Շուտով հանրաքվեի ժամանակ «տոկոս կխփեն», հետո էլ կգնան Վեհաժողովի ձմեռային նստաշրջանում «տոկոս կխփեն»` կանխելով հակահայկական զեկույցի ընդունումը:

Որքան էլ Ազգային վիճակագրական ծառայությունը տնտեսական աճ արձանագրի, ու որքան էլ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը փորձի դրոշակ դարձնել այդ վիրտուալ աճը, միևնույն է՝ դրանից բան չի փոխվում։

Եթե քաղաքական ներկայիս կոնյունկտուրան պահպանվի, և նոր դասավորվածություն չստեղծվի, ապա մեզանում կձևավորվի ոչ թե միակուսակցական, այլ միանձնյա իշխանություն։

Մեզանում ոստիկանությունը ոչ միայն ու ոչ այնքան իրավապահ մարմին է, որքան գումարների հավաքման օժանդակ կառույց (չհաշված ընտրությունների ժամանակ տոկոսխփոցիին աջակցելը)։

Հովիկ Աբրահամյանն ու «Այո»–ի շտաբի մյուս անդամները վարչական ռեսուրս չեն օգտագործում, քանզի նրանք ժամը 18:00–ից հետո ամբողջությամբ կերպարանափոխվում են։

Քաղաքական վերնախավի իշխանական հատվածի 99 տոկոսը թալանչիների հավաքածու է, իսկ ընդդիմադիր հատվածի 99 տոկոսը՝ կա՛մ քաղաքական պուտանկա է, կա՛մ քաղաքականապես ապուշ, կամ էլ ...

Ձեռքի թեթև շարժումով պետական պաշտոնյաները երեկոյան վեցից հետո դառնում են անաչառ քարոզիչներ։ Համարյա հայտնի ֆիլմում ներկայացված տարբերակով։

«Ինձանից հետո թեկուզ հսկայական պարտքեր» կարգախոսի կյանքի կոչումը կարող է կործանարար հետևանքների բերել, եթե սրա դեմը չառնենք։

Էրդողանն ուզում էր ստանալ ձայների կեսից ավելին, որպեսզի հետագայում կարողանար անցկացնել սահմանադրական փոփոխությունները, որոնք պետք է Թուրքիայի նախագահին դարձնեն գերլիազորություններով ֆիգուր։

Այն, ինչ հաջողվել է Ադրբեջանում Ալիևի մոտ, փորձ է արվում կյանքի կոչել Հայաստանում՝ ներդնելով «մարդակենտրոն» Սահմանադրություն և հաճախորդացնելով քաղաքական դաշտի մեծ մասին։

Քաջ Նազարն անխնա օգտագործում էր իր վարչական ռեսուրսները սեփական նպատակների իրագործման համար:

Ակցիզային հարկի ավելացումից մի քանի միլիարդ դրամ ակնկալվող լրացուցիչ բյուջետային մուտքը նշանակում է «ատկատի» լրացուցիչ հնարավորություններ և կեղծ «տենդերների» կազմակերպման հավելյալ «բոնուսներ»։

Արա Աբրահամյանի բախտը բերում է, էլի, հո զոռո՞վ չէ։

Պարզվեց, որ ՄԻՊ հարցում (միայն ՄԻ՞Պ հարցում) համագործակցության ջերմ մթնոլորտ է ձևավորվել Գագիկ Ջհանգիրյանի ու ՀՀԿ–ական հայտնի շրջանակների միջև (չհաշված ընդդիմադիր թերթը)։ Խե՞ր լինի։

Անհայտ է երկրի ապագան, որտեղ Սահմանադրությամբ քաղաքական մենաշնորհ է հաստատվում: Այ սրա՛ մասին է պետք մտածել եւ փորձել կանխել նման վտանգը:

Նիկոլն ուզում է «ինստիտուցիոնալ» դառնալ։ ՀՀԿ ղեկավարը, երջանիկ զուգադիպությամբ, նույնպես ուզում է «խորհրդարանական կայուն մեծամասնությանը» կից ինստիտուցիոնալ ընդդիմություն ունենալ։

Սերժ Սարգսյանը չէր դառնա ՀՀ պաշտպանության նախարար և իր ազդեցությամբ, դե ֆակտո, երկրորդ դեմք։ Անդրանիկ Մարգարյանը չէր դառնա վարչապետ։ Արամ Սարգսյանը չէր էլ երազի վարչապետի աթոռի մասին։

Մակերեսային դիտարկումն անգամ ցույց է տալիս, որ Հովիկ Աբրահամյանն իր տեղակալներից, թերևս, միայն մեկի վրա ունի որոշակի ազդեցություն։