Հանրաքվեի օրը միլիոն հատ «Ոչ»-ով կանխել «11-րդ բանակի» մուտքը Հայաստան` թույլ չտալով անցումը բոլշևիկյան կառավարման համակարգին եւ ԽՀՀԿ-ի եւ նրա առաջնորդի իշխանության հավերժացումը:

Գ. Հակոբյանը, Վլ. Գասպարյանը և Ս. Օհանյանը աշխատում են «վրեդնի ցեխում», քանզի ստիպված են մի կողմից ներիշխանական խարդավանքներին դիմագրավել ու մյուս կողմից կատարել իրենց բուն աշխատանքը։

ՀՀ իշխանություններին, դատելով «անկախ» կայքերից մեկի էժանագին հրապարակումից, բացարձակապես չեն հետաքրքրում անվտանգության հարցերը և մեր պետության շահերը։

Չի բացառվում, որ ռուս–թուրքական հակամարտությունը տեղափոխվի ղարաբաղյան ճակատ։ Պետք է ամեն ինչի պատրաստ լինել։

ՀՅԴ-ն «մարդակենտրոն» Սահմանադրության մասին բարբառելուց պետք է անհապաղ հրաժարվի եւ խոսի միայն «լիսկայակենտրոն» Սահմանադրության մասին:

Իշխանություններն իրենց պահեցին «Իսլամական պետության» ահաբեկիչների պես՝ օգտագործելով մեդիառեսուրսները մարդկանց մոտ ահ ու սարսափ առաջացնելու համար։

Զարմանալի է, որ «անկախ» մամուլի ներկայացուցիչները տան ներսում չեն եղել ու ներսից չեն նկարահանել ուժայինների հերոսական գրոհը։ Ա՛յ թե կխփեին «Չէին սպասում» հաղորդման գործին։

Ժանրի կանոնների համաձայն՝ «խիստ արևմտամետ» մամուլը և «չափազանց ասոցացվող» գործիչները երեկվանից պետք է ցնծության մեջ լինեին։

Մեր համապատասխան կառույցները պետք է ուժեղացնեն զգոնությունը, բայց դատելով ամենից՝ Բաղրամյան 26–ին միայն մեկ հարց է հետաքրքրում՝ սահմանադրական հանրաքվեում անհրաժեշտ «տոկոս խփելը»։

Իշխանությունը ստիպված եղավ ֆանտասմագորիայի շարքին դասվող հայտարարություններ անել՝ ասելով, թե, ուշադրությո՛ւն, նոր Սահմանադրությամբ շատ հեշտ կլինի իշխանափոխություն անել։

Երևի այլմոլորակայիններն են Հայաստանը մեկ գիշերվա մեջ մտցրել Կրեմլի «պադվալ»։ Կամ էլ՝ Զորի Գայկովիչն ինքնաբուխ է նամակ գրել «ռուսաց թագավորին»։

Ռ. Քոչարյանի ու Ս. Սարգսյանի տված հարցազրույցների կոնտրաստն այնքան մեծ է, որ տարբերությունը և հակադրությունը տեսանելի է անգամ դպրոցական տարիքի երեխաներին։

Ավելի զզվելի քարոզչություն հնարավոր չէ պատկերացնել:

Այս պայմաններում Հովիկ Աբրահամյանին այլ բան չի մնում, քան մամուլի ընթերցանությամբ զբաղվելն ու «սահմանադրական» հեղաշրջմանը նպաստող հեռուստաթամաշային մասնակցելը։ Նա, ի դեպ, հենց այդպես էլ վարվում է։

Թուրքիան, ԻՊ դեմ պայքարի հռետորաբանության ներքո, հանդես է գալիս Իրաքի ու Սիրիայի քրդերի դեմ։ Ըստ այդմ՝ ԻՊ–ն Թուրքիայի գործընկերն է, քանզի ահաբեկիչների թիրախը նույնպես քրդերն են:

Մենք չէ, որ պետք է ասենք այդ մասին. դա շատ լավ տեսնում են սոցիալական ցանցերում վխտացող Բաղրամյան 26-ի ֆեյքերը:

Բ26-ն իր ընտրած «ոչ»-ականներին հո չի՞ կցել իշխանավորների հետ, որ ներքին տուրիզմի ժամանակ, հատկապես` ուտել-խմելու արանքում, սուր հարցեր տան։

Արևմուտքը, ավելի ճիշտ՝ արևմտյան երկրների քաղաքական վերնախավերը, դեգրադացվել են, և ընտրովի են պաշտպանում համամարդկային արժեքները։ Դա՛ է արևմտյան ռասիզմի առանձնահատկությունը։