Խե՜ղճ, խե՜ղճ Լորան, բա որ իմանաս, թե ինչ է կատարվում հայոց լրատվական դաշտում, որտեղ «շունը տիրոջը չի ճանաչում»: Առանձին բացառությունները չհաշված՝ բոլորը ձեւացնում են, թե «անկախ» ու «ընդդիմադիր» են։

Սերժ Սարգսյանը պետք է ընտրություն կատարի խաղաղ և ցնցումային ճանապարհով հեռանալու միջև։ Ուրիշ տարբերակ չկա։

Եթերն իրականում ոչ թե բացվել է, այլ փակվել է եթերում (և ոչ միայն եթերում) գտնվողների բերանը։ Նրանց պարզապես մանրամեծածախ գներով գնել են։ Գնել են ու բաց թողել հանրության վրա։ Գնել են նաև «քաղաքական ընդդիմություն» կոչվածի ճնշող մեծամասնությանը։

Դավիթ Հարությունյանի նշած օրինակը հիշում եք, չէ՞, շերիֆն առանց շորերի` կարող է քարոզել, շորերով` ոչ:

Բ26–ն այնքան է տրվել Ռուսաստանին, որ առանց Կրեմլի «դաբրոյի» կամ չեզոքության՝ ռիսկ չի անում գլուխ բերել «սահմանադրական» հեղաշրջումը։

«Ի պաշտոնե» «այո» ասողներն են ՀՀԿ–ականները։ Նրանք միշտ «այո» են ասել։ «Այո» են ասել 1995–ին, 2005–ին։ «Այո» են ասում նաև հիմա։

Տխրահռչակ Աշոտյանին քաղաքական հաղորդման վարող նշանակելը նույնն է, թե Սաշիկին նշանակես Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության կոմիտեի նախագահ։

Աշոտյանի հաղորդումը նախագահական նստավայրում տեղի ունեցած ֆոտոսեսիայի շարունակությունն է։ Տարբերությունն այն է, որ հաճախորդներին հիմա առաջարկելու են նաև բլբլալ, մինչդեռ Բ26–ում նրանց վերապահված էր նվաստացուցիչ կեցվածքներով նկարվողի դերը։

«Անաչառություն»` ՀՀԿ-ի որակի նշանով:

«Խոխման» այն է, որ չինովնիկների հետ զուգահեռաբար լկտի ու դեմագոգիկ պահվածք են դրսևորում նաև «անկախ» մամուլի կարկառուն դեմքերը։ ... Առաջարկն այնքան գայթակղիչ էր ու «կալորիական», որ Արմանը չկարողացավ հրաժարվել դրանից։

Փողի և տարատեսակ լծակների մեկ կենտրոնի առկայության դեպքում հնարավոր չէ անցնցում իշխանափոխություն։ Իշխանափոխությունն այդ դեպքում լինում է բացառապես ցնցումներով։

Հովիկ Աբրահամյանը հեռակա կարգով մրցում է իր նախորդի՝ Տիգրան Սարգսյանի հետ: Տնտեսության անկման առումով գրեթե բան չի փոխվել։ Միայն ցինիզմն է պակասել՝ իր տեղը զիջելով «խորաթային» ու տնավարի գյալաջիին։

Հայաստանն անապահով է դարձել, որովհետև իշխանության և բիզնեսի սերտաճումը հասել է վտանգավոր չափերի։ «Մարդակենտրոն Սահմանադրության» ներդրման միակ նպատակն այդ սերտաճածությունը խորացնելն ու դրան «ինստիտուցիոնալ» տեսք տալն է։

Շուտով հանրաքվեի ժամանակ «տոկոս կխփեն», հետո էլ կգնան Վեհաժողովի ձմեռային նստաշրջանում «տոկոս կխփեն»` կանխելով հակահայկական զեկույցի ընդունումը:

Որքան էլ Ազգային վիճակագրական ծառայությունը տնտեսական աճ արձանագրի, ու որքան էլ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը փորձի դրոշակ դարձնել այդ վիրտուալ աճը, միևնույն է՝ դրանից բան չի փոխվում։

Եթե քաղաքական ներկայիս կոնյունկտուրան պահպանվի, և նոր դասավորվածություն չստեղծվի, ապա մեզանում կձևավորվի ոչ թե միակուսակցական, այլ միանձնյա իշխանություն։

Մեզանում ոստիկանությունը ոչ միայն ու ոչ այնքան իրավապահ մարմին է, որքան գումարների հավաքման օժանդակ կառույց (չհաշված ընտրությունների ժամանակ տոկոսխփոցիին աջակցելը)։

Հովիկ Աբրահամյանն ու «Այո»–ի շտաբի մյուս անդամները վարչական ռեսուրս չեն օգտագործում, քանզի նրանք ժամը 18:00–ից հետո ամբողջությամբ կերպարանափոխվում են։