակում է բուլիմիկը ծամել:

Համաձայնեք՝ թիկունքից կամ շքամուտքում հանկարծակի հարվածելը բացարձակապես ուժի մասին չի խոսում. հակառակը...

Ժամանակն է գործող իշխանությանը ուղարկել «քաղաքացիական դաշտ»: Համ էլ դրանից հետո այլեւս չեն տանջվի՝ հետեւելով, թե ով որ հարցն ինչքան է քաղաքականացնում: